Η φράση «Είμαστε έτοιμοι για την ανάκαμψη αρκεί κάποιοι να μη μας κρατούν τα φτερά μας» που είπε στην ομιλία του στην Κρήτη ο Αλέξης Τσίπρας είναι βγαλμένη μέσα από τις καλύτερες στιγμές της Βουλής των Εφήβων. Ο μόνος που δεν θα μπορούσε να το πει είναι ένας ενήλικος, σοβαρός πολιτικός.\r\n\r\n

Η ανακοίνωση του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη ότι επί συγκυβέρνησης ΝΔ-ΠΑΣΟΚ «καταγράφηκαν οι περισσότερες επιθέσεις σε σπίτια και καταστήματα στην περιοχή των Εξαρχείων, όπως και οι περισσότεροι εμπρησμοί οχημάτων στην ίδια περιοχή» θα σήκωνε ανάλυση αν η ιστορία του ΣΥΡΙΖΑ δεν μίλαγε από μόνη της.

Πριν τα Χριστούγεννα του 2007 μια ομάδα από αντιεξουσιαστές είχε εισβάλει στο Golden Mall εμποδίζοντας τον κόσμο να μπαίνει στα μαγαζιά και κατηγορώντας τον ότι είναι θύμα του καταναλωτισμού. Οι ευαίσθητοι εναλλακτικοί της εποχής το είχαν παρουσιάσει σαν μια κίνηση παιδιών ενάντια στον καταναλωτισμό.

Το έχω ζήσει δεκάδες φορές στο ποδόσφαιρο. Οι οπαδοί των ομάδων παραδέχονται τον αντίπαλο παίκτη. Φτάνει να είναι μαλακός. Έτσι λίγο χλεχλές. Όσο πατάει η γάτα. Για παράδειγμα οι οπαδοί του Ολυμπιακού παραδεχόντουσαν τον Χένρικσεν αλλά μισούσαν τον Κυργιάκο.

Με την ανάληψη της εξουσίας τα μέλη της τρόικας έγιναν «εκπρόσωποι των θεσμών» και τα μνημόνια «συμφωνίες». Οι διαπραγματεύσεις έπαψαν να γίνονται στα υπουργεία, ώστε να μην αποκτούν επίσημο χαρακτήρα και γινόντουσαν στο Χίλτον, που στοίχιζε κάτι παραπάνω. Αλλά χαλάλι αφού είχαν λιγότερη επισημότητα.

Η αναφορά του Αλέξη Τσίπρα πώς βρέθηκε για πρώτη φορά με τον Πάνο Καμμένο στην Νίσυρο έχει όλα τα χαρακτηριστικά Walter Mitty. Σύμφωνα με τον ίδιο, άγριος αλλά υπέροχος έχει κατασκηνώσει με την παρέα του στην Νίσυρο. Τότε συναντάει τον Πάνο Καμμένο που έχει πάει στην Νίσυρο για το πανηγύρι της Παναγιάς.

Τα περί αποποινικοποίησης του καψίματος της σημαίας και της σύγκλισης με την Χρυσή Αυγή που είπε στην συνέντευξη στην Βραδυνή ο Νίκος Παρασκευόπουλος μπορούν να έχουν μεγάλη ή μικρή σημασία. Η σημασία των δηλώσεων του θα εξαρτηθεί από την αντίδραση της κυβέρνησης.

Την ιστορία με την αφίσα του Νίξον και το «Θα αγοράζατε ένα μεταχειρισμένο αυτοκίνητο από αυτόν τον άνθρωπο;» θυμήθηκα μετά την δήλωση του Αλέξη Τσίπρα από τον Άγιο Τάφο. Μπορώ να διαβεβαιώσω ότι αν στις επόμενες εκλογές εμφανιζόταν πόστερ με τον Τσίπρα «Θα εμπιστευόσαστε αυτό τον άνθρωπο να σας αναστηλώσει τον οικογενειακό τάφο;» η απάντηση θα ήταν όχι τον τάφο αλλά ούτε κοτέτσι στην Κερατέα.

