Ένα από τα χόμπι των συνταξιούχων όλη την περίοδο της κρίσης, ήταν να μαζεύονται στα καφενεία ή στα ΚΑΠΗ και να ανταλλάσουν πληροφορίες για το πόσο κόπηκε η σύνταξη τους. Τα μνημόνια διαδέχονταν το ένα τ’ άλλο, οι πρωθυπουργοί άλλαζαν, οι ασφαλιστικοί νόμοι περίμεναν στην σειρά να εφαρμοστούν και ν’ αποδειχθούν σκάρτοι και οι συνταξιούχοι κάθε πρώτη του μήνα συνέχιζαν το βιολί τους: «Τόσο μου κόψανε».

Ε λοιπόν, έτσι που τους βλέπω να κράζουν με τόση μανία για την υπόθεση του διοικητή της ΕΥΠ, αντιλαμβάνομαι ότι τα παλικάρια του Σύριζα θα πρέπει να στηρίζονταν πολύ στην λειτουργία αυτής της υπηρεσίας. Κάτι παραπάνω από μας θα ξέρουν για τις δυνατότητες και τα επιτεύγματά της, διαφορετικά δεν θα χαλούσαν τον κόσμο για τον επικεφαλής της. Που στο κάτω-κάτω, όλοι αναγνωρίζουν ότι πρέπει να είναι της απόλυτης εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού.\r\n\r\n

Πόσο διαρκεί η περίοδος χάριτος για τον Κυριάκο; Ενδιαφέρουσα ερώτηση, παρά το γεγονός ότι ο ίδιος προεκλογικά είχε ξεκαθαρίσει πως δεν την ζητούσε και μετεκλογικά δεν φάνηκε να υπολογίζει στην ύπαρξη της. Ξεκίνησε την κυβερνητική του θητεία σαν να τον κυνηγούσαν χίλιοι διαβόλοι, πάνω σ’ ένα σχέδιο που είναι ολοφάνερο πως το ‘χε ετοιμάσει από καιρό.

Από δεκαπέντε χρονών, ο Αλέξης έμαθε την ζωή ως νικητής. Ένα καπρίτσιο της ελληνικής ιστορίας σε συνδυασμό με τον προσωπικό του κυνισμό, τα ‘φεραν έτσι ώστε μέχρι τα σαράντα του χρόνια να γνωρίζει μόνο νίκες. Την ήττα την βίωσε για πρώτη φορά τον Ιούνιο και τον Ιούλιο του 2019. Πάει να πει, βρίσκεται ακόμα υπό την επήρεια αυτού του σοκ. Μην τον ανασταίνετε το λοιπόν, μην τον ξαναβάζετε στο παιχνίδι. Αφήστε τον να βράζει στο ζουμί του.\r\n\r\n

Μια χώρα που αποδεικνύεται ανίκανη να οργανώσει ένα αξιόπιστο σύστημα για να δίνει τα διπλώματα οδήγησης, είναι χώρα για κλάματα. Και μια κυβέρνηση, που άφησε πίσω της 150.000 υποψήφιους οδηγούς να περιμένουν για εξέταση, ήταν μια κυβέρνηση για καρπαζιές. Κατά τα λοιπά θεμελιώναμε τον σοσιαλισμό στις παραγωγικές σχέσεις και στέλναμε δορυφόρους στο στερέωμα με τη διαστημική υπηρεσία του Νίκου Παππά.\r\n\r\n\r\n

Πριν αρκετές δεκαετίες, ένας απόστρατος τότε ενωμοτάρχης της χωροφυλακής που στην αρχή της καριέρας του είχε διοριστεί σε απομακρυσμένο ορεινό οικισμό, μου διηγήθηκε το εξής: «Πήρα το τμήμα με οκτώ καταζητούμενους για φόνο. Όλα τα φονικά είχαν γίνει μπροστά σε κόσμο, εξ αιτίας κτηματικών διαφορών, ζωοκλοπών και εγκλημάτων τιμής. Στη θητεία μου συνέλαβα τους έξι. Όλοι τους ούρλιαζαν ότι είναι αθώοι και αδικημένοι».\r\n\r\n

