Αχό δυσαρέσκειας ξεσήκωσαν οι φράσεις του Νίκου Ανδρουλάκη στο συνέδριο, για τους «γενίτσαρους» που δεν έχουν θέση στο κόμμα. Αυτό αφοπλίζει τους καλοθελητές πρώην Πασόκους του ΣΥΡΙΖΑ, που λόγω προτέρου βίου, παρουσιάζονταν ως οι κατάλληλοι διάμεσοι ώστε να παρέμβουν και να δημιουργήσουν γέφυρες συνεννόησης και κοινής πορείας με το ΠΑΣΟΚ - αν όχι ενσωματώνοντας το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ. Η μάχη στα… μαρμαρένια αλώνια της Κεντροαριστεράς, τώρα αρχίζει.

Το δίλημμα που θα αντιμετωπίσει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι να βρει το δικαιολογητικό στοιχείο μιας συνεργασίας με τη ΝΔ από τις πρώτες εκλογές, για να μην υποστεί τη βάσανο των δεύτερων, κατά τις οποίες θα συμπιεστεί ανάμεσα στους δύο. Το πρόβλημα μιας τέτοιας σύμπραξης έχει ένα αρνητικό. Θα μείνει απέξω ο ΣΥΡΙΖΑ να «πετάει πέτρες» και να σπιλώνει όπως το 2012 - 15. Το αντέχει για δεύτερη φορά το ΠΑΣΟΚ αυτό;

Το ΠΑΣΟΚ επί Αντρέα δεν ήταν ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Άρχισε να παίρνει τέτοια μορφή επί Σημίτη, και ο Ανδρουλάκης, επηρεασμένος από την ώσμωση με τους σοσιαλδημοκράτες στην ευρωβουλή, θέλει να το φέρει στην καρδιά της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας. Το τι θα πετύχει θα το δείξει η «νεκροψία» των εκλογών. Η σοσιαλδημοκρατία πάντα πορευόταν με πολιτικό πολιτισμό και αυτή είναι μια ιδιοποιός διαφορά ποιότητας που υπάρχει ανάμεσα στον κόσμο του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ.

Οι συμπεριφορές της αξιωματικής αντιπολίτευσης επί δυόμισι χρόνια, συντήρησαν την απαξία της, και τροφοδότησαν την αντίστοιχη υπεραξία της κυβέρνησης, ανεξαρτήτως αν όλο το έργο της ανταποκρινόταν σε αυτή την υπεραξία. Η αποτίμηση γίνεται πάντα διά της συγκρίσεως. Την ίδια αντιπαραγωγική στάση συνεχίζουν και τώρα. Με αυτή τη μίζερη και ανορθολογική αντιπολίτευση, δεν είναι παράξενο που η κυβέρνηση αντέχει μετά από τόσες κρίσεις!

Στην Κεντρική Επιτροπή, εκεί που στην προηγούμενη εκλογή είχαν πρωτεύσει οι Τσακαλώτος, Φίλης, Βούτσης, Σκουρλέτης, τώρα προέχουν τα ονόματα της Αχτσιόγλου, της Δούρου, του Παππά, της Μαριλίζας, του Σπίρτζη, του Ραγκούση… (στον ΣΥΡΙΖΑ «πήγαν τα άγρια να διώξουν τα ήμερα»). Ο ΣΥΡΙΖΑ δείχνει στη νέα του φάση να παρακάμπτει τη νεανική «ριζοσπαστικότητα» (χωρίς να απορρίπτει την εριστικότητα), προσπαθώντας να προσεγγίσει τον χώρο του Κέντρου. Είναι ο χώρος που ως γνωστόν βγάζει κυβερνήσεις, όπως έχουν πει Μητσοτάκης και Βενιζέλος.

Ο Αλέξης Τσίπρας κέρδισε το προσωπικό του στοίχημα. Ισχύς του πλέον η αγάπη του λαού. Αναβαπτισμένος μέσω της «εκλογικής» διαδικασίας, καθίσταται και με τη βούλα ο απόλυτος και αδιαφιλονίκητος άρχων - ασχέτως βέβαια με την τερατολογία που είπε στην επινίκια δήλωσή του, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε το πιο μαζικό κόμμα. Το μήνυμα της χθεσινής «εκλογικής» διαδικασίας δεν απευθύνεται στην κυβέρνηση. Αυτοί που ψήφισαν, δεν θα ψήφιζαν ΝΔ ούτως ή άλλως. Αποτελούν όμως εν δυνάμει εκλογικό ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ.

