Στις δημοκρατίες, η ανάγκη ύπαρξης μιας σοβαρής, ικανής και δημιουργικής αντιπολίτευσης είναι δεδομένη. Διότι όσο επιτυχημένη και αποτελεσματική και να είναι η διακυβέρνηση μιας χώρας, είναι απαραίτητο απέναντί της να υπάρχουν δυνάμεις, που παράγουν πολιτική, που ασκούν έλεγχο και που προτείνουν εναλλακτικές. Δυστυχώς, αυτή η αναγκαιότητα στην Ελλάδα, αποτελεί πολυτέλεια.

Χθες ο Α.Τσίπρας πρότεινε μια δέσμη μέτρων ύψους περίπου 26 δισεκ. ευρώ, που αντιστοιχούν στο 15% του ΑΕΠ, πολύ λιγότερο βέβαια από το 51% που ζήτησε πρώην υπουργός της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Δυστυχώς για τον πρώην πρωθυπουργό αυτές οι προτάσεις του καλύφθηκαν επικοινωνιακά από τον οχετό ύβρεων συνεργατών του.

Ευθύνες σε ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ για την επιλογή των ΜΚΟ που διαχειρίστηκαν τα κονδύλια τα οποία έδωσε η ΕΕ από το 2015 για το μεταναστευτικό καταλογίζει η Εύα Καϊλή, καθώς όπως προκύπτει από απάντηση της αρμόδιας Επιτρόπου τα κράτη μέλη είναι υπεύθυνα για την επιλογή των σχετικών δικαιούχων.

Οι εκλογές της 7ης Ιουλίου δεν έφεραν μόνο τη Νέα Δημοκρατία στο τιμόνι της χώρας, αλλά είχαν ως αντίκτυπο τη ριζική ανανέωση της Βουλής. Πολλά από τα πρόσωπα που περπατούσαν στους διαδρόμους του Κοινοβουλίου παρέδωσαν την έδρα τους. Επάγγελμα «πρώην βουλευτής» δεν υπάρχει, οπότε όσοι δεν επανεξελέγησαν...

Δεν υπάρχει περίπτωση μια κυβέρνηση στην θητεία της να μην κάνει γκάφες. Δεν υπάρχει περίπτωση υπουργός να μην υποπέσει σε λάθη. Δεν υπάρχει περίπτωση πολιτικό στέλεχος να μην προκαλέσει με τα λόγια του ή με τις πράξεις του. \r\nΑυτά είναι αυτονόητα. Εκείνο που διακρίνει ένα φιλελεύθερο κόμμα από ένα ολοκληρωτικό, είναι οι σχέσεις τους με τους πολίτες.

Το 2008 η Αθήνα κάηκε. Ή μάλλον την έκαψε ένα συνονθύλευμα αναρχοαυτόνομων και στελεχών της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Ή ακόμα ακριβέστερα, την δράση όλων αυτών την ανέχθηκε η τότε κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας που, ως εκ τούτου, φέρει σημαντικές πολιτικές ευθύνες για ό,τι έγινε τότε.

Η διακυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ—τον Π.Καμμένο, ως alter ego του Τσίπρα, δεν θα πρέπει να τον λησμονούμε—προσέφερε και μερικές καλές υπηρεσίες στην ελληνική κοινωνία. Υπέθαλψε ακραίες συμπεριφορές που πολλές φορές αποτέλεσαν έναν βραχίονα της κυβερνητικής πολιτικής. Ήταν τόσο κραυγαλέα αυτή η συμπεριφορά που σύντομα ξεπέρασε την φάση της ανοχής και μετατράπηκε σε συνενοχή.

Αν κάτι χρεώνουμε στην κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, πέρα από τα «παρατράγουδα» του α’εξαμήνου του 2015 και την χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, είναι ότι ευτέλισε όλη τη δικαιωματική ατζέντα. Το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εργαλειοποίησε τους πρόσφυγες, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τη Χρυσή Αυγή στους τακτικισμούς του, ευτέλισε τα Κινήματα της Οικολογίας και δεν έκανε τίποτα για τις Γυναίκες.

