Η είδηση έγινε γνωστή, ως συνήθως, στο διαδίκτυο. Το Θέατρο Τέχνης στο πρόσωπό της έχασε ένα μεγάλο κομμάτι απ’ τις ρίζες και την ιστορία του. Η σπουδαία ηθοποιός, εξαιρετική δασκάλα, σπάνια σαν άνθρωπος, Μάγια Λυμπεροπούλου, σε ηλικία 81 ετών «έφυγε» το μεσημέρι για την αυλαία του Ουρανού.
«Μάγια Λυμπεροπούλου! 11 Μαρτίου 1940-22 Ιουλίου 2021. Το ελληνικό θέατρο έχασε σήμερα, από έμφραγμα, στις 14.30, μια Μεγάλη -με την ουσιαστική σημασία της λέξης- Ηθοποιό. Μπορεί και τη μεγαλύτερη. Έφυγε, όπως μου είπε η Βίκυ Βολιώτη, μαθήτριά της και ο πιο κοντινός της άνθρωπος, όπως το ήθελε: μόνη, ανεξάρτητη, χωρίς να ταλαιπωρηθεί, με κάποιους ανθρώπους που της άξιζαν γύρω της.»
Διαβάσαμε την είδηση σε ποστ του Γιώργου Σαρηγιάννη. Έτσι χτυπά ο θάνατος, στο διαδίκτυο πρώτα. Επιβεβαιώνοντας την είδηση, η καταξιωμένη ηθοποιός άφησε σήμερα, μετά από έμφραγμα, την τελευταία της πνοή.
Με θητεία στο Εθνικό Θέατρο, το Θέατρο Τέχνης, το Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδας, διατελώντας καλλιτεχνική διευθύντρια του ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Πάτρας και αναλαμβάνοντας σε άλλους θιάσους, μεγάλους και απαιτητικούς θεατρικούς ρόλους, «Ο θείος Βάνιας», «Οι δούλες», «Ιλιάδα», «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα», «Πάθος», «Φάουστ», «Ιστορίες από το δάσος της Βιέννης» κ.α., το Θέατρο σήμερα πενθεί.
Η Μάγια Λυμπεροπούλου είχε γεννηθεί στα Πατήσια το 1940 όπου και έμεινε για πολλά χρόνια. Στο σχολείο της, στο Πιρς, ήρθε σε επαφή με το θέατρο και την τέχνη. Στην αρχή σπούδασε στη Νομική αλλά έγινε δεκτή και στο Θέατρο Τέχνης του Καρόλου Κουν, κρυφά από τους γονείς της. «Ήταν τέτοια η εποχή, που ήταν τερατώδες να δηλώσεις στο σπίτι σου ότι θα γίνεις ηθοποιός. Όταν αργότερα έλεγαν συγχαρητήρια στη μητέρα μου για τις παραστάσεις μου, απαντούσε: «Εμείς δεν το θέλαμε καθόλου. Ο κύριος Κουν επέμενε».
Αφηγούμενη στη Lifo την ιστορία της, έχει αναφερθεί ήδη σε μια μυθιστορηματική εποχή, στη δική της μυθιστορηματική ζωή:
«Το να γίνεσαι από μαθήτρια πρωταγωνίστρια μέσα σε μια μέρα ήταν ένα χαρακτηριστικό του Θεάτρου Τέχνης. Ήταν η σεζόν '58-'59, ο Φέρτης πρωταγωνιστούσε στην Ηλικία της νύχτας, όπου οι δάσκαλοι έλεγαν μόνο πέντε έξι ατάκες, κι εγώ στο Ξαφνικά πέρσι το καλοκαίρι. Ο Κουν πάντα έπαιρνε νέους ανθρώπους και τους έδινε πρώτους ρόλους κατευθείαν».
Μετά την αποφοίτησή της, εξάλλου, παρέμεινε σημαντική καλλιτεχνική συνεργάτης του Κουν μέχρι το 1970. Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα διέμεινε στην Γαλλία, όπου σπούδασε κινηματογράφο. Από το 2010 συνεργαζόταν και πάλι με το Εθνικό Θέατρο.
Με ενδεικτικές της συνεισφορές της στο θέατρο τις παραστάσεις «Άγγελοι στην Αμερική» (2010), «Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα» (2013), «Ο θείος Βάνιας» (2009), «Η τριλογία του παραθερισμού» (2011), η Μάγια Λυμπεροπούλου υπόδειγμα συναδελφικότητας, κατά το παρελθόν, είχε πει: «Επιδίωξα κι εγώ στις δουλειές μου το θέατρο συνόλου. Και σύνολο σε μια παράσταση δεν σημαίνει να λένε όλοι τον ίδιο αριθμό συλλαβών. Ποτέ δεν ένιωσα ανταγωνιστική.»
Η ζωή της:
«Γεννήθηκα στα Πατήσια. Εκεί έμεινα για πολλά χρόνια. Κατάγομαι από καλή οικογένεια, από εμπόρους σιτηρών που δραστηριοποιούνταν στη Βουλγαρία, αλλά με τους Βαλκανικούς Πολέμους γύρισαν στην Ελλάδα. Μετά τη θητεία μου στην Πάτρα, γύρισα στα Εξάρχεια, όπου μένω τα τελευταία 20 χρόνια. Μου αρέσει που η πλατεία έχει δοθεί στους κατοίκους και υπάρχουν όλοι αυτοί οι σύλλογοι.
