Ένα κύμα «πληροφοριών» τον τελειώνει τον Αλέξη και φέρνει στη θέση του τον Νίκο ή τέλος πάντων τους δείχνει ισοπαλία, πράγμα που υπό τις παρούσες συνθήκες ισοδυναμεί με θρίαμβο για τον Ανδρουλάκη και καταστροφή για τον Τσίπρα. Θα σας πω κάτι. Εμπιστεύομαι τις δημοσκοπήσεις, ειδικά αν έχουν χρονική συνέχεια και γίνονται από διάφορες εταιρείες, αλλά παγίως κρατώ μικρό καλάθι για τις «πληροφορίες» περί των δημοσκοπήσεων. 

Είναι ακριβό το ρεύμα; Είναι. Μήπως τα επόμενα χρόνια θα φτηνύνει; Ούτε κατά διάνοια. Οι κοινωνίες θα ζητούν όλο και περισσότερο, η παραγωγή από λιγνίτη θα μειώνεται κι όσο το φυσικό αέριο θα είναι έρμαιο πολιτικών και γεωστρατηγικών παιχνιδιών των παραγωγών του, τόσο το ρεύμα θα ακριβαίνει. Τι απομένει; Οι ΑΠΕ. Ήλιος, αέρας, νερό. Μάλιστα. Κι αφού αυτός είναι ο εθνικός στόχος με φιλολαϊκή μάλιστα χροιά, γιατί το ελληνικό κράτος από κάτω κάνει ό,τι μπορεί για να τον αναιρέσει;

Το μέτωπο αυτό (που έφτιαξε ο Κυριάκος) τους ενοχλεί, ο Δεξιός δεν θέλει να τον λένε Κεντρώο και ο Κεντρώος δεν γουστάρει να συναγελάζεται με Δεξιούς. Αμ δεν γίνεται έτσι παλικάρια. Είτε θα αποφασίσουμε ότι η ελληνική πολιτική σκηνή θα αποτελείται από είκοσι ιδεολογικά κρυστάλλινα κόμματα του 5% που μετά θα διαπραγματεύονται στο μετεκλογικό τραπέζι, είτε αυτός ο διάλογος και η διαπραγμάτευση θα γίνεται στο εσωτερικό μεγάλων πολυσυλλεκτικών κομμάτων.

Για φανταστείτε μια χώρα που μόλις έχει ξεκολλήσει από τη λάσπη μιας δεκάχρονης οικονομικής κρίσης και μιας τρίχρονης πανδημίας, πάνω που έχει αρχίσει να τρέχει με ρυθμούς ανάπτυξης 5% και 7%, να κατεβάσει τα μολύβια και να αρχίσει να ψηφίζει. Σαράντα μέρες προεκλογική εκστρατεία, πρώτη κάλπη. Δέκα μέρες διερευνητικές, άλλες τριάντα μέρες προεκλογική εκστρατεία, δεύτερη κάλπη. Δεκαπέντε μέρες διερευνητικές, ξανά-μανά τριάντα μέρες προεκλογική μάχη, τρίτη κάλπη. Και μετά άλλες δεκαπέντε μέρες ώσπου να φτιαχτεί κυβέρνηση. Αν φτιαχτεί...

Διάβασα ομολογώ με έκπληξη, ότι τα Carrefour επιστρέφουν στην Ελλάδα. Διάβασα επίσης ότι το Hilton θα κατεβάσει ρολά για δύο χρόνια και μετά όταν θα τα ξανανεβάσει θα είναι ένα εντελώς καινούριο και προωθημένο πράγμα μέσα στην Αθήνα. Βλέπω στις περιοχές μου στα νότια προάστια λογιών - λογιών ξένους να σκουπίζουν τα ακίνητα, πληρώνοντας όσο - όσο. Στα Χανιά που γνωρίζω καλά, οι τουριστικές μονάδες ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια. Και μόνο αυτά; Κάτι γίνεται στη χώρα παιδιά...

