Στην Υπερδνειστερία, το 1992 έγινε η αρχή και ένα χρόνο μετά, στην Αμπχαζία, η ρωσική «παρέμβαση» παρέσυρε τις εξελίξεις στην κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των συμφερόντων της.
Στην περίπτωση της Νότιας Οσσετίας το 2007, και πάλι το ρωσικό gambit λειτούργησε, υπό την έννοια ότι η Δύση δεν αντέδρασε, τουλάχιστον όχι πέραν του επιπέδου των «κυρώσεων». Δεν αντέδρασε, τόσο γιατί η Γεωργία δεν ήταν μέλος του Ν.Α.Τ.Ο. - όπως και η Ουκρανία, ακόμη - όσο και γιατί δεν επιθυμούσε να εμπλακεί σε μια διένεξη στην «άκρη του κόσμου», σε εδάφη τόσο κοντά στη ρωσική επικράτεια.
Η Ρωσική Ομοσπονδία των αρχών της δεκαετίας του 1990, απλό υποπολλαπλάσιο της ισχύος της ΣοβιετικήςΥπερδύναμης του Ψυχρού Πολέμου, και από την άλλη, η Ρωσία του σήμερα υπό τον Βλαντιμίρ Πούτιν, σαφώς υστερούσα - όπως και τότε - αλλά πάντα με, περιορισμένη έως «μονότονη» παλέτας κινήσεων «χειρισμού κρίσεων» σε αυτό που εξακολουθεί να θεωρεί «εγγύς εξωτερικό» της,
Πιο δημοφιλής εξ αυτών των κινήσεων, η «Αναγνώριση Αυτόνομων Δημοκρατιών», στερούμενη συνέχειας και φυσικά διεθνούς διπλωματικού μομέντουμ, πλήρης όμως μηνυμάτων προς τον εκάστοτε αντίπαλο, για κόκκινες γραμμές στην προάσπιση της ρωσικής εθνικής ασφάλειας.
Η αναγνώριση των «Δημοκρατιών του Ντονμπάς» (Ντονέτσκ και Λουχάνσκ) έρχεται σε μια στιγμή, όπου διαφαίνονταν μετά και την τελευταία πρωτοβουλία Μακρόν, μια αργόσυρτη μεν, πλην άκρως επιθυμητή από τους Ευρωπαίους, αποκλιμάκωση.
Το ερώτημα πλέον αν θα σημειωθεί ρωσική εισβολή - με δεδομένη την ανάπτυξη μεγάλου αριθμού στρατευμάτων - σε εδάφη που παραμένουν υπό ουκρανικό έλεγχο, επανέρχεται επί νέας βάσεως, αφ’ ης στιγμής, ο Πρόεδρος Πούτιν φέρεται να παρείχε στη συνάντηση με τον «Πρόεδρο της Λαϊκής Δημοκρατίας του Ντονιέτσκ» Πασίλιν που προηγήθηκε του μακρόσυρτου διαγγέλματος του, και εγγυήσεις ασφάλειας.
Τα πρώτα δείγματα στις διεθνείς αντιδράσεις είναι εύκολα προβλέψιμα: η ανάλογη κορύφωση στην ψυχροπολεμική ρητορική και βεβαίως… Οικονομικά μέτρα - κυρώσεις.
Κυρώσεις οι οποίες έχει ανακοινωθεί πως θα είναι σφοδρότατες αλλά που σίγουρα θα εκκινήσουν νέο γύρο συζητήσεων για το κατά πόσο αποδίδουν.
Ένα αναπάντητο ακόμη ερώτημα: ο Πρόεδρος Πούτιν προτού προβεί στην κίνηση «καίγοντας τις γέφυρες» προέβη σε συνεννόηση με το Πεκίνο, και αν ναι, τι μας επιφυλάσσει στο ουκρανικό η κινεζική διπλωματία, στα Ηνωμένα Έθνη κι όχι μόνον.;;
* Ο Αφεντούλης Λαγγίδης είναι Δρ. Διεθνών Σχέσεων και Δ/ντής Έρευνας στο Κέντρο Ανατολικών Σπουδών
