Υπάρχουν στιγμές που όσο «πλούσια» κι αν είναι η κάθε γλώσσα, δεν μπορεί να «γεννήσει» εκφράσεις ικανές να περιγράψουν το μεγαλείο. Για τούτο φροντίζουν οι εικόνες και τα επιτεύγματα. Κατορθώματα που δεν επιβεβαιώνονται από νίκες, αλλά από τη δύναμη ψυχής που αποτυπώνουν και από τα μαθήματα που προσφέρουν. Αυτές οι εικόνες ήταν θαρρεί κανείς το καθήκον του Ντικ Χόιτ, του μαραθωνοδρόμου που έτρεχε μαζί με τον τετραπληγικό γιο του, Ρικ.
Ο Ντικ Χόιτ άφησε την τελευταία πνοή του σε ηλικία 80 ετών, όπως ανέφερε η ένωση μαραθωνοδρόμων της Βοστώνης και επιβεβαίωσε ο άλλος γιος του, Ρας... Είχε αποκληθεί «πατέρας – πρότυπο» και υπήρξε έμπνευση για όλους τους δρομείς και, κυρίως, για όλους τους γονείς των οποίων τα παιδιά αντιμετωπίζουν κινητικά προβλήματα. Ο Χόι «έφυγε» στο σπίτι του από καρδιακή ανακοπή, στον ύπνο του.
Η οικογένειά του έκανε λόγο για το ήρεμο τέλος που του άξιζε. Ο ίδιος, βεβαίως, θα ήθελε για άλλη μία φορά να είναι έξω και να τρέξει, έχοντας μπροστά του όχι ως «βαρίδι» αλλά ως κίνητρο, το ειδικό αμαξίδιο στο οποίο είχε τον Ρικ. Μαζί έτρεξαν σε 72 μαραθωνίους, εκ των οποίων οι 32 στη γενέτειρά τους, Βοστόνη, στην αφετηρία του οποίου έχει στηθεί ένα μπρούτζινο ομοίωμά τους. Μαζί, πριν από δέκα χρόνια, κι ενώ ο Ντικ ήταν 70 ετών, ολοκλήρωσαν για έκτη φορά τον θρυλικό αγώνα τριάθλου «Ironman», που απαιτεί κολύμβηση 3,86 χλμ., ποδηλασία 180 χλμ. και την κλασική απόσταση των 42.195 μ. του μαραθωνίου!
Ο Ρικ Χόιτ γεννήθηκε στις 16 Ιανουαρίου 1962 στη Μασαχουσέτη. Μονάχα που ο ομφάλιος λώρος είχε τυλιχτεί στον λαιμό του και εμπόδιζε την αιμάτωση του εγκεφάλου του. Το αγόρι έζησε, αλλά με μόνιμη εγκεφαλική παράλυση... Οι γιατροί ενημέρωσαν τον Ντικ και την Τζούντι ότι το παιδί ούτε θα περπατήσει ούτε θα μιλήσει. Σε ηλικία εννέα μηνών, οι γιατροί πρότειναν στους γονείς του να αφήσουν το τετραπληγικό παιδί τους σε ένα ίδρυμα. Ο Ντικ Χόιτ αρνήθηκε κατηγορηματικά.
Πήρε τον Ρικ στο σπίτι για να του προσφέρει μία κανονική ζωή. Ζήτησε από καθηγητές του πανεπιστημίου Ταφτς να τον βοηθήσουν και εκείνοι δημιούργησαν ένα σύστημα με το οποίο ο νεαρός, από τα 12 του, κουνούσε με το κεφάλι έναν ειδικό κέρσορα και επέλεγε γράμματα και λέξεις, ώστε να επικοινωνεί με τους γονείς του. Ο Ντικ Χόιτ ενθάρρυνε τον γιο του για κοινές αθλητικές δραστηριότητες. Τη μέρα που έτρεξαν μαζί έναν αγώνα πέντε μιλίων, ο Ρικ «έγραψε» στο σύστημα πως «όταν τρέχουμε, μπαμπά, αισθάνομαι σαν να μην είμαι ανάπηρος!».
Ο πατέρας του, συνταξιούχος συνταγματάρχης, είχε βρει ένα νέο νόημα στη ζωή του. Οχι μόνο για να ζει ο γιος του, αλλά και για να ενθαρρύνουν μαζί και άλλους γονείς να μην τα παρατούν. Ιδρυσαν την Team Hoyt και έτρεξαν μαζί σε εκατοντάδες αγώνες. Στον μαραθώνιο και το ποδήλατο είχε μπροστά και πλάι του, αντίστοιχα, τον Ρικ, στο ειδικό αμαξίδιο. Στην κολύμβηση τον έβαζε σε μία βάρκα, την έδενε στη μέση του και κολυμπούσε!
Ο Ρικ όχι μόνο έζησε, αλλά και το 1993 αποφοίτησε από το πανεπιστήμιο της Βοστώνης με πτυχίο Ειδικής Εκπαίδευσης. Εργάστηκε στα εργαστήρια του σχολείου, για την ανάπτυξη συστημάτων επικοινωνίας για άτομα με ειδικές ικανότητες. Ο Ντικ Χόιτ τού χάρισε δύο φορές τη ζωή. Μία για να δει το φως και άλλη μία για να μην «σβήσει» νικημένος από κάτι που δεν είχε τη δυνατότητα να αποφύγει. Ο Ρικ χρειάστηκε να αποχαιρετήσει τον αγαπημένο και θαρραλέο πατέρα του. Οι άνθρωποι που αφήνουν πίσω τους μία σπουδαία «κληρονομιά», όπως αυτή της αφοσίωσης, όμως, δεν φεύγουν ποτέ στ’ αλήθεια.
