Πόσο καλά —ή πόσο καθόλου καλά— επικοινωνεί το έργο της η Κυβέρνηση μέσω των social media; Ποια και πόση είναι η διαφορά επικοινωνιακής στρατηγικής ανάμεσα στον Πρωθυπουργό και στα περισσότερα μέλη του υπουργικού συμβουλίου; Έχει καθόλου σχέση με όσα είχαμε συνηθίσει από την προηγούμενη κυβέρνηση; Πώς μπορούν να πληροφορούνται οι πολίτες το κυβερνητικό έργο, εφόσον υπάρχει τέτοιο;

Λόγω της ανάθεσης στον κύριο Μαργαρίτη Σχοινά του χαρτοφυλακίου για την Προστασία του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής από την Κομισιόν, ξεκίνησε πάλι στη χώρα μας η δημόσια συζήτηση για τις ευρωπαϊκές αξίες, για όλα αυτά δηλαδή που κάνουν την Ευρώπη να ξεχωρίζει. Κινδυνεύει όμως πράγματι ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής; Και, αν ναι, από ποιον κυρίως κινδυνεύει;

Λόγω της ανάθεσης στον κύριο Μαργαρίτη Σχοινά του χαρτοφυλακίου για την Προστασία του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής από την Κομισιόν, ξεκίνησε πάλι στη χώρα μας η δημόσια συζήτηση για τις ευρωπαϊκές αξίες, για όλα αυτά δηλαδή που κάνουν την Ευρώπη να ξεχωρίζει. Κινδυνεύει όμως πράγματι ο ευρωπαϊκός τρόπος ζωής; Και, αν ναι, από ποιον κυρίως κινδυνεύει;

Περιτρέχοντας μόνο βιαστικά τις εξελίξεις —όποτε υπάρχουν τέτοιες— γύρω από το Κυπριακό, δεν έχουμε δώσει την απαιτούμενη προσοχή σε όσα γίνονται τον τελευταίο καιρό στην Αμμόχωστο, αυτή την πόλη-φάντασμα. Διαβάστε, μεταξύ άλλων, στο φιλοξενούμενο κείμενο της Κύπριας συγγραφέως Βίβιαν Αβρααμίδου-Πλούμπη για την επιχειρούμενη μετατροπή της σε «Λας Βέγκας της Ευρώπης». Και για την οριστική της απώλεια.

Ο Σεπτέμβριος είναι παραδοσιακά ο μήνας των σχολικών: οι γονείς προμηθεύονται από τα βιβλιοπωλεία τα απαραίτητα σχολικά είδη για τη χρονιά, τα παιδιά το απολαμβάνουν, η αγορά τονώνεται. Τι γίνεται όμως με όποιους δεν έχουν παιδιά; Υπάρχουν λύσεις; Ναι. Όπως επίσης υπάρχουν παιδιά που κανείς δεν μπορεί να τα εφοδιάσει με τα σχολικά που έχουν ανάγκη.\r\n\r\n

Μία συζήτηση με τη Δήμητρα Δημητρακοπούλου, επίκουρη καθηγήτρια στο Τμήμα Δημοσιογραφίας και ΜΜΕ του ΑΠΘ και πλέον επισκέπτρια επίκουρη καθηγήτρια στο MIT Media Lab, στη Βοστόνη, όπου για τα επόμενα τρία χρόνια θα ερευνά τη διάχυση των ψευδών επιστημονικών ειδήσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, εστιάζοντας ειδικά στο άκρως επικίνδυνο «κίνημα» κατά του παιδικού εμβολιασμού.

Ένα έργο που πολλοί έκριναν φαραωνικό και άσχετο με την πόλη πολύ πριν δρομολογηθεί, δυσαρεστημένοι, εξοργισμένοι και κουρασμένοι πολίτες, καταστηματάρχες σε χρόνια απόγνωση, ελλιπείς ή λάθος μελέτες, χρονοδιαγράμματα που αμφισβητούνται και ακυρώνονται, χρήματα και χρόνος που σπαταλούνται και χάνονται διά παντός, «εγκαίνια» μουσαμάδων και εκδοτηρίων-μαϊμού, υποσχέσεις επί υποσχέσεων — και αρχαία: το στοιχειωμένο Μετρό της Θεσσαλονίκης.

Οι πρώτοι μήνες της νέας κυβέρνησης είναι πολύ δύσκολοι για τους αρθρογράφους, καθώς όλα δείχνουν να βαίνουν καλώς —έστω: με τις «απαραίτητες» παραφωνίες— και έτσι δεν υπάρχει μεγάλο περιθώριο ουσιαστικής κριτικής — είτε από τη μεριά του αντιπολιτευόμενου Τύπου, είτε από τη μεριά του συμπολιτευόμενου. Όμως υπάρχουν πολλά θέματα που δεν θα βρουν ποτέ τον αρθρογράφο τους.

