Ο χώρος της παιδικής προστασίας στην Ελλάδα αποτελούσε, ένα ιδιότυπο κράμα αποσπασματικών πολιτικών, αραιής, ελλιπούς και ενίοτε μη ενεργοποιημένης νομοθέτησης, κατακερματισμού, αυτοσχέδιων πρακτικών κοινωνικών φορέων και παγιωμένων αντιλήψεων. Αυτή ακριβώς ήταν η μεγαλύτερη πρόκλησή του: η δημιουργική, συνεκτική, ρυθμιστική παρέμβαση, η καταπολέμηση των στρεβλών παραδόσεων και η αλλαγή των όρων με τους οποίους διεξάγεται ο δημόσιος διάλογος για το τι πραγματικά συνιστά παιδική προστασία.