Κάθε συνέντευξη με τον Γιάννη Ξανθούλη είναι μαχαιράκι κοφτερό. Συχνά, σαν τα βιβλία του: κλαις με μαύρο δάκρυ και τα σκέπτεσαι για μήνες μετά. Ενίοτε, φτάνει σε υπαρξιακά βάθη που θέλουν κότσια, κότσια αναγνωστικά. Παρελθόν, παρόν, μέλλον, ζωή, γραφή, καραντίνα, υπομονή, σπίτια παλιά και δρόμοι που μας θυμούνται ακόμα κι όταν εμείς τους ξεχνάμε, μας σημαδεύουν και μας ακολουθούν. <b>Συνέντευξη στην Ελένη Γκίκα. </b>