Το ύψος των καταναλωτικών εξόδων είναι αυτό που καθορίζει τον πραγματικό μας πλούτο. Γι' αυτό και ο σταθερός και ενιαίος φόρος στην κατανάλωση αποτελεί εγγύηση δίκαιης φορολόγησης. Η πράξη της διαίρεσης είναι σχετικά εύκολη υπόθεση.

Η υπόθεση των «αντιεμβολιαστών» που δεν στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο, και η απαίτηση των υπολοίπων για «παρέμβαση του κράτους», έφερε ξανά στην επικαιρότητα ένα παλιό ερώτημα: το «ποιανού είναι τα παιδιά;». Στην πραγματικότητα το ερώτημα αυτό είναι τόσο παλιό όσο παλιός είναι ο ελληνικός πολιτισμός: Για την αρχαία Σπάρτη η απάντηση ήταν αυτονόητη: «τα παιδιά είναι περιουσία του κράτους».

Η υπόθεση των «αντιεμβολιαστών» που δε στέλνουν τα παιδιά τους σχολείο, και η απαίτηση των υπολοίπων για «παρέμβαση του κράτους», έφερε ξανά στην επικαιρότητα ένα παλιό ερώτημα: το «ποιανού είναι τα παιδιά;». Στην πραγματικότητα το ερώτημα αυτό είναι τόσο παλιό όσο παλιός είναι ο ελληνικός πολιτισμός.

Όταν ο νόμος επιχειρεί να μας προστατέψει με γενικό τρόπο από κάθε αιρετική ή απλά χαζή άποψη, πετυχαίνει μεν το στόχο της αποφυγής αχρείαστων κοινωνικών αναταράξεων, αλλά με μια πολύ σοβαρή παρενέργεια. Τη σταδιακή αποχαύνωση και «προβατοποίηση» της κοινωνίας. Την απώλεια δηλαδή της «φυσικής επαγρύπνησης και κριτικής ικανότητας» που διαθέτει ο αίγαγρος και τη μετατροπή του σε άβουλο και τυφλά οδηγούμενο πρόβατο.

Όπως κάθε νόμισμα έτσι και κάθε οικονομική απόφαση έχει δύο πλευρές: την ορατή και την αθέατη. Όταν μια κυβέρνηση λαμβάνει ένα οικονομικό μέτρο, αυτό πάντα οδηγεί σε κάποιες ορατές επιπτώσεις: ένα οικονομικό μέγεθος που αυξάνει ή μειώνεται, που με τη σειρά του ευνοεί η ζημιώνει τη μία ή την άλλη κοινωνική ομάδα.