Το 1991, χρονιά που περίπου γράφτηκαν και πρωτοεκδόθηκαν τα «10 λεπτά», η Αμαλία Μεγαπάνου, γόνος Κανελλοπούλου, πρώην κυρία Καραμανλή, δόκιμη ήδη συγγραφέας, είχε περίπου την ηλικία της ηρωίδας της. Δεν ήταν η ηρωίδα της. Είναι γνωστό ότι ποτέ της δεν εξέθεσε τη ζωή της σε κοινή θέα, τίποτε από όσα έζησε, ως πρώτη κυρία της χώρας και ως γόνος μεγαλοαστικής οικογένειας, δεν μπήκε ποτέ της σε βιβλίο, αυτό που μια ζωή απαιτούσε ή περίμενε το αδηφάγο αναγνωστικό κοινό.
Τα «10 λεπτά», ωστόσο, θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι από τα μυθιστορήματά της το πλέον αυτοβιογραφικό. Διότι, μπορεί η Έλλη, η ηρωίδα της, να μην είχε τη ζωή της Μεγαπάνου, ωστόσο διέθετε τη δική της φιλάνθρωπη και πατριωτική ματιά στη ζωή.
Με τη μέθοδο του φλας μπακ, και αφετηρία τη σύγχρονη εποχή και την αδιαφορία των νέων για τους άλλους και για την ιστορία μας, ξεδιπλώνει μέσα από την ταραγμένη και ηρωική ζωή της Έλλης, τα τελευταία 50 χρόνια ελληνικής ιστορίας, ξεκινώντας πριν από τον πόλεμο, αναφερόμενη στην Κατοχή, την επταετία, αλλά και στη δικιά μας προσφυγιά.
Εξαίροντας από τις αρχές της δεκαετίας του '90, την ανάγκη της ατομικής ευθύνης και το πώς εκείνη διαμορφώνεται και αλλάζει μαζί με τις μεγάλες ή μικρές αλλαγές της ιστορίας και της εποχής.
Ένα βαθύτατα ανθρώπινο, κοινωνικό και συνάμα ιστορικό μυθιστόρημα, στο οποίο γενναιόδωρα η συγγραφέας χαρίζει ό,τι αγάπησε, όσα πίστεψε, τη φιλανθρωπία και τη φιλοπατρία της, τα τιμαλφή τής δικής της ζωής. Η Αμαλία Μεγαπάνου σίγουρα είναι η μεγάλη ψυχή της Έλλης, και ο αναγνώστης του βιβλίου θα το αντιληφθεί. Όσο για τον τίτλο, «10 λεπτά» απαιτούνται για το πέρασμα. Το θέμα είναι τα χνάρια που αφήνει κανείς σε αυτή τη ζωή.
Το Σάββατο στις 19 Σεπτεμβρίου, ο «Φιλελεύθερος» συνεχίζοντας τη μεγάλη λογοτεχνική προσφορά του, χαρίζει στους αναγνώστες του τα «10 λεπτά» της Αμαλίας Μεγαπάνου.
