Στο Βερολίνο του '70 στο Kreuzberg υπήρχε ένα ιδιότυπο μπαρ. Δεν θυμάμαι πώς ακριβώς λεγόταν, αλλά είχε το όνομα της ιδιοκτήτριάς του. Έξω η ταμπέλα, από τις συνηθισμένες. Μία της Schultheiss, που η βερολινέζικη εταιρεία μπύρας έδινε δωρεάν στα μαγαζιά που σέρβιραν μπύρα της. Μέσα, το χαρακτηριστικό, οι σκονισμένες χάρτινες γιρλάντες καρναβαλιού που κρεμόντουσαν από την μία γωνία του μαγαζιού στην άλλη. Στο κέντρο η πίστα του χορού και δίπλα της, σε μία πέτσινη πολυθρόνα η ιδιοκτήτρια του μαγαζιού. Του αγνώστου που λέγαμε ονόματος, ενενηντάρα, με κοντό μαλλί μαύρο μαλλί να κρατάει ένα κολονάτο ποτήρι από το οποίο έπινε sect.
Πλην της ιδιοκτήτριας, το μαγαζί θα μπορούσε να είναι ένα κοινό βερολινέζικο ecke kneipe της εποχής. Μόνο που το συγκεκριμένο μαγαζί ήταν το μοναδικό εργατικό gay bar που είδα στην ζωή μου.
Στο μαγαζί είχα πάει μια Παρασκευή απόγευμα με μία γερμανίδα φίλη μου, έμπορο έργων τέχνης. Διακριτικά είχαμε κάτσει σε ένα τραπέζι κοντά στην είσοδο. Δεν συνέβαινε τίποτα, μέχρι που κάποια στιγμή κάποιος έριξε ένα νόμισμα στο τζουκ μποξ. Από τα ηχεία ακούστηκε ένα ταγκό του Κάρλος Γκαρντέλ. Αυτόματα δύο κύριοι στα 40 τους, με κουστούμια χαμηλών στελεχών επιχειρήσεων, σηκώθηκαν και άρχισαν να χορεύουν.
Ακολούθησαν όλων των ειδών τα ζευγάρια. Οι περισσότεροι με τα ρούχα της δουλειάς. Εργάτες, μικροαστοί ιδιοκτήτες επιχειρήσεων πιανόντουσαν από την μέση και χωρίς χυδαιότητες και σαλιαρίσματα χόρευαν ταγκό. Με την ίδια σοβαρότητα που, ελπίζω, ο Κώστας Λαλιώτης με τον Χρήστο Σπίρτζη θα το χορέψουν στο Σύνταγμα, αν τις δηλώσεις του ο υπουργός Μεταφορών τις εννοούσε κυριολεκτικά.
«Με τον Κώστα Λαλιώτη μάς ενώνει μια φιλία πολλών χρόνων. Δεν αρνήθηκα ποτέ τις ιδεολογικές μου καταβολές. Είμαι σοσιαλιστής και το τι θα κάνω εγώ με τον Κώστα Λαλιώτη σάς το λέω: θα χορεύω ταγκό στο Σύνταγμα» είπε μεταξύ άλλων σε συνέντευξή του στην Βραδυνή ο Χρήστος Σπίρτζης. Κάνοντας σαφές ότι το τι κάνουν οι σοσιαλιστές στην πολιτική και οι ενήλικοι στα κρεβάτια τους αφορά τους ίδιους και κανέναν άλλον. Δείχνοντας επίσης την γενικότερη εναλλακτική προσέγγιση που έχει ο Σπίρτζης στην τέχνη.
Προσέγγιση που έγινε γνωστή στην πρώτη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, όταν ο Χρήστος Σπίρτζης είχε δεχτεί στο γραφείο του την Ραχήλ Μακρή. Τότε η Ελλάδα μπόρεσε να δει το μοναδικό πορτρέτο του Άρη Βελουχιώτη, που κοσμούσε τον τοίχο πίσω από το γραφείο του υπουργού. Ο Σπίρτζης μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του τυχερό. Ο Βελουχιώτης είχε εκτελέσει ανθρώπους για λιγότερα από πορτρέτα που τον δείχνουν σαν τον πέμπτο Beatle.
Όσο για τα gay tango, το καλύτερο δεν είναι μεταξύ ανδρών αλλά γυναικών. Ανάμεσα στην Στεφανία Σαντρέλι και την Ντομινίκ Σαντά στον Κονφορμιστή του Μπερτολούτσι.
