Οι πολίτες επιλέγουν και οι ειδικοί διαπιστώνουν: «Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, εν μέσω αλλεπάλληλων κρίσεων και έναν χρόνο περίπου πριν από τη λήξη της τετραετούς θητείας της, εμφανίζει αξιοσημείωτη αντοχή. Αντοχή ασυνήθη στην πρόσφατη πολιτική ιστορία για κυβερνητικά κόμματα στο δεύτερο μισό της θητείας τους, πολλώ δε μάλλον εν μέσω πολλαπλών κρίσεων», έγραφε ο πρόεδρος της Marc Θωμάς Γεράκης, στο Πρώτο Θέμα.
Είθισται βέβαια σε περιόδους κρίσεων οι πολίτες να συσπειρώνονται υπό την υπάρχουσα εξουσία - «υπό τη σημαία» στην πολιτική αργκό. Ωστόσο κράτησαν μεγάλο διάστημα οι διαδοχικές κρίσεις, που ξεκίνησαν από τα γνωστά - και τα αναφέρουμε γιατί αποτελούν κρίκους στην αλυσίδα πολιτικής ηγεμονίας που απολαμβάνει η ΝΔ.
Από τον Έβρο (εκεί που ο Φίλης ήθελε να είναι με το μέρος των επιχειρούντων παράνομη είσοδο), πέρασε από τον πρωτοφανή φόβο της πανδημίας (με τις 600 πορείες για τον Κουφοντίνα ενώ πλήθος εργαζομένων βρίσκονταν σε διαθεσιμότητα), και κατέληξε στην αιματοχυσία της Ουκρανίας, και στη δική μας οικονομική αφαίμαξη.
Οι ανωτέρω συμπεριφορές της αξιωματικής αντιπολίτευσης επί δυόμισι χρόνια, συντήρησαν την απαξία της, και τροφοδότησαν την αντίστοιχη υπεραξία της κυβέρνησης, ανεξαρτήτως αν όλο το έργο της ανταποκρινόταν σε αυτή την υπεραξία. Η αποτίμηση γίνεται πάντα διά της συγκρίσεως.
Την ίδια αντιπαραγωγική στάση συνεχίζουν και τώρα. Δεν στεκόμαστε καθόλου στο όντως πολύ θερμό κλίμα που συνάντησε ο Έλληνας Πρωθυπουργός στον Λευκό Οίκο και την τιμή που έγινε στη χώρα μας πρωτίστως, να μιλήσει στο Κογκρέσο. Αυτά τα θερμά και υπέροχα θα τα έχει στο βιογραφικό του ο Μητσοτάκης και η ΝΔ, αλλά υπήρξαν επειδή εναρμονιστήκαμε μαζί τους - και μάλλον λογικά κάναμε.
Ο Μητσοτάκης κέρδισε τις εντυπώσεις με μια αξιοπρεπή εμφάνιση ηγέτη συμμάχου χώρας (με όλη τη διαφορά μεγέθους και ισχύος που υπάρχει). Ενέπνευσε όμως αυθόρμητους συνειρμούς με την καταστροφική παρουσία Τσίπρα στο ίδρυμα Κλίντον, όσο και με τις γαλιφιές του προς τον Τραμπ: «Μπορεί ο τρόπος του ορισμένες φορές να μοιάζει διαβολικός, αλλά είναι για καλό».
Για την ομιλία Μητσοτάκη στο Κογκρέσο (όπου έθεσε υπερπτήσεις, κυπριακό, Ουκρανία, ενεργειακό, εξοπλιστικά, ρόλο ΗΠΑ στη ΝΑ Μεσόγειο, ακόμη και Ελγίνεια), το κομματικό site του ΣΥΡΙΖΑ τον έψεξε: «Αφού δεν είπε κουβέντα για τα F-16 στον Λευκό Οίκο, έθεσε το ζήτημα στο Κογκρέσο» (το να το είχε σχεδιάσει γιατί το Κογκρέσο δίνει το τελικό «ok», δεν πέρασε από το μυαλό των συντρόφων»). Άλλη ιστοσελίδα, κυριακάτικης μετωπικής εφημερίδας του ΣΥΡΙΖΑ, φιλοξένησε άρθρο που μιλούσε για «Ομιλία υποτέλειας Μητσοτάκη στο αμερικανικό Κογκρέσο»!
Πριν το Κογκρέσο, φιλική στον ΣΥΡΙΖΑ εφημερίδα, χαρακτήρισε την παρουσία Μητσοτάκη στον Λευκό Οίκο ως «ανέξοδη και θλιβερή προσπάθεια σύγκρισης της δικής του με την τουρκική αξιοπιστία» (ναι, με την τουρκική αξιοπιστία!).
Παράλληλα «πηγές του κόμματος» θεωρούσαν ως επιτυχία την «τουρκοποίηση» της επίσκεψης: Απαιτούσαν «αποτροπή» πώλησης των F16 στην Τουρκία (ε ναι, η Ελλάδα θα μπορούσε κατά τη λογική τους να απαγορεύσει την πώληση), όχι σε νέο ράλι εξοπλισμών (θα απαγορεύσουμε στην Τουρκία να εξοπλίζεται, και σε περίπτωση που δεν μας ακούσει, εμείς ως ανθρωπιστές και πασιφιστές δεν θα την ακολουθήσουμε στον κατήφορο), και ρητή καταδίκη εκ μέρους των ΗΠΑ της τουρκικής επιθετικότητας στο Αιγαίο (θα τους το επιβάλαμε με ένα νόμο ένα άρθρο, μάλλον).
Στο τελευταίο παρέκκλινε και το ΠΑΣΟΚ, παρότι συνολικά η ανακοίνωσή του ήταν κατά μια βαθμίδα πιο ορθολογική. Χαρακτήρισε ως προτεραιότητα του ταξιδιού, όχι το να ζητήσει ο Πρωθυπουργός (όπως θα ήταν θεμιτή πρόταση), αλλά «Να υπάρξει σαφής δέσμευση ότι δεν θα επιβραβευθεί με νέους εξοπλισμούς η Τουρκία». Πώς θα επέβαλε η Ελλάδα τη σαφή δέσμευση;
Τουλάχιστον το ΠΑΣΟΚ δεν αντιτάχθηκε στο «νέο δαπανηρό εξοπλιστικό πρόγραμμα των F-35» όπως το χαρακτήρισε. Γιατί δαπανηρό είναι όντως, αλλά κάποια πράγματα δεν κρίνονται μόνο με την οικονομική τους αποτίμηση. Ειδικά αν ποτέ δεν τα χρειαστούμε, ίσως θα έχει συμβάλει το δαπανηρό εξοπλιστικό πρόγραμμα, να μην τα χρειαστούμε...
Με αυτή τη μίζερη και ανορθολογική αντιπολίτευση, δεν είναι παράξενο που η κυβέρνηση αντέχει μετά από τόσες κρίσεις! Ξαναλέμε: Όλα είναι μέτρο σύγκρισης…
