Η πολυαναμενόμενη τηλεοπτική σειρά δεν ήταν έκπληξη, όχι μόνο εξαιτίας των πωλήσεων που το βιβλίο κατάφερε, αλλά γιατί η «Πατρίδα» είναι γεμάτη από σφιχτές, κινηματογραφικές σκηνές και οργανωμένη σε σύντομα διηγήματα που συνθέτουν ένα μωσαϊκό από αυτόνομα επεισόδια.

Χρωστάμε πολλά στη «Βαβέλ». Το περιοδικό της «αλλαγής», που έκανε την εμφάνισή του το ?81, στα σοβαρά, σύστησε τα κόμιξ στην ελληνική κοινωνία μέσα από ονόματα, αληθινά μεγαθήρια. Μας έφερε σε επαφή με τα κορίτσια του Milo Manara, μας έκανε να αγαπήσουμε τον Moebius, να ταξιδέψουμε με τον Billal, να γελάσουμε με τον Altan. Διότι στη Βαβέλ πήρε το «βάπτισμα» ο Αρκάς, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου, αναρίθμητοι καλλιτέχνες μέσα στις τρεις δεκαετίες ζωής του περιοδικού.

Μια νέα ενότητα έργων στο αγαπημένο του θέμα των καφενείων, παρουσιάζει από σήμερα, Πέμπτη, ο Παύλος Σάμιος στην γκαλερί Σκουφά, με τίτλο «Καφέ Παράδεισος». Σε μια περίοδο κοινωνικής αποστασιοποίησης, ο καταξιωμένος ζωγράφος επιστρέφει με νέο πνεύμα και ανανεωμένη διάθεση στο θέμα των καφενείων, που τον απασχόλησε για πρώτη φορά τη δεκαετία του ?80 στο Παρίσι.

Το Hold Still ξεκίνησε τον Μάιο του 2020 με σκοπό τη δημιουργία ενός συλλογικού πορτρέτου του Ηνωμένου Βασιλείου, στη διάρκεια της καραντίνας.

Ούτε μοναστήρι να ήταν! Το περίφημο Μουσείο Ορσέ (Musée d'Orsay) στο Παρίσι δέχτηκε έντονη κριτική από νεαρή γυναίκα που δημοσίευσε ανοιχτή επιστολή περιγράφοντας την εμπειρία της επίσκεψής της στο ίδρυμα. Το σημείωμα περιγράφει πώς τέσσερις υπάλληλοι της απαγόρευσαν την είσοδο στο μουσείο την Τρίτη 8 Σεπτεμβρίου, έως ότου συμφώνησε να «καλύψει» το σώμα της.

Αν είστε ή θέλετε να νιώσετε, έστω για λίγο, ιστοριοδίφης, τότε το Πολιτιστικό Ίδρυμα της Πειραιώς στον Ταύρο ανοίγει τα κιτάπια του για τα μάτια σας μόνο. Πώς λειτουργεί ένα αρχείο και ποια τα μυστικά που μπορεί να κρύβει στις συλλογές του; Τι μπορούμε να ανακαλύψουμε για την ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα;

Από 17 έως 20 Σεπτεμβρίου επτά σύγχρονοι χορογράφοι από την Ελλάδα και το εξωτερικό ερμηνεύουν χορευτικά την παρουσία, το μοίρασμα και τη συγκίνηση του σώματος.

Βρισκόμαστε στο 1963. Ο Ελληνικός Οργανισμός Τουρισμού παίρνει το Α΄ Διεθνές βραβείο για την καλύτερη διαφημιστική εκστρατεία της διετίας, σε παγκόσμιο επίπεδο. Η χώρα μας έχει αφήσει πίσω μεγαθήρια της τουριστικής βιομηχανίας, όπως τις Η.Π.Α., τη Γαλλία και άλλους λαοφιλείς προορισμούς.