»Σχολείο πήγα στο Πιρς, όταν ήταν στο Ελληνικό. Ήταν μια εξαετία ('51-'57) που είχε πολύ καλούς καθηγητές. Μάλιστα, με δυο-τρεις συμμαθήτριές μου μας έχει πιάσει μανία να βρούμε το βιογραφικό της διευθύντριας. Γιατί τη δεκαετία του '50, αμερικανικό σχολείο να προσλαμβάνει Αριστερούς καθηγητές ήταν κάτι το πολύ εξαιρετικό. Το θέατρο και η τέχνη ήταν στην ημερησία διάταξη. Εκεί είδαμε τον Ερρίκο τον 5ο του Λόρενς Ολίβιε. Το κυριότερο ήταν ότι η γνώση δεν ήταν συνώνυμο της ανίας. Ήταν περιπέτεια. Γι' αυτό σήμερα λογιάζω πως είναι πάρα πολύ σοβαρή ευθύνη το να διδάξεις.» Η Μάγια Λυμπεροπούλου αυτοπαρουσιαζόμενη, υπήρξε πάντα ευγνώμων αποκαλυπτική:
«Ο Κουν ήταν μοναδικός. Ένας άνθρωπος συνεσταλμένος εκτός πρόβας αλλά και ταυτόχρονα τρομερά γοητευτικός. Άλλαξε τα πάντα στο ελληνικό θέατρο. Ένα πολύ απτό παράδειγμα είναι το Υπόγειο, που ανάμεσα στις δυο κολόνες του έχει ένα διάστημα 8,5 μέτρων και θεωρούνταν «τρύπα» όταν έγινε. Το πρώτο κυκλικό, το πρώτο που άλλαξε την τυπολογία του ηθοποιού, το ρεπερτόριό του. Τώρα συνειδητοποιώ πως τότε εμφανίστηκαν οι πρώτοι άρρενες ηθοποιοί με λαϊκό physique. Άλλαξαν τα υφάσματα. Από τα καπέλα της κυρίας τάδε ραμμένα στον οίκο της κύριας τάδε φτάσαμε, με Τσαρούχη και Χατζιδάκι, να υπάρχουν στη σκηνή το ντρίλι και η φανέλα. Πάνω απ' όλα, όμως, το ρεπερτόριο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε το σοκ όταν γίνονταν για πρώτη φορά αναγνώσεις του Πίντερ, του Ιονέσκο, του Μπέκετ. Βασίλευε άκρα του τάφου σιωπή. Γι' αυτό τότε υπήρχαν με σαφήνεια δύο σχολές: του Εθνικού και του Θεάτρου Τέχνης.»
Αναφερόμενη δε στην εποχή της Γαλλίας, έγινε όπως υποστήριζε «επαγγελματίας θεατής»:
«Όταν πήγα στη Γαλλία το 1971 πίστεψα ότι δεν θα ξανακάνω «θέατρο». Έγινα επαγγελματίας θεατής, σπούδασα κινηματογράφο και δούλεψα στην Ολυμπιακή Αεροπορία, στις κρατήσεις θέσεων. Έφυγα από τον Κουν τριάντα χρόνων, που είναι και η καλύτερη εποχή για μια γυναίκα ηθοποιό. Αισθάνθηκα ότι αναπαρήγαγα τη σκηνική εικόνα του εαυτού μου. Όσο και να αγαπούσα το θέατρο, δεν μου έλειψε καθόλου. Οφείλω πολλά στη Γαλλία, γιατί αυτή η εξαετία μετέτρεψε την εμπειρία του Θεάτρου Τέχνης από βιωματική σε συνείδηση.»
Έμπλεη συγκινήσεων, ρόλων, πνευματικής και θεατρικής ζωής, πριν από λίγα χρόνια είχε την γενναιότητα να δηλώνει: «Από μένα δεν περιμένω πια πολλά πράγματα. Καλά γεράματα. Να μην έχω την ξεφτίλα μιας αρρώστιας. Αυτήν τη στιγμή πρέπει να υπάρξει αντοχή από όλους και επινόηση για τους νεότερους.»
Και μνημονεύοντάς της, η διδασκαλία, το Εθνικό Θέατρο, αλλά πάνω απ’ όλα το πέρασμά της και η επιστροφή της στο Θέατρο Τέχνης θα πρωτοστατεί:
ΠΑΘΟΣ / PATHOS (Θέατρο 2015)
Θέατρο Τέχνης Καρόλου Κουν - Υπόγειο
Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα (Θέατρο 2013)
Εθνικό Θέατρο-Κτίριο Τσίλλερ Κεντρική σκηνή
Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα (Θέατρο 2013)
Εθνικό Θέατρο-Κτίριο Τσίλλερ Κεντρική σκηνή
Η τριλογία του παραθερισμού (Θέατρο 2011)
Εθνικό Θέατρο-Κτίριο Τσίλλερ Κεντρική σκηνή
Ιλιάδα (Θέατρο 2010)
Εθνικό Θέατρο "Κτίριο Τσίλλερ"-Αίθουσα εκδηλώσεων
Άγγελοι στην Αμερική (Θέατρο 2010)
Πειραιώς 260
Ο θείος Βάνιας (Θέατρο 2009)
Εθνικό Θέατρο-Κτίριο Τσίλλερ Κεντρική σκηνή
Οι δούλες (Θέατρο 2005)
Οδού Κεφαλληνίας - Σκηνή Α' (Μπέττυ Αρβανίτη)