Οι χώρες και οι κοινωνίες χρειάζονται ηγέτες. Με όλες τις δημοκρατίες, τις συμμετοχές, τις συλλογικότητες, τις διαφάνειες και τις θεσμικές κατοχυρώσεις που έχουμε επιτύχει στον ανεπτυγμένο δυτικό κόσμο μας, ουδέποτε ξεπεράσαμε την ανάγκη του ενός ανδρός που θα κάθεται στο τιμόνι μας. Μπορεί να καταναλώσαμε πολλή ενέργεια για να πλαισιώσουμε τους ηγέτες με περιοριστικούς θεσμούς και ασφαλιστικές δικλείδες, ουδέποτε όμως η ιστορία λειτούργησε ερήμην τους.

Δεκαπέντε χιλιάδες παιδιά και εκπαιδευτικοί εμφανίστηκαν μολυσμένοι από Covid, με τα self tests της πρώτης μέρας. Και μόνο αυτό δεν δικαιώνει πλήρως εκείνους που υποστήριζαν ότι τα σχολεία πρέπει να ανοίξουν κι όχι να μείνουν κλειστά για μια ή δυο βδομάδες ακόμα; Αυτά τα 15.000 ασυμπτωματικά κρούσματα δεν θα είχαν δεκαπλασιαστεί μέσα σ? αυτό ο διάστημα που τα μικρά θα κάθονταν το πρωί στο σπίτι τους με τις παπουδογιαγιάδες και το απόγευμα θα μαζεύονταν με φίλους τους στην πλατεία;

Αν είχαμε κι εμείς έναν Τζοκοβιτσόπουλο; Διάσημο, ανεμβολίαστο, ψιλοψεύτη, πλούσιο και δαιμόνιο μάγκα, που τον είχαν εγκλωβίσει οι κακοί Αυστραλοί σ' ένα μοτέλ για μετανάστες; Θα κόντευαν τότε να δαρθούν ο Καλαματιανός με τον Αγρινιώτη άνευ λόγου και αιτίας; Όχι βέβαια. Αντιθέτως, θα είχαν βγει αγκαλιά στην πλατεία, μαζί με τον μπαμπά Τζοκοβιτσόπουλο, τη μαμά Τζοκοβιτσοπούλου, για να καταγγείλουν την παγκόσμια συνωμοσία κατά της Ελλάδας.

Μα σοβαρά τώρα έκλεισαν την Τρίτη όλες οι δημόσιες και δημοτικές υπηρεσίες της Αιτωλοακαρνανίας, σε ένδειξη πένθους για τον θάνατο του μητροπολίτη Κοσμά; Το διάβασα και δεν το πίστευα. Όπως διάβασα και τους δοξαστικούς των τοπικών βουλευτο-υπουργών της ΝΔ για τον κεκοιμημένο Κοσμά και αυτούς δεν τους πίστευα. Ξέρετε τελικά ποιο είναι το θέμα μας; Όχι ότι υπάρχουν δυο Ελλάδες, αλλά ότι υπάρχουν πολλοί που νομίζουν ότι μπορούν να ζουν παράλληλα και στις δυο.

Θυμάμαι μια πολύ παλιά συνέντευξη της Μπεναζίρ Μπούτο στην ΕΡΤ, αδύνατο να προσδιορίσω τη χρονιά. Ήταν πάντως πρωθυπουργός του Πακιστάν, άρα μιλάμε είτε για το 1988-90, είτε για το 1993-96. Μετά εξέπεσε και δολοφονήθηκε. Εκείνες τις εποχές τα μεταναστευτικά κύματα προς τη χώρα μας δεν είχαν καμιά αριθμητική σχέση με τα σημερινά. Κι όμως, υπήρχαν ήδη 10.000 Πακιστανοί.

