Δεν είναι η υποχρεωτικότητα. Ούτε καν η πανδημία. Το μεγάλο στοίχημα του φθινοπώρου είναι η κοινωνική συνοχή. Και περνάει πρώτα και κυρίως από τα σχολεία.
Όλοι βλέπουμε ότι έχουμε φτάσει κοντά σε δυο όρια: υπομονής και δυνατότητας αλλαγής στάσης από τους ανεμβολίαστους. Η εξάντληση της πρώτης μπορεί να ρίξει ολόκληρη την κοινωνία βορά στους δεύτερους. Και η στάση ή η αίσθηση επικράτησης των δεύτερων μπορεί εύκολα να διαρρήξει συλλογικούς δεσμούς και θεσμούς. Νομίζω ότι η στιγμή απαιτεί πολύ περισσότερο παράδειγμα παρά επιβολή -και δεν υπάρχει καλύτερος χώρος για παράδειγμα από το σχολείο.
Ανοιχτό σχολείο, με κάθε κόστος από τη μια (στο βαρύτερα χτυπημένο από την πανδημία Βέλγιο τα σχολεία δεν έκλεισαν ποτέ), αποφυγή να (ξανά) γιγαντωθούν τα κρούσματα μέσω των ανοιχτών σχολείων, από την άλλη. Χαρά ζωής, εξ ορισμού, και ανάδειξη υπευθυνότητας, το μεγάλο ζητούμενο. Με εύπλαστη, αλλά και καλόπιστη, πρώτη ύλη τα παιδιά και κρίσιμους, και συχνά αδύναμους, κρίκους γονείς και δασκάλους.
Κορυφαίο, μέσα στον πολλαπλό παραλογισμό του, περιστατικό, η γνωστή προσαγωγή στο τμήμα δασκάλων που τήρησαν τα υγειονομικά πρωτόκολλα, μηνύθηκαν από γονείς και κατέληξαν στο αστυνομικό τμήμα. Τριπλή, και τριπλά επικίνδυνη, παθογένεια: του γονιού που βρήκε το σχολείο και το παιδί του για να κάνει αντιεμβολιαστική προπαγάνδα, των καθηγητών που είχαν απόλυτο δίκιο αλλά όχι τρόπο να το βρουν, των οργάνων της τάξης που, με ή χωρίς πρόθεση, "μπέρδεψαν "το γενικό κανόνα (σε κάθε μήνυση γίνεται προσαγωγή του μηνυόμενου στο τμήμα) με την άσκηση του καθήκοντος (όταν ο λόγος της μήνυσης δεν είναι απλώς παράλογος αλλά παράνομος βρίσκουμε τον τρόπο να μην κυνηγήσουμε αυτόν που πράττει το ορθό).
Το παράδειγμα που βγήκε από αυτή την ιστορία είναι ότι υπάρχει προστασία της φωνασκίας και της παρανομίας. Το ξανάκανε το κράτος με την επ' αόριστον αναβολή της πανεπιστημιακής αστυνομίας, ασχέτως του αν ήταν σωστή ή όχι. Τώρα όμως, καθώς μπαίνουμε στον τρίτο χειμώνα της πανδημίας, διακυβεύονται πολύ περισσότερα. Είναι άραγε ρεαλιστικό να περιμένουμε από τα παιδιά μας να δώσουν το παράδειγμα, κόντρα στους γονείς τους και την Πολιτεία;
* Ο Κώστας Μποτόπουλος είναι συνταγματολόγος και πρώην ευρωβουλευτής.
