Προτάγματα μιας δημοκρατικής πολιτείας, είναι η ελευθερία και η ευθύνη. Και τα δυο αναφέρονται στο καθήκον της Αλήθειας. Κι εδώ έγκειται η συμβολή της Ιστορίας του Σχολείου: Συμβάλλοντας στη διατήρηση της συλλογικής μνήμης, οφείλει, ταυτόχρονα, να μην (ανα)παράγει ψεύδη. Οι όποιες αλλαγές σχεδιάζονται για το πολύπαθο αυτό αντικείμενο πρέπει να καταστήσουν την Ιστορία ένα ελκυστικό μάθημα. <b> Γράφει ο Γιάννης Στεφανίδης. </b>

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης στη ΔΕΘ μοίρασε ανάπτυξη και όχι επιδόματα. Υπάρχουν όμως, πλέον, πολύ περισσότερα αυτιά να καταλάβουν τι σημαίνει η μείωση των φόρων. Μέχρι πρότινος, το σύνθημα ήταν το ασαφές «βάλτε φόρους στους πλούσιους». Σήμερα, όλοι κατανοούν ότι χωρίς επενδύσεις δεν υπάρχει ανάπτυξη. Λίγο πριν, η κοινωνία θεωρούσε τους επενδυτές απατεώνες και κλέφτες. Σχεδόν σε όλη τη Μεταπολίτευση, νομίζαμε ότι οι επιχειρήσεις πρέπει είναι «φιλανθρωπικά ιδρύματα».

Υπάρχουν τόσες «Ιστορίες» όσες και άνθρωποι που σκαλίζουν τα γεγονότα, που ανακαλύπτουν νέα, που τα συσχετίζουν, που μελετούν τα αρχεία και που αναδεικνύουν την αξία άλλων. Δεν μπορεί να υπάρξει «μία» Ιστορία, τέτοια που να τη δέχονταν όλοι οι λαοί, ή έστω όλοι οι λαοί μιας περιοχής. Αλλά μήπως θα μπορούσε να προτείνει η Ελλάδα κάτι τέτοιο;

Στην Ελλάδα που η διαστρέβλωση των εννοιών είναι κοινός τόπος το εθνικό έχει ταυτιστεί με το εθνικιστικό. Η προπαγάνδα της Αριστεράς εδώ και χρόνια αλλά και η βαθιά ενοχικότητα της δεξιάς να μην την χαρακτηρίσουν Δεξιά έχει αφήσει το «εθνικό», έρμαιο στην ακροδεξιά και οτιδήποτε τέτοιο, ακόμα και ο λεγόμενος φιλελεύθερος χώρος το βλέπει ως εχθρό.<b> Γράφει ο Αντώνης Δαρζέντας. </b>