Η χώρα μας έχει ένα σπάνιο, για τον υπόλοιπο κόσμο προνόμιο, καθώς στην επικράτειά της βρίσκονται δύο κατοικήσιμα λιμναία νησιά. Ένα από αυτά είναι ο Άγιος Αχίλλειος στην Πρέσπα του οποίου το όνομα έχει προκύψει από παραφθορά του ονόματος του Αγίου Αχιλλείου, επισκόπου της Λάρισας τον 4ο αι. 

Εκεί όπου η παράδοση και ο πολιτισμός συναντούν την ανέγγιχτη φύση και ο μύθος την ιστορία, απλώνεται ο Βόλος. Η πόλη έχει την τύχη να διαθέτει σε σωστές αναλογίες τα δύο βασικά συστατικά που χρειάζεται προκειμένου να ισορροπεί ένας τόπος. Το υγρό στοιχείο, του Παγασητικού Κόλπου που απλώνεται μπροστά από την πόλη και τη γη, καθώς από τον βοριά τον προστατεύει το Πήλιο, το κατάφυτο βουνό των Κενταύρων όπου φωλιάζουν τα γεμάτα ιστορία χωριά.

Αν και Οκτώβρης, ο καιρός επιτρέπει να βάλετε στην ταξιδιωτική σας ατζέντα την Νότια Εύβοια με τους Αθηναίους να της δείχνουν ιδιαίτερη προτίμηση. Έχουν βρει ότι εκεί απλώνονται καταπράσινες ρεματιές, αμμουδιές αλλά και κάστρα που διηγούνται την πολυτάραχη ιστορία της περιοχής.

Φαίνεται ότι δεν θα ξεμπλέξουμε εύκολα από τον ιό. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι θα σταματήσουμε να ονειρευόμαστε και να ταξιδεύουμε με όποιο τρόπο μπορούμε. Το Ναύπλιο είναι κοντά στην Αθήνα κι έχει τα πάντα για λίγη ξεκούραση. Το όνομα της πόλης σημαίνει Ναυτικός Σταθμός καθώς οι θαλασσοπόροι εκμεταλλευόντουσαν την ακτογραμμή της περιοχής με τους μικρούς και μεγάλους όρμους.

Το καλοκαίρι πέρασε αφήνοντας περίεργη «γεύση» καθώς πρωταγωνιστούσε ο ιός. Ίσως δικαιολογημένα να ανησυχείτε, αλλά ίσως είναι και αφετηρία για να βάλετε νέους στόχους, νέους προορισμούς, για να επισκεφθείτε. Τι σημαντικό έχουν οι συγκεκριμένοι προορισμοί που έχουν επιλεγεί; Δείχνουν ότι Ελλάδα δεν σημαίνει μόνο παραλία, σουβλάκι και μπαράκι.

Η πόλη βρίσκεται στην είσοδο ενός μαγικού κόσμου όπου συνυπάρχουν αρμονικά η ιστορία και η παράδοση με την σύγχρονη ζωή. Δυτικά της το Ιόνιο πέλαγος με τις όμορφες παραλίες, ανατολικά της ο Αμβρακικός με τους σημαντικούς υγροβιότοπους και βόρεια οι εκτεταμένες βουνοπλαγιές των Θεσπρωτικών Ορέων που κρύβουν στην κατάφυτη αγκαλιά τους μνημεία και θρύλους.

Για πολλούς δεν είναι καν νησί καθώς κυρίως η οδική πρόσβαση, τα πυκνά δάση, αλλά και οι άνθρωποί της που δεν πλησιάζουν την φυσιογνωμία του «νησιώτη» όπως μας την έχουν μάθει το τουριστικό μάρκετινγκ, συνέβαλλαν σε αυτό. Όμως είναι το δεύτερο σε μέγεθος νησί της χώρας μας, μετά την Κρήτη και το έκτο της Μεσογείου.