Σήμερα τα - χωρίς κόσμο - εγκαίνια της έκθεσης του εικαστικού στο ίδρυμα Θεοχαράκη, παρουσία της Προέδρου της Δημοκρατίας, Κατερίνας Σακελλαροπούλου.

Ρήμαζε στην αποθήκη για τέσσερις δεκαετίες. Ένας μικρός σε διάσταση πίνακας που χαρακτηρίστηκε κάποτε αντίγραφο – και μάλιστα κακής ποιότητας - του Ρέμπραντ φαίνεται τελικά ότι είναι γνήσιος, όπως έκανε γνωστό το Μουσείο Ashmolean στην Οξφόρδη. Νέα επιστημονική έρευνα αποκαλύπτει ότι ο «γενειοφόρος άνδρας» («Head of a Bearded Man») είναι ζωγραφισμένος στο εργαστήριο του μεγάλου καλλιτέχνη, πιθανώς από το χέρι του ίδιου του δημιουργού.

Αέρας ανανέωσης φυσάει στον οίκο «Βέργος» που ανακοίνωσε την πρώτη δημοπρασία της φετινής σεζόν, την Πέμπτη 24 Σεπτεμβρίου. Με ένα καινούργιο και ιδιαίτερα χρηστικό σε κινητά και ταμπλέτες site (vergosauctions.com), ο Ανδρέας Βέργος «μετακομίζει» από το Σύνταγμα στον Βοτανικό όπου θα παρουσιάζει τις δημοπρασίες του, στον γνωστό πολυχώρο «Αθηναΐς».

Ο Έντι Τορίγκο στο Reddit δημιούργησε μια σειρά γνωστών έργων τέχνης χρησιμοποιώντας το δημοφιλές πρόσωπο του Μάρει. Από τον Ρέμπραντ και τον Βαν Γκογκ έως την Φρίντα Κάλο – ναι, ακόμη κι αυτήν – ο Μάρει «ενδύεται» προσωπογραφίες μεγάλων ζωγράφων, αλλάζει κοστούμια εποχών και μας εισάγει στην πιο αλλούτερη και «προσωπική» ιστορία της τέχνης.

Ένα σημειωματάριο από τα χρόνια της σπουδής του μέγιστου Ιρλανδού πωλήθηκε σε δημοπρασία των Sotheby?s. Στις σελίδες του αποκαλύπτεται, αντί ταυτότητας, ένα μικρό αλλά χαρακτηριστικό «πορτρέτο» που φιλοτέχνησε ο αισθητιστής για τον ίδιο.

Θυμάμαι τα έργα που ο δάσκαλος μου ο Γιώργος Μαυροΐδης έκανε στην Μύκονο. Η γη αποδιδόταν με γαιώδη χρώματα, καθώς ήταν καμένη και τα πάντα σαρωμένα από τον αέρα. Ζωγράφιζε και στην Ύδρα τα καλοκαίρια. Μου είχε δείξει και ένα νυχτερινό από το λιμάνι.

Μια μέρα που ο Μιχαήλ Άγγελος περνούσε από την πλατεία του Αγίου Πέτρου συνάντησε τον Ραφαήλ περιτριγυρισμένο από καμιά πενηνταριά νεαρούς που αποτελούσαν την ακολουθία του. Δεν ήταν η πρώτη φορά που έβλεπε τον άσπονδο «συνάδελφο» μέσα σε ένα σύννεφο από θαυμαστές, αλλά αυτή τη φορά κοντοστάθηκε και του φώναξε χλευαστικά: «μοιάζετε περισσότερο με πρίγκιπα, παρά με ζωγράφο».

Παλαιότεροι και νέοι εικαστικοί συναντιούνται φέτος τον Αύγουστο στο Ίδρυμα Τηνιακού Πολιτισμού σε «μια απέραντη αλληλεγγύη πεθαμένων και ζωντανών», όπως έλεγε ο Σεφέρης.