Η απεργία λαμβάνει υπ’ όψιν τις συνθήκες της αγοράς, βασίζεται στον νόμο της προσφοράς και της ζήτησης και διαμορφώνει τιμές προσφοράς εργασίας. Για να τα κονομάει ο εργοδότης χρειάζονται εργάτες αλλά και για να πληρώνονται οι εργάτες χρειάζεται επιχείρηση. «Τόσα δίνω, πόσα θες» που τραγούδαγε ο μακαρίτης ο Μητροπάνος.

Πέστε ότι είχατε ένα από τα παρκαρισμένα αυτοκίνητα. Θα το παίρνατε την ίδια στιγμή να το παρκάρετε αλλού ή θα εμπιστευόσαστε την αστυνομία που είχε αναλάβει την φύλαξη της περιοχής; Κανένας δεν πρόκειται να εμπιστευτεί μια αστυνομία που υπάρχει για να κάνει το στόχο των μολότοφ.

Η συνέντευξη του Προκόπη Παυλόπουλου στην ΕΡΤ είχε ενδιαφέρον σαν την προσπάθεια μετατροπής του θεσμού της Προεδρίας σε γραμματεία επικοινωνίας της κυβερνητικής πολιτικής. Δευτερευόντως για το περιεχόμενό της. Έκανε την Ελλάδα να εμφανίζεται σαν μια σχιζοφρενική χώρα που ρίχνει το βάρος στην Ε.Ε. για τα δεινά της, ζητάει από την Ε.Ε. να την απαλλάξει από τα δεινά της. Και όταν τίποτα από τα δύο δεν συμβαίνει, προσφέρεται να σώσει την Ε.Ε. από τα δεινά της.

Το 1856 οι στρατιώτες της Εταιρίας των Ανατολικών Ινδιών παρέλαβαν τις νέες τύπου γεμίσεις για τουφέκια τους. Το γέμισμα των εμπροσθογεμών των μέσων του 19ου αιώνα ξεκίναγε με τον στρατιώτη να δαγκώνει και να κόβει το χάρτινο χωνάκι με το μπαρούτι, που λεγόταν paper cartridge...

Ηγέτες που να συμπεριφέρονται με κακούς τρόπους έχουν υπάρξει στο παρελθόν. Ο Λίντον Μπ. Τζόνσον, πρόεδρος των ΗΠΑ. συνήθιζε να ζυγώνει το πρόσωπο του συνομιλητή του και να τον φτύνει ή να ρεύεται ενώ μιλούσε. Όταν η φύση καλούσε υποχρέωνε τους συνεργάτες του να τον ακολουθούν στην τουαλέτα συνεχίζοντας να τους μιλάει καθισμένος στην λεκάνη.

Ο ένας πιστεύει ότι είναι ακόμα πρόεδρος του 15μελούς. Ότι εκπροσωπώντας το Πολυκλαδικό Λύκειο Αμπελοκήπων θα πάει στην Κούβα, θα βγάλει φωτογραφίες στην κηδεία του Φιντέλ Κάστρο και θα γυρίσει να πει πως τα πέρασε στους συμμαθητές του.

Το πρωί του Σαββάτου η Ελλάδα των social media αντιλαμβανόταν ότι το μεγαλύτερο πρόβλημα της χώρας είναι η Κούβα. Μετά τον θάνατο του Κάστρο, το ένα κομμάτι ανακάλυπτε τα θαύματα που είχε κάνει στην παιδεία και την υγεία. Το άλλο, ότι είχε κάνει την Κούβα ένα απέραντο πορνείο. Θα μπορούσε να υπάρχει και ένα τρίτο που να πιστεύει ότι η Κούβα είναι υγιές και μορφωμένο πορνείο.

Επιστολή που ξεκινάει με το «Αγαπητέ Σταύρο» χωρίς η βουλευτής μέχρι το τέλος να αναφέρει ποτέ το επίθετο του αρχηγού του κόμματος θα μπορούσε να συμβεί μόνο στον Θεοδωράκη και το Ποτάμι. Το Ποτάμι έχει αυτό το χαρακτηριστικό. Ότι ο ψηφοφόρος του Ποταμιού δεν ψηφίζει βουλευτή για να του συμπαρασταθεί, αλλά ο βουλευτής ψηφίζεται για να του συμπαρασταθεί ο ψηφοφόρος.