Πολύ καλά κάνει η κυβέρνηση και αντί να υπογράψει μια βιαστική συμφωνία εφ\\' όλης της ύλης με τους Αμερικανούς για τις Βάσεις, προτιμά μια προσωρινή ανανέωση ενός χρόνου. Αυτήν που θα υπογράψει ο Πομπέο όταν θα έρθει στις αρχές Οκτώβρη στην Αθήνα. Διότι με την εξωτερική πολιτική του Σύριζα είχαμε χάσει και τα αυγά και τα πασχάλια. Είχε δώσει τα πάντα, δίχως να πάρουμε τίποτα.\r\n\r\n

Αυτή η ιστορία με τον δήθεν προβληματισμό της Συριζαϊκής ηγεσίας περί του μέλλοντος, αρχίζει και γίνεται ελαφρώς αστεία. Όταν αναφέρονται θεωρητικώς στις νέες προκλήσεις που έχουν ως κόμμα αντιπολίτευσης, διαβάζω πολλές θεωρητικούρες λες και διδάσκουν σε κανένα σεμινάριο πολιτικής επιστήμης. Αλλά όταν τους ρωτούν για συγκεκριμένα πράγματα που κάνει η κυβέρνηση, εγώ δεν βλέπω καμιά απολύτως διαφορά μεταξύ τους. Βγάζουν νύχια και ορμάνε.\r\n\r\n

Κάποτε μιλούσα με έναν άγνωστο τύπο που βρήκα σε παρέα, ο οποίος τα ‘χε βάλει με τον αείμνηστο Καπετάν Βασίλη Κωνσταντακόπουλο, που τότε –μετά από κόπους και βάσανα- ολοκλήρωνε την επένδυση του Costa Navarino στην Πύλο. Φώναζε λοιπόν πως ο καπετάνιος φτιάχνει μια φρικτή τσιμεντούπολη μέσα σε μια πανέμορφη περιοχή, πως καταστρέφει την παραδοσιακή αγροτική παραγωγή, πως οι παραλίες θα γίνουν πανάκριβες και απροσπέλαστες για τους ντόπιους και άλλα συναφή.

Θεωρώ αυτονόητο και πέραν πάσης πολιτικής ή οικονομικής συζήτησης, ότι κάθε ανθρώπινη ύπαρξη που θα καταφύγει σε ελληνικό κρατικό νοσοκομείο με έκτακτο πρόβλημα υγείας, θα λάβει τις απαραίτητες ιατρικές υπηρεσίες. Η ανθρώπινη ζωή θα σωθεί ανεξαρτήτως εθνικότητας ή οικονομικής κατάστασης του ασθενούς. Παραλλήλως όμως θεωρώ αυτονόητο ότι τα νοσοκομεία μας δεν μπορεί να είναι «μπάτε σκύλοι αλέστε».

Το πόσο μ’ εκνευρίζουν συχνά-πυκνά οι Συριζαίοι δεν περιγράφεται. Επί πέντε ολόκληρα χρόνια είχαν διαγράψει το χρηματιστήριο από τα λεξικά τους, αλλά ολόκληρη την προηγούμενη βδομάδα το ‘χαν πρώτο-πρώτο στις παρατηρήσεις και στις αναλύσεις τους. Χθες πάλι το ξαναξέχασαν. Αυτό δεν λέγεται επιλεκτική ανάγνωση της πραγματικότητας, λέγεται θράσος απύθμενο.

Συνάντησα πολύ κόσμο κατά την διάρκεια των διακοπών μου. Απλούς ανθρώπους, αγρότες, μικρομεσαίους, υπαλλήλους του ιδιωτικού τομέα και του δημοσίου. Σε κάθε χαλαρή καλοκαιρινή συζήτηση που έκανα προσπαθούσα να ανιχνεύσω το δημόσιο αίσθημα. Να δω πως νιώθουν, τι σκέφτονται, πως βιώνουν την καινούρια κυβερνητική κατάσταση. Έβγαλα χρήσιμα συμπεράσματα.