Το γραφείο του πρωθυπουργού στη Βουλή κοσμεί σε περίοπτη θέση η ζωγραφική του Κώστα Τσόκλη. Οι «πέτρες» είναι χαρακτηριστικό δείγμα της τέχνης του δημιουργού, που δεν θέλει η επιφάνειά του να περιορίζεται σε ένα επίπεδο.

Ένα νέο βιβλίο με έργα του David Hockney σε iPad, αποκτά μια παράδοξη επικαιρότητα στις μέρες μας και γίνεται ιδανική πρόταση για συλλέκτες.Πρόκειται για ένα λεύκωμα από τον γνωστό εκδοτικό οίκο της Taschen, με τίτλο «My Window» που συγκεντρώνει 120 έργα του Hockney, στο iPhone και κατόπιν στο iPad, μεταξύ 2009 και 2012.

Η Κατερίνα Πολέμη ετοιμάζει την παρθενική της εμφάνιση στην Επίδαυρο γράφοντας μουσική για τη «Λυσιστράτη». Γεννημένη στο Λονδίνο, η νεαρή τραγουδοποιός έχει ζήσει στη Βρετανία, τη Βραζιλία, στη Βοστόνη και την Αθήνα, όπου τα τελευταία δέκα χρόνια κερδίζει κοινό και κριτικούς. Αυτό το «κράμα πραγμάτων» όπως η ίδια αυτοπροσδιορίζεται, ντύνει μουσικά την αριστοφανική κωμωδία στην Επίδαυρο, υπό την σκηνοθετική διδασκαλία του Οδυσσέα Παπασπηλιόπουλου.

Παλιότερα, όταν το marketing δεν ήταν επιστήμη, περίφημοι καλλιτέχνες έβαλαν όλη τους την τέχνη για να προβάλουν ένα προϊόν σε μια όμορφη εικόνα. «Η διαφήμιση είναι, από μόνη της, προϊόν της νεωτερικότητας» μας λέει ο Michele Bogart, ομότιμος καθηγητής ιστορίας της τέχνης και συγγραφέας.

Οι Παρασκευές γίνονται «noir» χάρη στο Πολιτιστικό Ίδρυμα του Ομίλου Πειραιώς (ΠΙΟΠ) και ένα ξεχωριστό κινηματογραφικό αφιέρωμα στον Ταύρο. Εκεί όπου στεγάζεται το ιστορικό αρχείο του ιδρύματος, προβάλλεται κάθε Παρασκευή μία κλασική ταινία νουάρ από αυτές που μένουν αγέραστες.

Η ιστορία παίζει περίεργα παιχνίδια. Άλλοι κερδίζουν την υστεροφημία αφήνοντας έργο, άλλοι απλώς… το όνομά τους.  Πριν από περίπου 1100 χρόνια, πιθανότατα τον 9ο αιώνα, ένας βαριεστημένος Βίκινγκ – αν δεν ήταν φιλόδοξος γκραφιτάς -, με το όνομα Χαλβντάν χάραξε το όνομά του σε μαρμάρινη πλάκα της Αγίας Σοφίας.

Δεν συμβαίνει συχνά, αλλά όταν η έμπνευση του αρχιτέκτονα «πατάει» σε ιστορικά θεμέλια το αποτέλεσμα είναι μαγικό. Ενώ η μνημειακή αρχιτεκτονική δοκιμασμένη σε κτίρια με ιστορία, εξακολουθεί να ασκεί τη δική της γοητεία, μια μοντέρνα «πινελιά» έχει την ικανότητα να τα καταστήσει μοναδικά.

Οι «εραστές» της Νάξου γνωρίζουν πια καλά τον Πύργο Μπαζαίου στην ενδοχώρα του νησιού. Το επιβλητικό μνημείο, ένα παλαιομονάστηρο που χρονολογείται απ? τις αρχές του 17ου αιώνα, λειτουργεί για δυο δεκαετίες ως εστία τέχνης και πολιτισμού.