Η ιδέα για το δωράκι μου ήρθε ξαφνικά, διαβάζοντας τους όρους πώλησης των λιγνιτωρυχείων που προβλέπει το νομοσχέδιο Σταθάκη. Δυο στην Μεγαλόπολη, άλλο ένα στην Μελίτη μαζί με μια άδεια, βγαίνουν στο σφυρί δίχως κατώτατο τίμημα. Πάει να πει πως μπορεί κάποιος και μ’ εκατό χιλιάρικα να πάρει ένα ορυχείο της ΔΕΗ και να το κάνει δώρο στην σύζυγο για τα γενέθλια της. Κιμπάρικα πράγματα.

Στα λεξικά του μέλλοντος, δίπλα στην λέξη Βατερλό δεν θα βάζουν πλέον την ομώνυμη μάχη που ισοπέδωσε τον Βοναπάρτη το 1815. Θα βάζουν την υπόθεση με τις γαλλικές φρεγάτες που διέλυσε επικοινωνιακά μια ολόκληρη κυβέρνηση, δίχως να κουνήσει κανένας άλλος το δακτυλάκι του εκτός από τους ίδιους τους υπουργούς της.

Όταν ήμουν νεοσύλλεκτος στην Τρίπολη, ένας φαντάρος απ’ τον θάλαμο παράτησε ένα μεσημέρι πάνω στα σεντόνια του κρεβατιού μου την βρώμικη καραβάνα του, από την οποία ξεχείλιζαν λάδια, χοντρά μακαρόνια και τριμμένα τυριά. Κι όταν εγώ έβαλα τις φωνές, με κοίταξε μ’ ένα μείγμα οργής και περιφρόνησης: «Εντάξει ρε γύφτο!» μου πέταξε και πήρε την λερή καραβάνα απ’ το κρεβάτι.

Μην βιαστείτε να απαντήσετε στο ερώτημα, διότι θα λαθέψετε. Και κυρίως μην απαντήσετε με βάση τα στερεότυπα της κρίσης που θεωρούσαν δράκουλες τους δανειστές και αρχιβαμπίρ το ΔΝΤ, διότι έχουμε μπροστά μας πολύ καιρό για να χτυπάμε το κεφάλι μας μέσα σε συνθήκες εξωμνημονιακής ελευθερίας. Καθότι, αγαπητοί μου, οι αγορές είναι πολύ κυνικότερες και σκληρότερες κι από τις τρόικες κι απ’ τους θεσμούς...

«Με τα λεφτά ενός F-16 θα φτιάχναμε δέκα σχολεία, με τα λεφτά μιας φρεγάτας τέσσερα νοσοκομεία. Ένα άρμα μάχης κοστίζει όσο τρεις παιδικούς σταθμούς και μια οβίδα όσο εκατό τετράδια και διακόσια στυλό». Τα θυμάται κανείς αυτά να δημοσιεύονται στην Αυγή και τον Ριζοσπάστη;

Το Ηράκλειο έχει μείνει δίχως σταγόνα νερό. Στα παραμεθόρια νησιά οι αυξημένες ροές μεταναστών διαλύουν την ζωή των κατοίκων. Οι ανά την χώρα βαριά άρρωστοι που χρειάζονται το νοσοκομειακό φάρμακο \\\"γ-σφαιρίνη\\\" έχουν μείνει στο έλεος του Θεού. Για το πρώτο φταίει ο καιρός, για το δεύτερο ο καυγάς δυο εταιρειών, για το τρίτο ο Ερντογάν, για το τέταρτο η κρίση γενικώς. Η μόνη που δεν φταίει ποτέ και για τίποτα είναι η κυβέρνηση.

Με 2% ανάπτυξη φέτος και 1% του χρόνου, με την φορολογία του επαγγελματία στο 65-70%, με τον μισό πληθυσμό να φοβάται ακόμα και να πει την λέξη «τράπεζα», με εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες να φοβούνται ότι θα χάσουν το σπίτι τους ή ότι θα κατασχεθεί ο λογαριασμός τους, πως διάολο θα ξεκολλήσουμε από την λάσπη που έχουμε πέσει; Απορώ ειλικρινά.

Είναι πια ηλίου φαεινότερο ότι ο Νίκος Φίλης προορίζει τον εαυτό του για δεύτερη πολιτική καριέρα, πολύ σοβαρότερη από την σύντομη πρώτη υπουργική που κονιορτοποιήθηκε μ’ ένα αρχιεπισκοπικό νεύμα. Ήδη έχει μεταβληθεί σε ηγέτη της εσωκομματικής –δήθεν- αντιπολίτευσης και αναλόγως με τις εξελίξεις φαίνεται να έχει βλέψεις και για ψηλότερα. Δεν είναι κακό, ο Αντόνιο Γκράμσι έγραφε πως όποιος δεν έχει προσωπικές φιλοδοξίες είναι ή τρελός ή επικίνδυνος.