Ναι, στην ορκωμοσία είδαμε «κομμάτια» από οίκους μόδας και ακριβά πατούμενα και μεταξωτές γραβάτες και τσαντούλες αγορασμένες από το Κολωνάκι. Και συγγενείς πολλούς είδαμε και ανίψια και κλαμένες μανούλες στα θεωρία. Και αγκαζέ νιόπαντρους να καταφθάνουν θαυμάσαμε και χαζοχαρούμενα επιφωνήματα ακούσαμε. Ένα πάντως δεν είδαμε: Την παλιά βιτριολική τοξικότητα που πλανιόταν σαν δηλητηριώδες αέριο πάνω απ’ την Βουλή.

…διότι αν τα πάρει θα κλάψουνε αριστερές μανούλες. Και τότε, όσα δεν άκουσε ο Κυριάκος στο de bate, θα τ’ ακούσουν οι σύντροφοι που έχουν τα μούτρα να του κάνουν και κριτική. Μα καλά, δεν ξέρουν ότι τώρα που ο Σύριζα έγινε κεντροαριστερά, στο πρώτο άρθρο του καταστατικού του θα αναγράφεται η φράση του Γιώργου Κατσιφάρα «χωρίς τον Ανδρέα δεν θα μας ήξερε ούτε ο θυρωρός της πολυκατοικίας μας»;

Σταχυολογώ τίτλους από τον εσωκομματικό διάλογο του Σύριζα για την επόμενη μέρα: «Επτά συν μία θέσεις για το κόμμα». «Εννιά προϋποθέσεις για το αύριο της ελληνικής αριστεράς». «Πέντε συν δυο θέσεις για τον σοσιαλισμό του 21ου αιώνα». Τύφλα να χουν ο Κάουτσκι, ο Αλτουσέρ και ο Πλεχάνοφ μαζί, για να κάνω κι εγώ μια ανίερη ιστορική σύνθεση. \r\n\r\n

Η απρόσμενη είδηση, μου θύμισε το ανέκδοτο με τον μπανιστηριτζή παπαγάλο, που παρακολουθούσε τις ερωτικές περιπτύξεις του εργένη αφεντικού του, αλλά μετά τον γάμο του εξοβελίστηκε απ’ την κρεβατοκάμαρα. Το εθισμένο πτηνό έχοντας στήσει αυτί, άκουσε το ζευγάρι να λέει «ν’ ανέβουμε κι οι δυο από πάνω», καθώς προσπαθούσαν να κλείσουν την βαλίτσα τους για το ταξίδι του μέλιτος. Και τότε ο ξαναμμένος παπαγάλος φώναξε: «Αφεντικό, να δω αυτή την στάση κι ας πεθάνω».\r\n\r\n

Η ΔΕΗ δεν έχει λεφτά ν’ αγοράσει κολώνες. Το είπε ευθαρσώς ο Χατζηδάκης. Οι συντάξεις που εκκρεμούν δεν είναι 150.000 που έλεγαν η Αχτσιόγλου και ο Πετρόπουλος, αλλά ξεπερνούν τις 400.00. Το είπε ο Βρούτσης, αφού επισκέφθηκε τον ΕΦΚΑ. Υποθέτω ότι αντίστοιχα χαριτωμένα μαντάτα θα έχουμε το επόμενο διάστημα και από άλλους υπουργούς.\r\n\r\n

Ό(χ)ι Παυλή μου. Αν είναι να γκρουφτείς, καλιά που μου τα ‘γραψες χύμα και ξεθύμανες. Τρεις ολόκληρους μήνες τα ‘χες μπιθιαγμένα βαθιά μέσα σου όπως κατάλαβα, όχι να πάθεις και τίποτα εξ αιτίας μου. Δεν θέλω τέτοιο κρίμα στον λαιμό μου, ειλικρινά σου λέω.

