Καλά θα κάνουμε ως χώρα και ως κοινωνία, να αποκτήσουμε επιτέλους ένα στοιχειώδες κριτήριο κατάταξης αυτών που συμβαίνουν γύρω μας και κυρίως αυτών που καταφθάνουν στ’ αυτιά μας από τα πέριξ μας, εσωτερικά και διεθνή. Να καταφέρνουμε να ξεχωρίζουμε το ουσιώδες από το ανούσιο και το σημαντικό από το ασήμαντο. Διότι σήμερα όλα είναι ένας χυλός γύρω μας, δίχως αρχή, μέση, τέλος και νόημα. Τσακωνόμαστε σαν τα κοκόρια για πράγματα που δεν αξίζουν ούτε μια πεντάρα και αφήνουμε να περνούν δίπλα μας θέματα που θα ‘πρεπε να μας τρομάζουν ή να μας επιστρατεύουν.
Παραδείγματα; Είδαμε την Μποφίλιου να φωτογραφίζεται στο Λονδίνο και γίναμε μαλλιά κουβάρια εν Ελλάδι. Οι μισοί έσταζαν φαρμάκι κι οι άλλοι μισοί έστησαν ταμπούρια ιδεολογικής της υπεράσπισης. Ώχου και δεν με νοιάζει, που έλεγε κι ο Σταυρίδης στα «κίτρινα γάντια». Άλλο παράδειγμα; Βγήκε ο Αλβανός ο Ράμα και είπε ότι «η Αλβανία δεν θέλει να μπει στην Ευρωπαϊκή Ένωση με απάτη στα στοιχεία, όπως έκανε η Ελλάδα». Εδώ δεν διχαστήκαμε, στήσαμε κατ’ ευθείαν εθνικό μέτωπο εναντίον του. Σιγά τα ωά. Για πριν από μισό αιώνα μιλούσε ο τύπος. Κι έπειτα, τι μας κόφτει τι είπε για μας, ένας Αλβανός στην χώρα του;
Θα μου πείτε, έτσι είναι τα social media και τα τηλεοπτικά προγράμματα, παριστάνουν το εθνικό καφενείο και στα καφενεία η μπούρδα μαζί με την ασημαντολογία πάντα πήγαιναν σύννεφο. Όμως οι σοβαρές αποφάσεις για τις οικογένειες, για τις πόλεις ή για τις χώρες, λαμβάνονταν πάντα αλλού, όχι στα καφενεδάκια γύρω από ποτήρια με τσίπουρα. Σύμφωνοι, αλλά και αυτή η περιβόητη κοινή γνώμη, έχει την σημασία της. Όταν μας βλέπω να ακούμε τον Ερντογάν και τον Τσαβούσογλου να μας λένε ότι θα έρθουν νύχτα και να ανασηκώνουμε τους ώμους ανέμελοι, πλην να τρώμε τα μουστάκια μας για την παπαδιά του πατέρα Αντώνιου, κάτι δεν μου πάει καλά. Το μέλλον μας, φαντάζει δυσοίωνο στα μάτια μου.
Καλό θα είναι να συνέλθουμε εθνικώς και κοινωνικώς, να διαγνώσουμε τους σοβαρούς κινδύνους που μας περιτριγυρίζουν (εθνικούς και οικονομικούς), να συνειδητοποιήσουμε ότι ζούμε χε μια μικρή χώρα με περιορισμένες δυνατότητες και μεγάλους εχθρούς, να διαγνώσουμε την ανάγκη συνένωσης μας στα μεγάλα και στα σοβαρά πριν είναι αργά. Να πάψουμε να είμαστε χαβαλέδες δηλαδή, να μην κατακλυζόμαστε από ανοησίες, να μην μαλλιοτραβιόμαστε με μπούρδες της μιας ημέρας, μην πω της μιας ώρας. Το πράγμα γύρω μας έχει αγριέψει, ας το πάρουμε χαμπάρι. Δεν είμαστε στην εύκολη μεριά της Ιστορίας, στην δύσκολη είμαστε. Δεν είμαστε επιτιθέμενοι, αμυνόμενοι είμαστε. Και ο αμυνόμενος που κάνει πλάκα, το τρώει το κεφάλι του.