Μίλησα με την Κεραμέως. Την ρώτησα αν θα ανοίξουν τα σχολεία. Μου είπε απλά και καθαρά την σκέψη της. «Νιώθω πολύ πιο σίγουρη όταν ο μαθητικός πληθυσμός κάνει υποχρεωτικά δυο τεστ την εβδομάδα, απ? ότι σήμερα που τα παιδιά είναι διασκορπισμένα στα σπίτια και στις παρέες τους δίχως να ελέγχονται. Σήμερα επικρατεί χάος, όχι όταν τα παιδιά μαζεύονται στο σχολείο.» Το πραγματικό δίλημμα είναι «συστηματικός έλεγχος και μάθημα» ή «οπισθοδρόμηση στα μαθήματα μαζί με ελάχιστους ή καθόλου ελέγχους;»

Τα δυο χρόνια της πανδημίας, δεν ένιωσα ποτέ να απειλούμαι πρόσωπο με πρόσωπο από τον ιό. Τώρα νιώθω πραγματικά πολιορκημένος από τον Covid. Οπότε μία των ημερών, με βλέπω να κοιτάζω γουρλωμένος το θετικό τεστ μου. Και μετά το θετικό τεστ της γυναίκας μου. Ζω ήδη μια τέτοια αγωνία και είμαστε και οι δυο τριπλοεμβολιασμένοι. Πώς θα σκεφτόμουν άραγε, τι θα ένιωθα αν ήμασταν ανεμβολίαστοι; Ανοχύρωτοι; Έρμαια; Με τον διάολο να 'ρχεται κατά πάνω μας;

Πάω να βγω απ' το σπίτι και βρίσκω ένα σαμαράκι στο πάτωμα μπροστά στην εξώπορτα, σαν αυτά που βάζουν στους δρόμους έξω από σχολειά για να μην τρέχουν τα αμάξια. Αν βγαίνω για δουλειά το δρασκελίζω πιο εύκολα, αν είναι όμως για βόλτα, για καφέ ή για τίποτα ψευτοψώνια, κοντοστέκομαι. «Που να τρέχω τώρα…» σκέφτομαι, «δεν κάθομαι καλύτερα σπίτι;» Να, αυτό το σιχαμένο σαμαράκι μου άφησε το 2021. Που είχε αρχίσει να υψώνεται από το 2020, αλλά φέτος παράγινε.

Είναι κάτι ευγενικές ψυχές που είναι πολύ κρίμα να φεύγουν. Μάταιος ο κόσμος μας έτσι κι αλλιώς, τον κάνουν να φαίνεται ακόμα ματαιότερος τέτοιες αναχωρήσεις. Ο Βαγγέλης Σιαφάκας, συνάδελφος και φίλος, μακαρίστηκε (που λένε οι Κύπριοι) ξάφνου. Θα μου πείτε τώρα, ποιος ήταν ο Βαγγέλης; Τι να σας λέω τώρα και τι να σας εξηγώ… ένας Βαγγέλης που έφυγε. Τον ήξερε η πιάτσα μας και οι φίλοι του. Ένας μυστήριος συνδυασμός ηπειρώτικης ξεροκεφαλιάς, ορεινού στοχασμού, ιταλικής φινέτσας και αριστερόστροφου ρεαλισμού ήταν ο Βαγγέλης. Ευγενέστατος μέσα σ' ένα κόσμο αγένειας.

Μια μέρα θέλει να τελειώσει το 2021, προσπαθήστε το λοιπόν να θυμηθείτε τις σπουδαιότερες στιγμές και τα πιο εμβληματικά πρόσωπα της κυβέρνησης και της αντιπολίτευσης μέσα στη χρονιά που πέρασε. Στην κυβέρνηση θα βρείτε πεντέξι (καλές ή κακές) στιγμές κι άλλα τόσα εμβληματικά πρόσωπα. Στον ΣΥΡΙΖΑ δεν θα βρείτε καμιά στιγμή άξια να τη θυμόμαστε (άντε τη στιγμή που ζήτησε εκλογές), όσο για τα πρόσωπα, τον εξής έναν. Το Πολάκη. Έχει τόσο μεγάλες φτερούγες που κουκουλώνει όλο τον ΣΥΡΙΖΑ.