Ξέρω ότι το αφεντικό σας έβαλε πολλή δουλειά και ξαφνικά δεν σας φτάνει ο χρόνος για να πάτε ούτε μέχρι την τουαλέτα. Είστε και στην αρχή, έχετε να φτιάξετε γραφείο, να δείτε υπηρεσιακούς που περιμένουν ουρά για να ενημερώσουν και φορείς που απαιτούν συνάντηση αμέσως. Εντάξει, τα καταλαβαίνω όλα αυτά. Πλην, μην μου αρχίσετε από τώρα τα κολπάκια της απομόνωσης, διότι ξεκινάμε άσχημα και δεν το θέλω.

Διαβάζω κάτι βαθυστόχαστα για την αντιπολίτευση που σκοπεύει να κάνει ο Τσίπρας και με πιάνουν τα γέλια. Λες και ξέρει ο ίδιος, για να ξέρουν και οι γύρω-γύρω αναλυτές. Ένας ακραίος πολιτικός τυχοδιώκτης ήταν πάντα ο Αλέξης κι έτσι θα συνεχίσει. Όποιον δρόμο θεωρεί αποδοτικό για τον ίδιον τον παίρνει κατ’ ευθείαν και όποιο μέσο βλέπει ότι του προσδίδει οφέλη το χρησιμοποιεί ανενδοίαστα. Σιγά μην αλλάξει τώρα.

Ο χαρακτηρισμός δεν ανήκει σε μένα, αλλά σε νεοδημοκράτη ψηφοφόρο που την Κυριακή το βράδυ αντί να χαίρεται την νίκη του κόμματος του, καθόταν αμίλητος μπροστά στην οθόνη της τηλεόρασης και κοίταζε τον Τσίπρα να κάνει δηλώσεις στο Ζάππειο. Εκείνη την στιγμή, ο άνθρωπος δεν έβλεπε την καθαρή τετραετία που έχει μπροστά της η ΝΔ, αλλά το μυαλό του πετούσε ήδη στον Ιούλη του 2023 που θα ξαναβρεί μπροστά τον Αλέξη.

Ναι σύντροφε υπουργέ, δυστυχώς σήμερα το πρωί, το αμάξι με τον οδηγό δεν θα σε περιμένει έξω απ’ το σπίτι σου για να σε πάει στο υπουργείο. Πήγε, λέει, να πάρει άλλον. Ο αφέντης-λαός (τι ωραία αριστερή φράση, ε;) σε ξωπέταξε από την θέση για την οποίαν τόσο καμάρωνες (κι ας έκανες τάχατες τον υπεράνω καρέκλας) αποφαινόμενος τελεσιδίκως πως είσαι άχρηστος.

Ένα: Αν σου εμφανιστεί κανένας φαλακρός νάρκισσος με αλλόκοτα πουκάμισα που θα δηλώνει αυθεντία στα πάντα, από οικονομία μέχρι κβαντομηχανική κι από θεολογία μέχρι εντομολογία, στείλε τον στον διάολο χωρίς δεύτερη σκέψη. Όχι μόνο θα σε καταστρέψει, αλλά μετά θα σου ζητά και τα ρέστα. Το ίδιο κάνε αν σκάσει μύτη και κανένας γέρο-μέντορας που ρουφάει δυνατά τον φραπέ του.

Υπάρχουν κάτι Χολιγουντιανές ταινίες με πρωταγωνιστή κάποιον ηθικά ακέραιο πυγμάχο, που ανήμπορος να τα βάλει με τους εκβιασμούς του βρώμικου αθλήματος, στέκεται στο ρινγκ και τις τρώει ανηλεώς, δίχως όμως να δίνει την χαρά στους εκβιαστές του να πέσει νοκ-άουτ. Στο τέλος, ο αντίπαλος παίρνει την χρυσή ζώνη και το χρήμα, αλλά ο δαρμένος έντιμος πρωταγωνιστής κερδίζει την αγκαλιά της δακρυσμένης γυναίκας του και την ευμένεια του κοινού.