Είναι άλλο να κυβερνάς και άλλο να βρίσκεσαι στην εξουσία. Άλλο να ασκείς διοίκηση και άλλο να περιφέρεις την καρέκλα σου, μην τυχόν και κουραστείς από την ορθοστασία. Αλλά στην σημειολογία των όρων και των συνθηκών, είχαμε πάντοτε πρόβλημα σ΄ αυτή την χώρα. Γιατί συνήθως, μπερδεύαμε το \\\"δέον γενέσθαι\\\" με το «είναι», θεωρώντας ότι το πρώτο επαρκεί για να παρακάμψουμε εντέχνως, το δεύτερο...

Μία ιδιαίτερα δημοφιλής άποψη για την εκλογική ήττα του ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι αυτή οφείλεται στο χάσμα μεταξύ λόγων και έργων της προηγούμενης κυβέρνησης. Προσωπικά αισθάνομαι ότι η χώρα ευνοήθηκε από την πλέον επώνυμη κωλοτούμπα των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και δεν κρατώ καμία κακία ή απωθημένο προς την κυβέρνηση που δεν εφάρμοσε το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης, δεν τίμησε το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και δεν μας οδήγησε πίσω στη δραχμή.

Άνδρες που επέβαιναν στο σκάφος του Β. Μαρινάκη ήταν σύμφωνα με τον Πάνο Καμμένο οι πολίτες που έριξαν γιαούρτια στη Μήλο και μάλιστα σε ανακοίνωση που εκδόθηκε από τους ΑΝΕΛ αναφέρεται ότι έχει υποβληθεί και μήνυση.\r\n\r\n

Είναι γεγονός πως μέσα σ΄ένα μήνα η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έκανε πολλά. Δεν θα κουράσω τον αναγνώστη με μια επανάληψη των όσων έγιναν. Είναι γνωστά. Το ερώτημα είναι πώς έγιναν τόσα πολλά μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Η πρώτη απάντηση είναι πως ήρθαν στην εξουσία προετοιμασμένοι...

Η πατρίδα μας δεν ακολούθησε την κατάρρευση των σοσιαλιστικών αξιών σε όλον τον πλανήτη την περίοδο 1989-1991. Η πτώση του τείχους του Βερολίνου και η υποστολή της κόκκινης σημαίας με το σφυροδρέπανο στο Κρεμλίνο, άφησαν ασυγκίνητους τους εγχώριους αριστερούς και όχι μόνον.

Ο φίλος τον φίλον εν πόνοις και κινδύνοις ου λείπει, και ο Αλέξης Τσίπρας θα έρθει σήμερα στη Βουλή κατά την συζήτηση για άρση της ασυλίας του Παύλου Πολάκη. Και επειδή η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση, ο ΣΥΡΙΖΑ αντεπιτίθεται με την εύκολη κατηγορία του «ρεβανσισμού». <b>Γράφει ο Γιάννης Σιδέρης.</b>

Έχω μια περιέργεια να δω τι θα γίνει με μια συνομοταξία χρυσοκάνθαρων του δημοσίου, που ροκανίζουν το εισόδημα των άλλων Ελλήνων. Μιλάω για τους περίπου 2.600 μετακλητούς και τους αγνώστου αριθμού ειδικούς συμβούλους, που αποτελούνται κυρίως από τα συγγενολόγια και τους κομματικούς εγκάθετους της τέως κυβέρνησης. Έφυγαν; Πότε; Και πόσα πήραν; Θα ξαναλουστούμε μετακλητούς;

Ηχηρά ονόματα μένουν εκτός Βουλής με τον ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος χάνει κάτι λιγότερο από την μισή κοινοβουλευτική ομάδα που είχε την τελευταία τετραετία. Την ίδια ώρα, εντύπωση προκαλεί ότι στη Βουλή θα βρίσκονται για τον ΣΥΡΙΖΑ πρόσωπα που είτε προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ είτε ακόμα και από τους Ανεξάρτητους Έλληνες. <b>Γράφει ο Αλέξανδρος Διαμάντης. </b>