Στο Βερολίνο του ’70 στο Kreuzberg υπήρχε ένα ιδιότυπο μπαρ. Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς λεγόταν, αλλά είχε το όνομα της ιδιοκτήτριάς του. Έξω η ταμπέλα, από τις συνηθισμένες. Μέσα, το χαρακτηριστικό, οι σκονισμένες χάρτινες γιρλάντες καρναβαλιού που κρεμόντουσαν από την μία γωνία του μαγαζιού στην άλλη. Το μαγαζί θα μπορούσε να είναι ένα κοινό βερολινέζικο ecke kneipe της εποχής. Μόνο που το συγκεκριμένο μαγαζί ήταν το μοναδικό εργατικό gay bar που είδα στην ζωή μου.

Το θετικό είναι ότι τα παραμύθια περί προβοκατόρων αστυνομικών δύσκολα θα ξανακουστούν. Το αρνητικό, ότι για να διαλυθεί ένα παραμύθι, που σε καμία άλλη χώρα δεν θα είχε αντέξει για τόσα χρόνια, κάηκε η Αθήνα. Και θα συνεχίσει να καίγεται όσο το Εξαρχιστάν καταλαβαίνει ότι μια κυβέρνηση που δεν έχει λόγους να σέβεται ή να φοβάται, δεν αξίζει και να υπολογίζεται.

Είτε είναι ο Τζον Κένεντι και ξεκινάει στο Βερολίνο την ομιλία του με το «Ich bin ein Berliner», είτε είναι ο Πρίγκιπας Κάρολος στην Νέα Γουινέα και αρχίζει με το «nambawan pikinini bilong Misis Kwin» όποιος ο πολιτικός που μπήκε στον κόπο να μάθει μια φράση στην γλώσσα της χώρας του επισκέπτεται δεν χάνει...

Το 1977 ο Τζίμι Κάρτερ επισκεπτόταν την Πολωνία. Τον συνόδευε ο μεταφραστής του Τζιν Σίμουρ. Στην ομιλία του στο αεροδρόμιο ο πρόεδρος των ΗΠΑ άφηνε ξερούς τους Πολωνούς, λέγοντας ότι θέλει να μάθει τις επιθυμίες των Πολωνών για το μέλλον, που μεταφράστηκε ότι θέλει να τους «πηδήξει»...

Είναι αδύνατον η ανακοίνωση του Δήμου Καισαριανής να έχει γραφτεί το 2016. Είναι προφανές ότι η ανακοίνωση γράφτηκε το 1976. Την ίδια εποχή που κάθε αριστερός δήμαρχος έβαζε ταμπέλες στα όρια του Δήμου του ότι είναι αποπυρηνικοποιημένη ζώνη. Ώστε σε περίπτωση πυρηνικού πολέμου να ξέρουν οι Ρώσοι και να βομβαρδίσουν ανάλογα...

Tον δρόμο άνοιξε ένας αστυνομικός της συνοδείας του Δένδια μπήκε φουριόζος λέγοντας: «Υπουργέ, ελάτε να φεύγουμε. Γίνετε διαδήλωση και πλησιάζουν».

Το φαινόμενο κάποιος να κάνει την επιθυμία του πραγματικότητα είναι συνηθισμένη κατάρα στο ποδόσφαιρο. Ισχύει και στην πολιτική.

Πριν μερικούς μήνες σε μια συζήτηση στον κήπο του Νομισματικού Μουσείου, ένα από τα πιο καλά φυλαγμένα μυστικά του κέντρου της Αθήνας, πίναμε καφέ με μια παρέα οκτώ ατόμων. Η συζήτηση είχε πάει στην πολιτική, με τις πιο συνηθισμένες φράσεις να είναι «ο κόσμος λέει» και «ο κόσμος θέλει»...