Ρίξτε γύρω σας μια ματιά. Υπάρχει κούραση, αυτό είναι αλήθεια. Κούραση αδιέξοδη, αποπροσανατόλιστη, σχεδόν τυφλή. Μαζί με όλο τον πλανήτη ζούμε μέσα σ' ένα vertigo. Όλο και μετατίθεται προς τα πίσω η απελευθέρωση μας. Εμβόλια, χάπια και θεραπείες σφυρίζουν γύρω μας, όλοι μας θα θέλαμε να μια ασφαλέστερη και λιγότερη βεβαρυμμένη καθημερινότητα. Οδηγίες, καταγγελίες και μουρμούρες τουρλού-τουρλού συγκλονίζουν τη ζωή μας, πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό ακόμα και για τον ψυχραιμότερο των ανθρώπων. Πόσο μάλλον για τον ανυπόμονο Έλληνα.

Πριν τέσσερις δεκαετίες, το μεγαλύτερο ρουσφέτι που μπορούσε να κάνει ένας βουλευτής ήταν να παρέμβει στον τότε κρατικό ΟΤΕ για να βάλουν τηλεφωνική γραμμή στο σπίτι κάποιου ψηφοφόρου του. Οι αναλογικές γραμμές ήταν είδος εν ανεπαρκεία, υπήρχε μακρά λίστα αναμονής για χρόνια και οι μικρές αγγελίες ήταν γεμάτες με πωλητήρια τηλεφωνικών γραμμών έναντι αδρού αντιτίμου. Η μεταφορά γραμμής ήταν πολύ γρηγορότερη από την τοποθέτηση καινούριας. Αυτά συμβαίνουν όταν κάποιο αγαθό δεν μπορεί να καλύψει τη ζήτηση του.

Διαβάσατε μήπως τα Βουλεύματα 016 και 017 που εξεδόθησαν από το «ΑΝΩΤΑΤΟ ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΝΟΜΟΘΕΤΙΚΟ ΕΚΤΕΛΕΣΤΙΚΟ ΔΙΚΑΣΤΙΚΟ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ»; Είναι καταπληκτικά. Ρίχνουν ισόβια στους εμβολιασμένους, καταργούν τα ηλεκτρονικά θερμόμετρα, απαγορεύουν την κυκλοφορία στους μετανάστες και άλλα παρανοϊκά. Διαβάστε τα, να σκάσει το χειλάκι σας. Αλλά και για να προβληματιστείτε. Είναι η απόλυτη απόδειξη ότι η ψυχιατρική μεταρρύθμιση της χώρας έχει αποτύχει παταγωδώς. Δεν ξέρω αν το 'χουμε πάρει χαμπάρι, αλλά έχει γεμίσει ο τόπος παλαβούς.

Τις τελευταίες μέρες έχω αφήσει ήσυχο τον Αλέξη και ασχολούμαι με άλλα θέματα στα κείμενα μου. Λόγω εορτών το κάνω, τα Χριστούγεννα είναι η εποχή των παιδιών και πρέπει να τα αφήνουμε ελεύθερα να ξεσαλώνουν. Κάνει καλό στην υγεία και στην ψυχοσύνθεση τους. Ας παίζει το λοιπόν με το καινούριο του παιχνίδι που είναι οι «εκλογές», δίχως να τον περισπάμε με αχρείαστες κριτικές και αντιπαραθέσεις. Αφού είναι τόσο χαρούμενος, γιατί να του την χαλάσουμε;