Δεν είναι η εκλογή του ενός και μοναδικού υποψηφίου για την προεδρία του ΣΥΡΙΖΑ που έχει προσδώσει την ατμόσφαιρα του γκροτέσκο στην όλη διαδικασία. Το γκροτέσκο το ενέπνευσαν μόνοι τους, καθώς στην αγωνία τους να υπερκεράσουν το ΠΑΣΟΚ, μετέτρεψαν την εκλογή σε παρωδία, στέλνοντας sms όπου δει. Πού βρήκαν τα τηλέφωνα ανθρώπων που δεν είναι μέλη τους και οι οποίοι δεν έχουν παραχωρήσει οικειοθελώς τον τηλεφωνικό τους αριθμό στον ΣΥΡΙΖΑ;

«Χρήσιμος ηλίθιος» και «αμορτισέρ που το προορίζουν να απορροφά τα τραντάγματα από τις λακκούβες της πολιτικής Μητσοτάκη», είναι ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης, κατά τον Θανάση Καρτερό, πρώην διευθυντή του Γραφείου Τύπου του πρωθυπουργού Τσίπρα, και νυν αρθρογράφου της Αυγής. Είναι μια από τις εκφάνσεις της αγωνίας που διακατέχει τον ΣΥΡΙΖΑ, για την προσέλευση στις «εκλογές» της Κυριακής με τον μοναδικό υποψήφιο Τσίπρα. Η απρόσμενη προσέλευση των 179 χιλιάδων τάραξε τον ΣΥΡΙΖΑ.

Πανστρατιά στους προεδρικούς του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς τελούν υπό το άγχος του αριθμού μελών που θα προσέλθουν να επαναβεβαιώσουν την αρχηγία Τσίπρα. Ένα απλό διαδικαστικό γεγονός το μεγιστοποίησαν πολιτικά, του προσέδωσαν σημαίνουσες που δεν έχει, εγκλωβίστηκαν σε αυτό, και τώρα τρέχουν και δεν φτάνουν. Ο ίδιος ο Τσίπρας έχει πάρει αμπάριζα τη χώρα για να προσελκύσει κόσμο στην κάλπη, η Κουμουνδούρου βομβαρδίζει με σποτάκια, και οι παρακείμενοι του αρχηγού σχεδόν εκλιπαρούν απεγνωσμένοι.

«Προτού βρεις αυτό που θα αντικαταστήσει μια κοινωνία κάνοντάς την καλύτερη, μην την καταστρέφεις, υπάρχει ο κίνδυνος να φέρεις μία εξουσία χειρότερη από αυτή που ήδη υπάρχει», είχε πει ο Πιότρ Κροπότκιν. Ο Κροπότκιν, ένας από τους πρώτους θεωρητικούς του αναρχοκομμουνισμού, ήταν μορφωμένος άνθρωπος. Ακόμη και στη χώρα μας, μετά τη μεταπολίτευση, οι αναρχικοί είχαν έφεση στο διάβασμα, οραματίζονταν έναν ουτοπικό κόσμο και διακονούσαν το ξεχασμένο: Ήταν ανεκτικοί στην αντίθετη άποψη. Εισέρχονταν στον διάλογο με αυτή! Κάτι που δεν ανεχόταν καν ούτε η νεολαία ΣΥΡΙΖΑ.

Σχεδόν 180 χιλιάδες (179.005) προσήλθαν στα εκλογικά κέντρα του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να ψηφίσουν για το όνομα, τους αντιπροσώπους στο συνέδριο, και τη στελέχωση των οργανώσεων. Ένας αριθμός που ξάφνιασε τους διοργανωτές, οι οποίοι θα χαρακτήριζαν ως επιτυχία ακόμη και την προσέλευση εκατό χιλιάδων. Και είχαν δίκιο στη μετριοπαθή προσμονή τους γιατί σε αυτές τις εκλογές δεν υπήρχε κάποιο σοβαρό διακύβευμα, όπως στις προηγούμενες όπου κρινόταν η προεδρία του ΠΑΣΟΚ και προσήλθαν 270.000.

Τι είναι αυτό το Κέντρο, το τόσο περιφρονημένο κατά τη ριζοσπαστική μεταπολιτευτική μας περίοδο, που ξαφνικά έγινε το… ιερό Γκράαλ της πολιτικής ζωής; Ασαφές το περιεχόμενο, εκφράζει γενικώς τις ιδεολογίες του κοινωνικού και οικονομικού φιλελευθερισμού, οι οποίες συνδυάζουν κεντροδεξιά και κεντροαριστερά ιδεολογικά στοιχεία. Ωστόσο αν όλοι συγκλίνουν στο περιζήτητο κέντρο, αφήνουν χώρο να καρποφορήσουν οι αντισυστημικές δυνάμεις. Η Γαλλία δείχνει το δρόμο.