Πρόκειται για δουλεμένη, όμορφη γη και συμφωνείς σε αυτό βλέποντας από το Λιβάδι, το λιμάνι της, ψηλά την ολόλευκη Χώρα. Όμως για πολλούς διαθέτει «ακατέργαστο» τουρισμό και γι? αυτό την αγαπούν! Το νησί, εκτός από ενδιαφέρουσα μυθολογία, διαθέτει και όλα όσα θέλει η ψυχή για να ξεκουραστεί. Τόπος με απίστευτη φυσική ομορφιά, εντυπωσιακό ανάγλυφο, θερμά νερά και παλιούς ανεμόμυλους και μύλους να τη στολίζουν.

 «Αν ο παράδεισος ήταν στη γη, θα ήταν εδώ», έγραψε ο Νίκος Καζαντζάκης για την Νάξο και συγκεκριμένα για τις Εγγαρές όπου βρίσκεται το σπίτι του. Σε αυτήν την κοιλάδα, τα δρομάκια είναι από χώμα ή τσιμέντο με το ύψος των καλαμιών να περιορίζουν την ορατότητα τριγύρω, ωστόσο θα νιώσετε την ηρεμία του τόπου, θα ακούσετε τα κελαϊδίσματα και το φύσημα του ανέμου που περνάει μέσα από τα φυλλώματα. Εκεί κάπου, ρωτώντας και τους ντόπιους, θα βρείτε το σπίτι του να αναπνέει τον αέρα της Νάξου, ενός τόπου που συχνά «ξεχνά» ότι είναι νησί.   

Ένα παράξενο «έργο» παίζεται στην Τζια, χρόνια τώρα. Φτάνοντας στο μικρό νησί, το άγχος και οι έννοιες σε εγκαταλείπουν με μιας κι ας βρίσκεται τόσο κοντά στην πρωτεύουσα. Λες και η δύναμη των Νυμφών που λάτρευαν αυτό τον τόπο κρατάει ακόμα. Λες κι ακόμα από το πλοίο της γραμμής, σε ποτίζουν αμβροσία!

Είναι το νησί της καντάδας, του Σολωμού και του Κάλβου, διανοούμενη και γοητευτική. Oι Βενετσιάνοι γοητευμένοι από το λουλουδιασμένο τοπίο την αποκαλούσαν Fioro di Levante (Λουλούδι της Ανατολής) και καταφέρνει να συνδυάσει την τέχνη με την καθημερινότητα, τη φύση με τους ζεστούς, φιλόξενους ανθρώπους. Όμως η άνθηση δεν παρατηρούνταν μόνο στους κατάφυτους λόφους, στις πλαγιές και στις παραλίες, αλλά στα γράμματα και τις τέχνες.

Η Κύθνος δεν ανήκει στα νησιά που τα ακολουθεί κοσμοπολίτικη φήμη. Αυτό είναι και ίσως το μεγαλύτερο προσόν της, διότι πίσω από αυτό, κρύβεται η καρδιά της. Μια καρδιά, απλή, καθαρή, απολαυστική.

Μαγεία. Αυτή είναι η λέξη που θα σας έρθει στο νου καθώς θα διατρέχετε την παραθαλάσσια πλευρά της Ηπείρου. Ίσως να είναι η συνύπαρξη των δασωμένων βουνών με τις ρεματιές και τις χαράδρες που καταλήγουν σε σαγηνευτικές παραλίες.

 Η εικόνα που εξελίσσεται μπροστά σου, καθώς το πλοίο προσεγγίζει το νησί, είναι γεμάτη από πράσινο και το βαθυγάλαζο της θάλασσας. Όμως σύντομα βλέπεις ότι αυτά τα δύο χρώματα χωρίζονται από μια λευκή λωρίδα.

Ακριβοθώρητο ποτάμι η Νέδα. Κι όμως έχει αρχίσει να αποκτά φήμη που ξεπερνά τα όρια της Πελοποννήσου. Το καλοκαίρι όμως πλήθος κόσμου καταφθάνει στους καταρράκτες της, ενώ κάποιοι, λίγοι, την γνωρίζουν διασχίζοντας το εντυπωσιακό φαράγγι της. Τελικά όμως όλοι φεύγουν μαγεμένοι δικαιώνοντας τον Γάλλο περιηγητή Henri Belle (19ος αι.) που είπε ότι, «η Ελβετία δεν έχει τίποτα παραπάνω». 