Υπάρχουν τόσες «Ιστορίες» όσες και άνθρωποι που σκαλίζουν τα γεγονότα, που ανακαλύπτουν νέα, που τα συσχετίζουν, που μελετούν τα αρχεία και που αναδεικνύουν την αξία άλλων. Δεν μπορεί να υπάρξει «μία» Ιστορία, τέτοια που να τη δέχονταν όλοι οι λαοί, ή έστω όλοι οι λαοί μιας περιοχής. Αλλά μήπως θα μπορούσε να προτείνει η Ελλάδα κάτι τέτοιο;

Μία συζήτηση με δύο νεαρές μητέρες για το βιβλίο και για το πώς μεγαλώνει, πώς «δημιουργείται», ένας νέος αναγνώστης. Η Βίκη Ελευθεριάδου και η Λένα Τσιούρδα, μητέρες δύο αγοριών που έχουν ακριβώς την ίδια ηλικία, μιλούν για το πώς διαβάζουν μαζί με τα παιδιά τους από την πρώτη κιόλας ημέρα της ζωής τους.\r\n\r\n

Για ακόμη μία φορά, ο ισχύων αντικαπνιστικός νόμος δεν εφαρμόζεται στην Ελλάδα, παρά μόνο σε όποια καταστήματα υγειονομικού ενδιαφέροντος έχουν το «φιλότιμο» να τον εφαρμόσουν, χάνοντας μάλιστα έτσι το πλεονέκτημα της ισονομίας απέναντι σε όλα τα άλλα, αυτά όπου μπορεί κανείς ακόμα και τώρα να καπνίζει ανενόχλητος. Μία κλασική πτυχή της «ελληνικής ιδιαιτερότητας».

Εκκινώντας από αντίδραση στην καταστροφική διακυβέρνηση των προηγούμενων χρόνων, ένα όχι μικρό ποσοστό ανθρώπων με φιλελεύθερη φωνή απέκτησαν αντιφιλελεύθερα και αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά. Κι αυτό δεν θα είχε μεγάλη σημασία αν δεν ζούσαμε σε μία εποχή κρίσιμη όσο καμιά άλλη στη μεταπολεμική παγκόσμια ιστορία: μια εποχή που θα καθορίσει τα πάντα για τον επόμενο μισό αιώνα τουλάχιστον.

Η περίπτωση Γαβρά δεν είναι μεμονωμένη ή περιθωριακή. Και δεν είναι καινούργια. Ανέκαθεν οι διανοητές της Αριστεράς έπαιρναν το μέρος εκείνης της φαντασιακής μερίδας του λαού που πίστευαν ότι ονειρευόταν να υπηρετήσει μία αριστερή ή επαναστατική εξουσία. Και πάντα, βέβαια, ήταν εναντίον εκείνης της μερίδας του λαού που έδειχνε «αντεπαναστατική συμπεριφορά».

Τρεις λόγοι για τους οποίους δεν είναι απαραίτητο να δει κανείς την τελευταία ταινία του Κώστα Γαβρά, με τον κυριότερο να είναι η υποβαθμισμένη παρουσία από αυτήν τού κυρίως (ιστορικού) πρωταγωνιστή της υπόθεσης που υποτίθεται ότι παρουσιάζει, του Αλέξη Τσίπρα, επιλέγοντας να μην είναι τίποτε παραπάνω από ένα βίντεο με τα highlights του Γιάνη Βαρουφάκη.

Συμβουλές, προτάσεις και ιδέες για τα μικρά, ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία, μακριά από την ομοιομορφία που οδηγεί στις χαμηλές εισπράξεις και τελικά, δυστυχώς, στο κλείσιμο. Πέρα από τις μεγάλες αλυσίδες των βιβλιοπωλείων, που παρέχουν τα πάντα στους πελάτες τους, τα μικρά βιβλιοπωλεία πρέπει επίσης να συνεχίσουν να υπάρχουν: είναι νησίδες πολιτισμού και είναι όλα τους απαραίτητα.\r\n

Μία συνέντευξη με τη Μαρία Νέτσικα, για το κρασί. Η Μαρία Νέτσικα είναι χημικός-οινολόγος, δημοσιογράφος, συγγραφέας οίνου και η δημιουργός της λέσχης Wine Plus. Διαβάστε ειδήσεις για τον τρύγο της χρονιάς, τις τάσεις των καταναλωτών στη χώρα μας, και βέβαια σχόλια για το κρασί και τον οινοτουρισμό σαν ένα από τα θεμέλια της ελληνικής οικονομίας.\r\n\r\n

