της Μαρίας Χούκλη
Αφορμές είναι οι άλλοι. Αφορμές να σκεφτόμαστε και να μιλάμε για μας. Δηλαδή για την ανθρώπινη κατάσταση. Που παραμένει ίδια και απαράλλαχτη στις άπειρες εκδοχές της.
Ίδια στα μεγάλα, ίδια και στα μικρά όσο κι αν πολλοί ταράζονται στην ιδέα.
Όλοι είμαστε ξαφνική ρωγμή φωτός ανάμεσα σε δυο αιωνιότητες ερέβους. Τι θα κάνουμε ενδιάμεσα, μας διαφοροποιεί, όμως όχι όσο νομίζουμε.
Δεν γνώριζα προσωπικά τον σκηνοθέτη, Νίκο Τριανταφυλλίδη. Έφυγε νωρίς, πολύ νέος και αυτό από μόνο του είναι άδικο. Το άνυσμα της ζωής του είχε φθάσει μόλις στα μισά.
Κράτησα μια φράση του από συνέντευξη που είχε δώσει στην LIFO με την οποία συνεργαζόταν. Τον ρώτησαν ποια θεωρεί τη μεγαλύτερη επιτυχία του. «Τουλάχιστον υπήρξα ο εαυτός μου», ήταν η απάντηση.
Μεγάλη κουβέντα. Μεγάλη να την πεις και να έχει γίνει έτσι.
Αλλά και να ξέρεις ποιος είναι ο εαυτός σου.
«Γίνε αυτό που είσαι». Από τις πιο σκοτεινές φράσεις του Νίτσε.
Ποιος βοηθάει να μάθεις ποιος είσαι; Η οικογένεια, το σχολείο, οι φίλοι, η ενδοσκόπηση, οι δυσκολίες; Η φτώχεια ή τα πλούτη; Όλα αυτά μαζί;
Εαυτόμετρο δεν υπάρχει. Με τι μετριέσαι για να βρεις αν έγινες αυτό που είσαι;
Δεν είναι τα καθημερινά μικροκέρδη ούτε οι καθημερινές μικροζημίες που καθορίζουν την παρτίδα. Αλλάζεις και σε αλλάζουν.
Διαρκώς αλλού είναι το ζητούμενο.
Πιο πέρα, πιο πάνω, πιο αλλιώς. Συνεχώς διαφεύγει.
Πότε κάνεις ταμείο και ξέρεις ότι είναι το σωστό;
Μια από τις ταινίες του πρόωρα χαμένου σκηνοθέτη είχε τίτλο «Μαύρο Γάλα» . Όπως οι πρώτες λέξεις από τη «Φούγκα του θανάτου», το περίφημο ποίημα του Τσέλαν . Σαν να το ήξερε.
«Μαύρο γάλα της αυγής το πίνουμε το βράδυ το πίνουμε το μεσημέρι και πρωί το πίνουμε τη νύχτα πίνουμε και πίνουμε σκάβουμε τάφο στους αιθέρες εκεί δεν θα ναι στριμωχτά...»
Ο Φρανκ Σινάτρα τραγουδά το κατευόδιο. Only the lonely όπως ζήτησε ο Νίκος Τριανταφυλλίδης.