Ομολογώ ότι μου προκαλεί μέγιστη εντύπωση η μακαριότητα με την οποία αντιμετωπίζουν οι συνταξιούχοι, παλιοί και νέοι, το επικείμενο άγριο πετσόκομμα των συντάξεων τους από την 1η Γενάρη του 2019. Παρά τον καταιγισμό των πληροφοριών από τηλεοράσεις, εφημερίδες και ιστοσελίδες, οι απόμαχοι της ζωής αγρόν αγοράζουν και ζεύγη βοών πέντε, κατά την βιβλική ρήση.

Μια βδομάδα μετά τον πόλεμο που ξέσπασε πάνω στην επικήδεια ανάρτηση του Κώστα Μπακογιάννη για τον θάνατο του Καπετάν Ερμή, μέσα σε λιγότερο φορτισμένο κλίμα διατυπώνω μια απλή σκέψη: Η ιδεολογική και ιστορική ηγεμονία της αριστεράς στην μεταπολεμική περίοδο, αποτελεί πλέον ιστορία.

Είναι 75 σελίδες ορνιθοσκαλίσματα, όπως ονόμαζε η δασκάλα μου τα γραπτά παιδιών που δεν έβγαζαν νόημα. Έχει τον βαρύγδουπο τίτλο \\\"Growth strategy for the future of Greece\\\". Το περιφέρει γεμάτος περηφάνια ο κ. Χουλιαράκης, αποτελεί το απαύγασμα της μεταμνημονιακής ΣΥΡΙΖΑικής σοφίας και – όπως μαθαίνω - τα μέλη του Euroworking Group που του \\'ριξαν μια πρώτη ματιά, έπιασαν το κεφάλι τους με απελπισία.

Στην πολιτική τα πράγματα πολλές φορές είναι ανατριχιαστικά απλά. Ποια είναι τα πραγματικά σενάρια για το μετεκλογικό τοπίο, ώστε να αντιληφθούμε αν αξίζει τον κόπο να τσακωνόμαστε για το άρθρο του Αντώνη Σαμαρά; Πρώτο σενάριο, αυτοδύναμη νίκη της ΝΔ. Δεύτερο, νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Τρίτο, απλή νίκη του Κυριάκου αλλά δίχως δυνατότητα σχηματισμού μονοκομματικής κυβέρνησης. Τέταρτο δεν υπάρχει. Για να τα δούμε ένα-ένα.

Κοντά στο χωριό μου κάτω στα Χανιά, την Μεγάλη Παρασκευή γίνεται ένα παραδοσιακό παζάρι που συγκεντρώνει πολύ κόσμο. Παλιότερα ήταν ζωοπανήγυρη στην οποία οι ντόπιοι προμηθεύονταν τα ζώα που έσφαζαν για το Πασχαλινό τραπέζι. Τώρα έχει μετατραπεί σε υπαίθρια αγορά τροφίμων, τοπικών προϊόντων και κινέζικων μπιχλιμπιδιών.

Ανήμερα του Άγιου Πάσχα, ο Νίκος Κοτζιάς δήλωσε ότι καλά θα κάνουν οι Τούρκοι να μην σκέφτονται αλλαγές των ευρωπαϊκών συνόρων, διότι τα έξι γερμανικά υποβρύχια που έχει η Ελλάδα είναι «τρομερό όπλο». Οι τσαμπουκάδες του Καμένου ή η ήρεμη αποφασιστικότητα του Κοτζιά, πάνω στους πυργίσκους αυτών των υποβρυχίων στηρίζονται εν’ πολλοίς.

Χαίρομαι κύριε Τόσκα μου που έχεις διαβάσει Διονύσιο Σολωμό. Καθότι είναι παγκοίνως γνωστό πως όσα προβλήματα της ανθρώπινης ύπαρξης δεν μπορεί να θεραπεύσει η επιστήμη (ή η ατελής οργάνωση των κοινωνιών μας), ενίοτε αποδεικνύονται ιάσιμα με την καταφυγή μας στην λογοτεχνία.

Παρακαλώ θερμά, μέσα στον ορυμαγδό των συγχρόνων γεγονότων, ας μη μας διαφύγει το πραγματικό διαχρονικό νόημα της σημερινής ημέρας. Μπορεί ο αυτοκράτωρ του Βυζαντίου Θεόφιλος να ήταν ένα μαμμόθρεφτο που άφηνε την μητριά του να τον παντρεύει με προξενιό, αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός ότι η Κασσιανή, στην κρισιμότερη στιγμή της ως τότε ζωής της, αυθαδίασε αγοραία.