Στην πολιτική μας σκηνή αφότου μπήκαμε στα μνημόνια, το έργο που παίζεται δεν είναι η αντίθεση Δεξιάς- Αριστεράς. Υπάρχει αυτή αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ με τα καμώματά του την έχει καταστήσει δευτερεύουσα. Η πρώτιστη αντίθεση είναι κοινής λογικής - παραλόγου, κάτι σαν μονόπρακτο του Ιονέσκο. Θα μπορούσε κάποιος να τους καταλογίσει ότι δεν καταλαβαίνουν τι λένε. Η αλήθεια είναι ότι απλώς δεν τους νοιάζει, γιατί έχουν ένα ακροατήριο που καταναλώνει αμάσητα ό,τι και αν του πασάρουν, και επιπλέον τους αποθεώνει.

Βαρύς αχός ακούστε για την έκθεση των «Ρεπόρτερ χωρίς Σύνορα», που υποβάθμισε τη χώρα μας στην κατάταξη δημοσιογραφικής ελευθερίας εντάσσοντάς την στην 108η θέση ανάμεσα σε 180 χώρες. Δεν θα ασχολούμασταν αν δεν παρενέβαινε χθες ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να την εκμεταλλευθεί. Και δεν θα ασχολούμασταν για σειρά από λόγους: Η συγκεκριμένη οργάνωση είναι απλώς μια ΜΚΟ που δικαιούται να δημοσιεύει ό,τι νομίζει.

Χαράς ευαγγέλια στον ΣΥΡΙΖΑ από την ξαφνική στροφή Ανδρουλάκη που αποφάσισε, και αυτός, να ζητήσει εκλογές. Όπως είπε «Εκλογές πρέπει να γίνουν. Πρέπει η σημερινή κυβέρνηση να σταματήσει να παγώνει τις όποιες ευκαιρίες έχει ο τόπος μας… όσο γρηγορότερα αλλάξουν τα πράγματα και έρθει μια σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση, τόσο καλύτερα για τον τόπο και τον λαό». Γενικώς η ξαφνική στροφή Ανδρουλάκη χαροποίησε τον ΣΥΡΙΖΑ, καθώς θεώρησε ότι τον έσυρε στη γραμμή του.

Κάλπες για το ΚΙΝΑΛ την Κυριακή. Η κοινωνία δικαίως, δεν ενδιαφέρεται για τις διαδικασίες των κομματικών μικρόκοσμων. Αν έχει ένα κάποιο ενδιαφέρον η εκλογή της Κυριακής, αφορά την ψηφοφορία για το νέο τίτλο του κόμματος, στον οποίο θα προστεθεί το «αειθαλές» ΠΑΣΟΚ  (π.χ. ΠΑΣΟΚ - Δημοκρατική παράταξη ή ΠΑΣΟΚ - Κίνημα Αλλαγής) και ο εμβληματικός στην ιστορικότητά του, πράσινος ήλιος, που θα αναδυθεί δοξαστικά στο συνέδριο.

Στη Σουηδία τον Απρίλιο ξέσπασαν βίαια επεισόδια μεταξύ μουσουλμάνων μεταναστών και αστυνομίας, μετά την απόφαση του ακροδεξιού Ράσμους Παλουντάν, να κάψει ένα κοράνι. Τα επεισόδια ήταν τόσο βίαια που η σουηδική κοινή γνώμη υπέστη σοκ. Η επικαιρότητα έτυχε και συνδύασε τα επεισόδια με την παραίτηση του Εκτελεστικού Διευθυντή της FRONTEX. Την παραίτηση είδε ως ευκαιρία ο κοινοβουλευτικός υπεύθυνος Μετανάστευσης του ΚΙΝΑΛ, Γ. Καμίνης για να ξεσπαθώσει κατά του Ν. Μηταράκη.

Στο μέτρο που συζητάται στη δημόσια σφαίρα το Ουκρανικό, η μόνιμη επωδός είναι ότι η Δύση, το ΝΑΤΟ, οι ΗΠΑ, έβαλαν την Ουκρανία να εναντιωθεί στη Ρωσία. Σαφώς έχουν ψήγματα αληθείας όλα αυτά. Όμως καμιά δυνατότητα δεν θα είχε η Αμερική να προσδοκά κάτι τέτοιο εάν δεν υπήρχε τον καταλυτικό γεγονός: Η απόφαση των Ουκρανών να πεθάνουν για την πατρίδα τους. Η απόφασή τους να μην υποταχθούν σε αυτούς που βιωματικά γνώρισαν ως κατακτητές, καταπιεστές, βασανιστές τους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναγύρισε στην εποχή του «δεν πληρώνω». Έχει προαναγγείλει ότι θα καταθέσει τροπολογία που θα δίνει τη δυνατότητα στους καταναλωτές να μην πληρώσουν ρήτρα αναπροσαρμογής μέχρι να κριθεί η νομιμότητα της στα ελληνικά δικαστήρια. Την καταθέτει γιατί  εξυπηρετεί την εικόνα του να παρουσιαστεί ξανά ο Ρομπέν των αγανακτισμένων καταναλωτών, ο πιο φιλολαϊκός από τα υπόλοιπα κόμματα της αντιπολίτευσης, και δυνάμει η ηγετική τους μορφή.