Η διακυβέρνηση από τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και την ουρά τους «ΣΥΡΙΖΑ - Προοδευτική Συμμαχία» (περιλαμβάνουσα στυλοβάτες της «προόδου», όπως Θεοχαρόπουλος, Κουίκ, Παπακώστα κ.ά.) ολοκληρώνεται έχοντας συσσωρεύσει δεινά για τη χώρα σε όλους τους τομείς, παιδεία, υγεία, δικαιοσύνη, ασφάλεια, οικονομία. <b> Γράφει ο Κώστας Χριστίδης. </b>

Τίποτα δεν έχει τελειώσει ακόμα. Απόψε, αφού κλείσουν οι κάλπες, θα ξέρουμε αν η χώρα απαλλαγεί οριστικά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Αν η κοινωνία πει ένα μεγάλο όχι στον λαϊκισμό, στην αυθαιρεσία και στην υποκρισία του πολιτικού συστήματος. \r\n <b> Γράφει ο Ανδρέας Ζαμπούκας. </b>

Την Κυριακή, συμπληρώνουμε 1.625 ημέρες με τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ στην εξουσία. Τέσσερα χρόνια, 5 μήνες και 13 ημέρες. Τόσο κράτησε η αριστερή παρένθεση: 1.625 εικοσιτετράωρα. Ήταν λίγο; Ήταν πολύ; Ήταν αρκετό; Κοιτώντας σήμερα πίσω μας, μας φαίνεται πως κράτησε μια στιγμή, γιατί πάει: πέρασε. Αλλά αυτή η στιγμή βάστηξε μια ολόκληρη ζωή.

Το πόσο μας στοίχισε το ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ σε κάθε επίπεδο το γνωρίζουμε πλέον (σχεδόν) όλοι καλά. Είναι σημαντικό όμως για το μέλλον να καταγράψουμε όσα μάθαμε από αυτή την απίστευτη περιπέτεια.\r\n\r\n

Μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση συνυπάρχουν πολλές αντιθετικές «δυναμικές», ακριβώς χάριν της εξουσίας. Η απώλειά της θα λειτουργήσει διαλυτικά, και το φαινόμενο των πάλαι ποτέ συνιστωσών θα ανακινηθεί, αλλά με αντίστροφη φορά πλέον. Όμως δεν θα ξαναγεννηθούν μόνο η «Ρόζα» ή ομάδες της οικολογίας. Αυτό που επίσης κυοφορείται είναι μία νέα, μεγάλη Ακροδεξιά.

Μετά από τέσσερα χρόνια διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, η παραγωγική και η μεσαία τάξη της Ελλάδας ενδεχομένως να περιμένουν ότι η κυβέρνηση που θα προκύψει στις 7 Ιουλίου θα είναι μεταρρυθμιστική. Πολλοί όμως πιστεύουν ότι σταθερό εμπόδιο σε αυτή τη μεταρρυθμιστική προοπτική είναι η ιδιοσυγκρασία μας, η μικροπολιτική, και η διαπλοκή.

Ένα, ένα τα κομμάτια του πάζλ που προκάλεσαν τις αντιδράσεις του Πάνου Καμμένου και τη... νυχτερινή απόφασή του να συγκαλέσει εκτάκτως και μάλιστα την Τετάρτη 9 Ιανουαρίου την Κοινοβουλευτική του Ομάδα και την εκτελεστική επιτροπή του κόμματός του μπαίνουν στη θέση τους μετά την αποκάλυψη του ραντεβού Τσίπρα – Παπαχριστόπουλου την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Αντιδράσεις που περιλαμβάνουν και αναφορές σε αποστασίες...

Εκτός ελέγχου πλέον μοιάζει να κινείται η κόντρα του Πάνου Καμμένου με τον Νίκο Κοτζιά. Ο υπουργός Άμυνας με μία οργισμένη ανάρτηση στο τουίτερ επιτίθεται με ιδιαίτερα σκληρούς χαρακτηρισμούς στον πρώην υπουργό Εξωτερικών, χωρίς όμως να τον κατονομάσει.