Άκουσα χθες σε επαρχιακό ραδιόφωνο τον πρόεδρο μιας τοπικής ΕΛΜΕ, που έλεγε ότι αποδείχθηκε περίτρανα πόσο δίκιο είχαν οι εκπαιδευτικοί όταν διαφώνησαν με την τηλεκπαίδευση στα σχολεία στην πρώτη φάση της πανδημίας. Ως απόδειξη θεωρούσε το γεγονός ότι φέτος που πήγαν τα παιδιά στο σχολείο, οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους διαπίστωσαν μεγάλες ελλείψεις στις γνώσεις τους (!) Άρα η τηλεκπαίδευση απέτυχε παταγωδώς, έτσι είπε. Το αναφέρω αφήνοντας το ασχολίαστο.

Η 13χρονη μικρή τουρκάλα είχε μια σπαρακτική ειλικρίνεια στην τηλεοπτική της μαρτυρία. «Πίνω νερό για να μην πεινάω.» Το ρεπορτάζ μεταδόθηκε από τα ελληνικά κανάλια ως απόδειξη έσχατου οικονομικού ευτελισμού των εχθρών-γειτόνων κι έγινε δεκτή από το φιλοθεάμον κοινό μας μ' ένα μείγμα συναισθημάτων. Προσωπική λύπηση για το πεινασμένο κορίτσι και μνησικακία για τον υπερφίαλο Οθωμανό που παριστάνει τον σουλτάνο ενώ είναι ανίκανος να εξασφαλίσει μια μπουκιά ψωμί για τους ψωραλέους υπηκόους του.

Μπαίνουμε σε μια άκρως ξεκαρδιστική πολιτική περίοδο. Θα παρακολουθούν οι πολίτες ένα θέατρο του παραλόγου, με τον Τσίπρα να κάνει τσαμπουκάδες στον Μητσοτάκη που του 'χει ξεφύγει, ενώ παράλληλα θα απευθύνει αγαπησιάρικα γούτσου-γούτσου στον Ανδρουλάκη που τον κυνηγά με άγριες διαθέσεις. Μεγάλη πλάκα, κάτι σαν Αστερίξ στα καλύτερα του επεισόδια. Κι όταν βαρεθούμε, δεν τις κάνει λέω εγώ ο Κυριάκος αυτές τις εκλογές, να τελειώνουμε μια ώρα αρχύτερα;

Βρε παιδιά, λίγη ψυχραιμία με τους τρεις εναπομείναντες του «ράδιο Αρβύλα». Ας δούμε λίγο πιο ψυχρά το πράγμα, πριν στήσουμε το ικρίωμα για τους Κανάκη, Σερβετά και Κιούση. Το έγκλημα, το κακούργημα, το 'κανε ο Στάθης Παναγιωτόπουλος, δεν το έκαναν αυτοί οι τρεις. Θα μου πείτε, «είναι δυνατόν να μην ήξεραν;» Απαντώ λοιπόν με ειλικρίνεια: δεν ξέρω αν ήξεραν, δεν βάζω το χέρι μου στη φωτιά για κανέναν, αλλά ναι, είναι δυνατόν να μην ήξεραν.

Αυτός που κυρίως θα θέλει επαναληπτικές εκλογές θα είναι ο Ανδρουλάκης. Περισσότερο κι απ? τον Κυριάκο. Τώρα που υπάρχει διάχυτη η πεποίθηση ότι το ΠΑΣΟΚ μπορεί να πάει στο 12-15% με τον ΣΥΡΙΖΑ να κατέβει στο 17-20% και η Κουτσή Μαρία καταλαβαίνει ότι με τον Ανδρουλάκη ανερχόμενο και με τον Τσίπρα να έχει στην πλάτη του καινούρια ήττα και καμία προοπτική εξουσίας, οι επαναληπτικές εκλογές θα ναι η μεγάλη ευκαιρία του καινούριου αρχηγού του ΠΑΣΟΚ.