Οι ανθρώπινες και οι οργανωμένες  κοινωνικές ομάδες, στον πανικό εκφράζουν την ποιότητά τους. Και η αντίδραση του  ΣΥΡΙΖΑ στον θέμα του Τατοΐου, προεικάζει για την ποιότητα των αντιπολιτευτικών δρώμενων  που θα ζήσουμε ως τις εκλογές. Που είθε να γίνουν νωρίτερα από την Άνοιξη του 2023 - και όποιος κερδίσει -  γιατί δεν αντέχονται άλλοι δώδεκα μήνες εντεινόμενης  πολιτικής φτήνιας. Η  χώρα έχει σοβαρότερα να αντιμετωπίσει. 

Η γερμανική αεροπορία είχε κάνει σκόνη και θρύψαλα τα θερινά ανάκτορα του Μεγάλου Πέτρου στην Αγία Πετρούπολη, ένα οικιστικό συγκρότημα χάρμα οφθαλμών, που είχε χαρακτηρισθεί και ως «ρωσικές Βερσαλλίες». Μετά τον πόλεμο οι κομμουνιστές τα αναστήλωσαν με σεβασμό. Εδώ η Αριστερά αντέδρασε, με πρωτοπόρο τον ΣΥΡΙΖΑ, επειδή ο Μητσοτάκης προσκλήθηκε από τον πρίγκιπα Κάρολο στο εξοχικό ανάκτορο του Dumfries House, προκειμένου να αποκτήσει γνώση, για ανάλογη αξιοποίηση του Τατοΐου.

Η Γαλλία παρουσιάζεται διχασμένη μετά το αποτέλεσμα των γαλλικών εκλογών. Και αυτός ο διαχωρισμός είναι περισσότερο κοινωνικός από πολιτικός. Δεν είναι φασίστες το 41,5% του Γαλλικού λαού, που πρώτος δίδαξε δημοκρατία στους καιρούς της νεωτερικότητας. Και όσο οι λεγόμενες «προοδευτικές δυνάμεις» της Ευρώπης και της Ελλάδας αρνούνται να κατανοήσουν αυτή την φυσική αλήθεια, τόσο θα δίνουν χώρο στις Λεπέν και τους Ζεμούρ που το εκμεταλλεύονται.

Φέτος λόγω της αδημονίας μετά από δύο χρόνια συμπίεσης λόγω πανδημίας, και εν μέσω γκρίνιας για την ακρίβεια που ενέσκηψε λόγω πολέμου ξεχυθήκαμε στην ελληνική περιφέρεια, πολλοί να επανασυνδεθούμε με τις ρίζες μας, να ξαναδούμε οικεία πρόσωπα ή απλώς για να ξεσκάσουν. Την ίδια ώρα υπάρχει ένας χριστιανικός λαός, πιο πιστός από εμάς, που δυο μήνες τώρα σταυρώνεται, πονάει, αιμάσσει, διαμελίζεται, καταστρέφεται. Ένας λαός που ο σταυρωτής είναι ομόθρησκός του.

«Στέφανον εξ ακανθών περιτίθεται… Λόγχη εκεντήθη, ο Υιός της Παρθένου…», θα ακουστεί το βράδυ στις εκκλησίες της Χριστιανοσύνης με εικόνες που μεταδίδουν τα ίδια τα ΜΜΕ από τη ρώσικη φρικωδία στα εδάφη της αιμάσσουσας Ουκρανίας. Ο Πούτιν, παρά τις εντυπώσεις, είναι ένας αποτυχημένος ηγέτης εξαιτίας της στρατιωτικής του κουλτούρας. Αντί να ανατάξει την οικονομία του με προδιαγραφές 21ου αι. υπερκαταναλώθηκε προκειμένου να διαβρώσει και αποδυναμώσει τη Δύση, με συνδετήριους αγωγούς την θρησκεία και την ακροδεξιά ιδεολογία. Ε και; Τι κατάφερε;