Του Δημήτρη Καμπουράκη
Ας μην το ονομάσω ψευτοδίλημμα, διότι εν τοις πράγμασι υφίσταται διχογνωμία εντός των τειχών του ΠΑΣΟΚ μεταξύ του πρώην και της νυν. Ας το πω απλώς δίλημμα με λανθασμένο τίτλο. Στην πραγματικότητα η ερώτηση είναι «αποτελεί ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα του συνταγματικού τόξου ή όχι;» Διότι εκεί βρίσκεται η πραγματική ρίζα της διαφωνίας μεταξύ του Βαγγέλη και της Φώφης για την αλλαγή του Συντάγματος. Όλα τα άλλα είναι κουραφέξαλα, επενδεδυμένα με νομικισμούς, πολιτικούς μικροσχεδιασμούς και μισόλογα αστικής ευγένειας.
Η Φώφη θεωρεί τον Αλέξη αντίπαλο που δεν διαφέρει ποιοτικά από οποιονδήποτε άλλον θα βρισκόταν στην θέση του. Μπορεί το κόμμα του να είναι ένα ακραίο και άναρχο συνονθύλευμα αριστερόστροφων λαϊκιστικών πολιτικών θέσεων, μπορεί ο ίδιος ο Τσίπρας να είναι κυνικός, καρεκλοκένταυρος και πολιτικός τυχοδιώκτης, όμως πάνω-κάτω πάντα έτσι ήταν τα κόμματα εξουσίας στην Ελλάδα και οι αρχηγοί τους. Μ' αυτή τη ματιά ατενίζοντας το κυβερνητικό στρατόπεδο, η Φώφη θεωρεί ότι υπό προϋποθέσεις είναι δυνατή (ή και επιβεβλημένη) η στοιχειώδης συνεννόησή της με τους κυβερνητικούς για καίρια εθνικά ζητήματα ή για θέματα που αγγίζουν την βάση του πολιτεύματος.
Ο Βαγγέλης έχει άλλη οπτική γωνία. Θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ και τον Αλέξη, επικίνδυνους για την πορεία του ελληνικού έθνους και για τους δημοκρατικούς μας θεσμούς. Επίτηδες δεν χρησιμοποιώ τον όρο «εκτός συνταγματικού τόξου» διότι αυτός καθιερώθηκε να διαχωρίζει την Χρυσή Αυγή από τους υπόλοιπους και η χρήση του θα συσκοτίσει τα πράγματα. Κι όταν πιστεύεις κάτι τέτοιο για τον αντίπαλο σου, προφανώς δεν συνδιαλέγεσαι διόλου μαζί του διότι θεωρείς ότι θα χρησιμοποιήσει κάθε σκαλοπάτι που καλοπροαίρετα θα του προσφέρεις, για να πραγματοποιήσει την αποδόμηση του πολιτεύματος.
Η Φώφη πιστεύει ότι ακόμα και μ' αυτόν τον κάκιστο ΣΥΡΙΖΑ, υπάρχει η δυνατότητα να διορθωθούν ορισμένα κακώς κείμενα στην χώρα που η αλλαγή τους έχει ωριμάσει, όπως για παράδειγμα ο νόμος περί ευθύνης υπουργών. Θεωρεί μάλιστα πως επειδή η κυβέρνηση είναι στα κάτω της, μπορεί να την σύρει προς την κατεύθυνση αυτή, επιβεβαιώνοντας το όλο και μεγαλύτερο ειδικό (άρα και μελλοντικά εκλογικό) βάρος του κόμματος της, το οποίο αναδύεται απ' τις στάχτες του. Στο βάθος του συλλογισμού της, το σημερινό μικρό μονοπάτι συνταγματικής αναθεώρησης που φτιάχνει, είναι το πρόπλασμα της λεωφόρου που θα οδηγήσει στο μετεκλογικό μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας. Ένας ΣΥΡΙΖΑ αποδυναμωμένος που θα συρθεί σε κυβέρνηση εθνικής ενότητας στην οποία θα ηγεμονεύουν οι ιδέες της μετριοπαθούς κεντροαριστεράς.
Ο Βαγγέλης θεωρεί ότι όσο παραμένει η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στην εξουσία, ο τόπος πλησιάζει ραγδαία σε κάποιου είδους εθνική καταστροφή και σε εκτροπή απ' το πολίτευμα. Πιστεύει ότι όλοι τους οι χειρισμοί είτε στα εθνικά ζητήματα (ελληνοτουρκικά, σκοπιανό) είτε στην εσωτερική τους πολιτική (οικονομία, Novartis, σχεδιαζόμενη «προοδευτική» συνταγματική αναθεώρηση) δεν είναι παρά βήματα που νομοτελειακά (λόγω προθέσεων αλλά και διαχειριστικής ανικανότητας) στέλνουν την χώρα και τη Δημοκρατία στον γκρεμό. Επιβάλλεται συνεπώς η άμεση πτώση της κυβέρνησης πριν συντελεστεί ή ολοκληρωθεί η καταστροφή. Κάθε πολιτική ανάσα που δίνεται, λοιπόν, σ' αυτή την κυβέρνηση (όπως ας πούμε η συζήτηση μαζί της σε διάλογο για το Σύνταγμα) είναι μοιραίο λάθος και συνενοχή προς την επερχόμενη καταστροφή.
Οι διαφορές πολιτικής στόχευσης των δύο είναι προφανείς. Η Φώφη θέλει έναν μετεκλογικό αποδυναμωμένο ΣΥΡΙΖΑ που αυτή θα τον «χώσει» με το ζόρι σε μια μετεκλογική κυβέρνηση πολλών κομμάτων, ο Βαγγέλης παλεύει για έναν μικρό ΣΥΡΙΖΑ που μετά από συντριπτική ήττα «δεν θα μπορεί να επηρεάσει τις εξελίξεις». Στα πλαίσια της τακτικής της η Φώφη κάνει κινήσεις που πιστεύει ότι διεισδύουν στο δυσαρεστημένο ΣΥΡΙΖΑικό κοινό, καθιερώνουν την πολιτική της ηγεμονία και το αρχηγικό της προφίλ. Στα πλαίσια της τακτικής του, ο Βαγγέλης κατακεραυνώνει κάθε πολιτική πρόταση που παρατείνει την ζωή της κυβέρνησης και την κρατά μέσα στο παιχνίδι.
Η τακτική της Φώφης εμπεριέχει και υψηλούς στόχους και υψηλά ρίσκα. Αυτό το «και με τον χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ», είτε καταφέρνει να δημιουργήσει δικό του ενδιάμεσο χώρο, είτε λιώνει τον εμπνευστή του ανάμεσα στους δυο ισχυρούς την ώρα της πόλωσης. Η τακτική του Βαγγέλη τον οδηγεί είτε προς την ΝΔ, είτε προς την απόσυρση από την ενεργό πολιτική. Τουλάχιστον έχει πολλές ελπίδες να δικαιωθεί ιστορικά. Όσο για τον Αλέξη, τον οποίον ποσώς ενδιαφέρουν τα Συντάγματα, έχει απλώς έναν στόχο: Την ακυβερνησία με την επόμενη Βουλή. Αυτή θα φέρει νέες εκλογές με απλή αναλογική και θα τον ξαναβάλει στο παιχνίδι. Κι αφού ξεκίνησα με το ερώτημα «με την Φώφη ή τον Βαγγέλη» φέρνω κι ένα παρεμφερές: Ποιος απ' τους δυο τους εξυπηρετεί αντικειμενικά τον στόχο του Αλέξη;