Η διαρκής ενασχόληση όλων με τα πολιτικά επί μία δεκαετία, σε τέτοιο βαθμό και με τέτοια ένταση που όμοιά τους δεν είχαμε ξαναζήσει τα τελευταία πάρα πολλά χρόνια, έχει κουράσει τους πολίτες. Αλλά η ελπίδα όλων ότι τα πράγματα μπήκαν ήδη σε κάποιες ράγες, σε μια «κανονικότητα», προσφέρει ένα αποκούμπι: είναι μια παρηγοριά.\r\n\r\n

Πόση σχέση έχει η Αριστερά με την Οικολογία; Ποιο είναι το περιβαλλοντικό αποτύπωμα του υπαρκτού σοσιαλισμού; Ποια είναι η κληρονομιά και τα μαθήματα που πήραμε —ή που δεν πήραμε…— από τις χώρες στις οποίες εφαρμόστηκε η κεντρικά ελεγχόμενη οικονομία; Και, τέλος, ποιου χώρου πρόταγμα είναι στ’ αλήθεια οι σύγχρονες πράσινες πολιτικές ανάπτυξης;\r\n\r\n

Η ανθρωπότητα προοδεύει, και προοδεύει συνεχώς: γραμμικά. Και, μάλιστα, θα συνεχίσει να προοδεύει. Αυτή η τάση της ανθρωπότητας —της κοινής της συνισταμένης— είναι ακριβώς εγγεγραμμένη στο DNA μας, είναι δηλαδή κάτι που δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτό. Η δε σύγκριση με παλαιότερες εποχές είναι καταδικαστική για οποιαδήποτε από αυτές τις άλλες εποχές.\r\n

Τρόποι για να γίνει ο καθένας από εμάς καλύτερος αναγνώστης βιβλίων. Συμβουλές που αποδεδειγμένα βοηθούν οποιονδήποτε θέλει αλλά (νομίζει ότι) δεν μπορεί να αφιερώσει λίγο από τον υπερπολύτιμο χρόνο του στο διάβασμα. Ένας εύχρηστος μίνι οδηγός με απλά «τιπ» για μία ζωή που, με επίσης πολύ απλό τρόπο, μπορεί να γίνει πολύ πιο πλούσια.

Τρόποι για να γίνει ο καθένας από εμάς καλύτερος αναγνώστης βιβλίων. Συμβουλές που αποδεδειγμένα βοηθούν οποιονδήποτε θέλει αλλά (νομίζει ότι) δεν μπορεί να αφιερώσει λίγο από τον υπερπολύτιμο χρόνο του στο διάβασμα. Ένας εύχρηστος μίνι οδηγός με απλά «τιπ» για μία ζωή που, με επίσης πολύ απλό τρόπο, μπορεί να γίνει πολύ πιο πλούσια.\r\n\r\n

Μια μεγάλη, χορταστική συζήτηση με τον Τάκη Δρεπανιώτη για το σκάκι. Η ιστορία, η ετυμολογία, η παράδοση, η διάδοσή του, ο ερχομός του στην Ελλάδα. Και βέβαια η αθλητική του ιστορία, τα πρωταθλήματα, οι αγώνες, οι νίκες και οι ήττες, εντός και εκτός συνόρων. Λεπτομέρειες, ανέκδοτα και λόγοι που το καθιστούν το #1 παιχνίδι παγκοσμίως.\r\n

Καθώς οι άδειες τελειώνουν και λίγο-λίγο μπαίνουμε στο ευθύ μονοπάτι της ζωής μας, το κανονικό —οι διακοπές συνιστούν ούτως ή άλλως παρέκκλιση των μοντέρνων καιρών—, επιστρέφουν διψασμένοι για επικοινωνία όλοι οι εκπρόσωποι των διαφόρων «φυλών» του διαδικτύου, που εσίγησαν τις τελευταίες εβδομάδες γιατί ήταν στα νησιά. Πρώτοι και καλύτεροι, αυτοί που λυπούνται: οι ψυχοπονιάρηδες.

Ένα χρόνο τώρα, η Γκρέτα Τούνμπεργκ είναι ο άνθρωπος που δέχεται το μεγαλύτερο διαδικτυακό μπούλινγκ παγκοσμίως. Όμως δεν νοιάζεται γι’ αυτό. Η Γκρέτα Τούνμπεργκ πάσχει από το Σύνδρομο Άσπεργκερ και, εν μέρει και εξ αυτού, είναι απορροφημένη τόσο απόλυτα στον σκοπό της, που δεν μπορεί να σκύψει πάνω από τα δικά μας ψυχολογικά προβλήματα.