Η φράση δεν ανήκει σε μένα, αλλά σε δύστυχη γυναίκα πάσχουσα από βαριά εκφυλιστική ασθένεια, μετά από ολονύχτιο άκαρπο μαρτύριο της σε φαρμακείο του ΕΟΠΥΥ. Πήγε στις δύο τα ξημερώματα, στήθηκε παρά την αρρώστια της μέχρι τις εννέα το πρωί και έφυγε δίχως να πάρει το φάρμακο της. Θα ξαναπάει τον άλλο μήνα. Ως τότε ας κόψει τον λαιμό της.

Ας μην το ονομάσω ψευτοδίλημμα, διότι εν τοις πράγμασι υφίσταται διχογνωμία εντός των τειχών του ΠΑΣΟΚ μεταξύ του πρώην και της νυν. Ας το πω απλώς δίλημμα με λανθασμένο τίτλο. Στην πραγματικότητα η ερώτηση είναι «αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα του συνταγματικού τόξου ή όχι;» Διότι εκεί βρίσκεται η πραγματική ρίζα της διαφωνίας μεταξύ του Βαγγέλη και της Φώφης για την αλλαγή του Συντάγματος.

Όταν δίδασκα σε δημοσιογραφικές σχολές και τα παιδιά με ρωτούσαν πότε καταλαβαίνουμε ότι οδεύουμε σε πρόωρες εκλογές, απαντούσα: Όταν δείτε την κυβέρνηση να νομιμοποιεί αυθαίρετα, να υπόσχεται αυξήσεις μισθών και συντάξεων και όταν βλέπετε τους υπουργούς να πληθαίνουν τις εμφανίσεις τους στην τηλεόραση .

Η κακιά Δεξιά του Κεφαλαίου και των Εργοδοτών, θέσπισε (Βρούτσης, Σεπτέμβρης 2013) το πρόστιμο των 10.500 ευρώ για την αδήλωτη εργασία. Αν σήμερα το ΣΕΠΕ βρει αδήλωτο-ανασφάλιστο εργαζόμενο σε μαγαζί, ο επιχειρηματίας τραβάει τα μαλλιά του.

Μην μπερδεύεστε, αυτό δεν ήταν νομοσχέδιο για τα ζωάκια μας. Ήταν διαφημιστικό σποτ του έργου «οι τελευταίοι μήνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ» που ήδη παίζεται στους κινηματογράφους. Εφεξής, ό,τι κι αν αποτολμούν θα τους φέρνει κατακέφαλα μια βροχή από πέτρες. Αυτοί που -δίχως ν’ ανοίξει μύτη- τούμπαραν ψυχρά ως και ένα δημοψήφισμα, δυόμισι χρόνια αργότερα είναι ανίκανοι να πείσουν τους πολίτες ακόμα και για την στείρωση μιας γάτας στον ακάλυπτο.

Έρχεται από την Αφρική. Έτσι λέει η Σούζη. Ανάθεμα την πια για Αφρική. Γεμάτη σκόνη. Που όταν φθάσει εδώ, μετά από ταξίδι χιλιάδων χιλιομέτρων στα ανώτερα στρώματα της ατμόσφαιρας, κατεβαίνει στις αυλές μας, πρώτα κιτρινίζει τα πάντα και μετά γίνεται λάσπη.

Θυμάστε τον Κώστα Σημίτη να δείχνει πίσω του την γέφυρα Ρίου-Αντιρρίου και να αναφωνεί «είναι μακέτο αυτό»; Το έργο έστεκε πίσω του, όμως κανένας δεν το έβλεπε. Οι ψηφοφόροι γέλασαν χλευαστικά με το σαρδάμ και του φώναξαν «άντε γεια». Είχε τελειώσει το λάδι στο πολιτικό του καντήλι. Φανταστείτε τι απάντηση ετοιμάζονται να λάβουν οι σημερινοί, που με επίσης τελειωμένο το λαδάκι τους, δεν έχουν να επιδείξουν παρά έναν οικονομικό και εθνικό ερειπιώνα.

Γνώρισα κάποτε έναν τύπο που αν και ήταν καταφανώς φαιδρή και αλλοπρόσαλλη προσωπικότητα, είχε βγάλει πολλά λεφτά στην ζωή του. Όχι με κομπίνες, ούτε μια φορά κατά τύχη, αλλά με πολλές και απανωτές δουλειές που όλες του ‘βγαιναν. Πέτρα έπιανε ο άτιμος, χρυσάφι γινόταν.