Του Γιώργου Παυλόπουλου
Αργά ή γρήγορα, ήταν αναμενόμενο ότι η παρουσία των ακροδεξιών κομμάτων στα κυβερνητικά και, δευτερευόντως, στα κοινοβουλευτικά σαλόνια θα διέφθειρε τους εκπροσώπους τους οι οποίοι, μη μπορώντας να αντισταθούν άλλο, όχι απλώς θα έβαζαν νερό στο κρασί τους, αλλά θα βουτούσαν το δάχτυλο στο βάζο με το μέλι.
Ταυτόχρονα δε, η κυβερνητική έκθεση θα τα καθιστούσε συνυπεύθυνα για τις αποφάσεις που λαμβάνονται, συμπεριλαμβανομένων κάποιων που κάθε άλλο παρά δημοφιλείς είναι και συνεπάγονται πολιτικό κόστος. Αφήστε που, σταδιακά, η συμμετοχή στο κεντρικό πολιτικό παιχνίδι είναι βέβαιο ότι θα στερήσει στα κόμματα αυτά το δικαίωμα να φορούν τον μανδύα του «αντισυστημισμού».
Η περίπτωση του Αυστριακού αντρικαγκελάριου Στράχε και του Κόμματος Ελευθερίας συνιστά, αναμφίβολα, μια απόδειξη για τα παραπάνω. Είναι δε σχεδόν βέβαιο ότι θα ακολουθήσουν και άλλα παρόμοια φαινόμενα, κάτι που ο συγκεκριμένος χώρος ασφαλώς και γνωρίζει. Επειδή, όμως, έχει έρθει για να μείνει, καθώς επιχειρεί να καλύψει – με αντιδραστικό, προφανώς, τρόπο – ανάγκες της κοινωνίας και κενά στο πολιτικό σύστημα, η επιχείρηση διαχείρισης του κινδύνου έχει ξεκινήσει, συνειδητά ή ασυνείδητα.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και ο πολλαπλασιασμός των νέων μορφωμάτων που κινούνται στον συγκεκριμένο πολιτικό χώρο σε μια σειρά χώρες, παράλληλα με την περαιτέρω ενίσχυση κάποιων που ήδη υπήρχαν, αλλά στις Βρυξέλλες και το Στρασβούργο αντιμετωπίζονταν ως περιθωριακά και μάλλον ασήμαντα για το πολιτικό σκηνικό της Ευρώπης.
Η δυναμική που έχουν αποκτήσει, όμως, αναγκάζει τα πολιτικά επιτελεία να ασχοληθούν μαζί τους. Και εμάς να ανησυχήσουμε ακόμη περισσότερο, μιας και η ακραία... Ακροδεξιά είναι πολύ πιο επικίνδυνη και αδίστακτη, καθώς εξακολουθεί να προτιμά τη βία του δρόμου από το βήμα των κοινοβουλίων και των συνεδρίων.
Ολλανδία, Ουγγαρία, Ισπανία, Δανία...
Μερικά παραδείγματα αρκούν για να πείσουν ότι η απειλή είναι απολύτως υπαρκτή. Στην Ολλανδία, ας πούμε, όπου μέχρι πρόσφατα οι περισσότεροι ακούγοντας για Ακροδεξιά σκέφτονταν αυτομάτως το φιλαράκι της Λεπέν, Γκέερτ Βίλντερς, μετά από τις ευρωεκλογές πιθανότατα θα αναγκαστούν να στρέψουν την προσοχή τους στον Τιερί Μποντέ.
Τον άνθρωπο που το 2016 ίδρυσε το (τι ειρωνεία...) Φόρουμ για τη Δημοκρατία, το οποίο κέρδισε τις πρόσφατες περιφερειακές εκλογές και έχει σοβαρές ελπίδες να αναδειχθεί πρώτο και στις ευρωεκλογές – έχοντας στη σημαία του το κλείσιμο των συνόρων για τους μετανάστες, την περικοπή κάθε επιδόματος από την Ολλανδία προς άλλη χώρα της ΕΕ, αλλά και με θέσεις που τον έχουν κατατάξει στις γραμμές του σεξισμού και του μισογυνισμού.
Στην Ουγγαρία, επίσης, αν ορισμένοι ενοχλούνται από τον Όρμπαν και τις θέσεις του, πρέπει να γνωρίζουν ότι στην πολιτική σκηνή υπάρχει ένα ακόμη κόμμα που κινείται σαφώς πιο δεξιά από το κυβερνόν. Πρόκειται για το Jobbik, το οποίο στις εκλογές του 2018 αναδείχθηκε δεύτερο με 19% – και έτσι, μαζί με το Fidesz, φτάνουν στο ασύλληπτο 68%!
Στην Ισπανία, την ίδια στιγμή, οι περισσότεροι θα έχουν ασφαλώς διαβάσει για τον σεισμό που προκάλεσε η επίδοση του Vox, το οποίο στις εκλογές της 28ης Απριλίου συγκέντρωσε 10,3%, έναντι 0,2% στην προηγούμενη αναμέτρηση – κάτι που αναμένεται να επαναλάβει και στις ευρωεκλογές της Κυριακής.
Με θέσεις που σε σημαντικό βαθμό παραπέμπουν στους νοσταλγούς του δικτάτορα Φράνκο, η επιρροή του Vox εκτοξεύθηκε ουσιαστικά στα ύψη εξαιτίας της κρίσης στο Λαϊκό Κόμμα, που επί δεκαετίες αποτελούσε το «καταφύγιο» των Ισπανών ακροδεξιών, οι οποίοι δεν ήθελαν ή δεν τολμούσαν να εμφανιστούν αυτόνομα.
Αλλά και στη Δανία, ενόψει των εκλογών της 5ης Ιουνίου, ένα νέο ακροδεξιό κόμμα μοιάζει να αποσπά σημαντικό τμήμα του μέχρι σήμερα θεωρούμενου ως βασικού εκφραστή του συγκεκριμένου χώρου, του Κόμματος του Λαού της Δανίας, το οποίο μοιάζει να έχει φθαρεί σημαντικά από τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση. Οι ευρωεκλογές θα αποτελέσουν δε πρόκριμα για τα επόμενα βήματα του Stram Kurs (Σκληρή Γραμμή), που για την ώρα οι δημοσκοπήσεις το δίνουν γύρω στο 3%.
Παρουσία και στην Ευρωβουλή
Τα παραπάνω κόμματα, όπως είναι φανερό, θα εκπροσωπούνται και στη νέα Ευρωβουλή – πιθανότατα με σημαντικό αριθμό βουλευτών, ειδικά εάν συνυπολογιστούν και αυτοί που θα εκλέξει η Χρυσή Αυγή. Παρά το ότι η συγκρότηση πολιτικής ομάδας δεν μοιάζει να είναι εφικτή, είναι σίγουρο ότι θα κάνουν ιδιαιτέρως αισθητή την παρουσία τους. Με σκοπό να δουν όμορα κόμματα να συγκροτούνται και σε άλλες χώρες της ΕΕ, για τη συγκρότηση ενός ακόμη πιο μαύρου και εγκληματικού μετώπου – που θα κάνει Λεπέν και Σαλβίνι να αυτοπαρουσιάζονται ως διαλλακτικοί και δημοκράτες...
Φωτογραφία AP
