Από τα πρόσφατα εκλογικά αποτελέσματα στην Ουγγαρία και τη Σερβία και τη δημοφιλία της Λεπέν, μπορούν να εξαχθούν δύο συμπεράσματα. Το πρώτο σχετίζεται με τη φυσιογνωμία του ακραίου πολιτικού ηγέτη και το δεύτερο συνδέεται με την πρόσληψη των αποφάσεών τους από τους εκλογείς. Η πρώτη διαπίστωση θέλει τον ακραίο ηγέτη να αξιολογείται από μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος ως δυναμικός, ενώ η δεύτερη είναι η πρόσληψη της ακραίας θέσης ως, επίσης, δυναμικής.

Οι καταδρομικές μονάδες των ακροαριστερών δεν έχουν σχέση με τους Μελανοχίτωνες ή άλλες οργανωμένες ομάδες της ακροδεξιάς και όποιος λέει το αντίθετο θα υποχρεωθεί να διαβάζει νυχθημερόν την Αυγή για κατήχηση. Το πρόβλημα είναι ότι και οι άλλοι, της ακροδεξιάς, τραμπουκίζουν, επίσης, στο όνομα του λαού. Τα δύο άκρα συναντώνται στους κοινούς τύπους δράσης. Διαφοροποιούνται στο κίνητρο. Δηλαδή, στο γιατί δέρνουν και τρομοκρατούν. Κατά τα λοιπά, αλίμονο σε αυτούς που θα βρεθούν στον δρόμο τους.

Προτροπή προς τον ΣΥΡΙΖΑ να σταματήσει να κανακεύει ακραίους και να βοηθήσει την κυβέρνηση να αποκαταστήσει την ευνομία απηύθυνε με ανάρτησή του ο Γιώργος Φλωρίδης, με αφορμή την ένταση που προκλήθηκε στο ΑΠΘ όταν στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης προσπάθησαν να καταθέσουν στεφάνι για την επέτειο του Πολυτεχνείου.