Αν δεν ξέρεις για την Αλόννησο, μόλις το πλοίο προσεγγίσει το λιμάνι του νησιού το πιθανότερο είναι να αρχίσεις να έχεις απορίες. Μήπως έχασα το λιμάνι; Μήπως πήρα λάθος πλοίο; Τα πυκνά πεύκα χαρακτηριστικό των βόρειων Σποράδων, υπάρχουν. Τα γαλαζοπράσινα νερά είναι επίσης πιστά στο ραντεβού τους. Άρα τι συμβαίνει;

Η ηφαιστειακή καταγωγή του νησιού εντυπωσιάζει καθώς δημιουργεί μοναδικές εικόνες. Τα χρώματα των πετρωμάτων εναλλάσσονται διαρκώς από το μαύρο του βασάλτη στα άσπρα του καολίνη.

Από μακριά η μακρόστενη κορμοστασιά της μοιάζει να σε περιμένει ήρεμη, σίγουρη για το εαυτό της. Αυτοπεποίθηση που ξεκινά από τους θησαυρούς της όπως είναι τα βοτάνια της, το απέραντο γαλάζιο της θάλασσάς της, τις παλιές στράτες της, την ιστορική και θρησκευτική παράδοσή της.

Πατρίδα καπεταναίων και εφοπλιστών, έχει τη μεγαλύτερη ναυτική παράδοση των Κυκλάδων. Εύφορο νησί, με αμμουδιές αλλά και τραχιά βράχια με απότομες ακτές, μάγεψε από την αρχαιότητα τους ποιητές, που την αναφέρουν «Λασία» για την πυκνή βλάστηση, αλλά και «Υδρούσα» για τα τρεχούμενα νερά της.

Στην νεότερη ιστορία τα πολύτιμα νερά του ποταμού έδιναν ζωή στους Σουλιώτες, ενώ κατά την αρχαιότητα η ελληνική μυθολογία τον θεωρούσε «προθάλαμο» για τον Άδη.

Ακολουθώντας το κεντρικό δρόμο που οδηγεί σε αυτή την χερσόνησο της Πελοποννήσου, τίποτα δεν σε προετοιμάζει γι? αυτό που θα συναντήσεις. Κάπως έτσι συνέβη και με εμένα καθώς με την φόρα του ταξιδιώτη, σχεδόν εισέβαλα στο λιμάνι της. Εκεί θα βρείτε την γωνιά σας σε ένα από τα πολλά μαγαζιά, θα πάρετε τις ανάσες σας και θ? αφουγκραστείτε τους ήχους της θάλασσας και το τρίξιμο των κάβων.

 Η «χάρη» του κορωνοϊού έφτασε και στο φαράγγι του Βουραϊκού ακυρώνοντας την ετήσια πανελλήνια διάσχιση που διοργανωνόταν Άνοιξη και στα μέσα Μαΐου. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι δεν σας «περιμένει» για να σας αποκαλύψει την ιδιαίτερη ομορφιά του καθώς δεν μπορείτε να λέτε ότι έχετε επισκεφθεί τα Καλάβρυτα και να μην έχετε γνωρίσει τη διαδρομή με τα πόδια, ή με το τρενάκι που διασχίζει το φαράγγι του Βουραϊκού.

Οι μέρες του ιού, με λίγη ακόμα προσοχή, μοιάζουν να φτάνουν στο τέλος τους και η Άνοιξη είναι εδώ, στα καλύτερά της! Τα βουνά κρατώντας ακόμα την υγρασία του Χειμώνα βοηθούν τα λιβάδια και τις πλαγιές τους ν? ανθίζουν, κάνοντας και τις αυλές των σπιτιών στα χωριά του Πηλίου να φωνάζουν «ζωή», με την παλέτα χρωμάτων να ολοκληρώνεται συχνά από το μπλε της θάλασσας.

Ελεύθεροι μεν, αλλά με προσοχή δε, προλαβαίνετε να οργανωθείτε ώστε να βρεθείτε σε ένα ορεινό παράδεισο που δύσκολα θα βρείτε κάπου αλλού. Στην αγκαλιά της Δρακόλιμνης της Τύμφης.