Της Δρ Βενετίας Κουσία*
Τι θα γινόταν;
1. Αν οι εργοδότες συμφωνούσαν να προσλαμβάνουν με βάση τις θεμελιώδεις δεξιότητες που αποδεδειγμένα λείπουν (πχ κριτική σκέψη, ικανότητα συντονισμού, κοινωνική αντίληψη, ενεργητική ακρόαση, ικανότητα επίλυσης σύνθετων προβλημάτων) κι όχι τα πτυχία;
2. Αν οι εργαζόμενοι, οι εργοδότες και η κυβέρνηση συνεισέφεραν συστηματικά στη δημιουργία κεφαλαίων χρηματοδότησης της Δια Βίου Εκπαίδευσης, ώστε να μην συναντά χρηματο-οικονομικής φύσης εμπόδια η επανεκπαίδευση, όπως πχ γίνεται με τις εισφορές για περίθαλψη και συνταξιοδότηση;
3. Αν όλα τα εκπαιδευτικά ιδρύματα μετά το Λύκειο συμφωνούσαν να θέσουν έναν πανελλήνιο στόχο ο οποίος θα ήταν να εκθέσουν το 100% των αποφοίτων τους σε θέσεις σχετικές με τις σπουδές τους;
4. Αν οι θεμελιώδεις δεξιότητες και ο σχεδιασμός σταδιοδρομίας αποτελούσαν σε όλη την Ελλάδα υποχρεωτικά τμήματα των υποχρεωτικών σπουδών (από τον παιδικό σταθμό μέχρι και την αποφοίτηση από το Λύκειο) και τα σχολεία αξιολογούνταν για τις επιδόσεις των μαθητών τους ως προς την επαγγελματική σταδιοδρομία τους;
5. Αν επιλέγαμε μία περιφέρεια να σχεδιάσει τα προγράμματα που χρειάζονται εκεί με σκοπό να βελτιωθούν οι δεξιότητες των νέων και να προωθηθούν σε δουλειές με μέλλον και νόημα για εκείνους και να μείνουν στην περιφέρεια;
6. Αν η κυβέρνηση και οι εργοδότες συμφωνούσαν σε μια εθνική ψηφιακή πλατφόρμα πληροφόρησης σχετικά με τις δεξιότητες και τις θέσεις εργασίας;
7. Αν όλοι μαζί οι ενδιαφερόμενοι, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, αναγνωρίζαμε ότι η επερχόμενη επανάσταση στις δεξιότητες είναι ο κρίσιμος παράγοντας για το μέλλον της Ελλάδας;
Τι θα γινόταν;
*Η Δρ Βενετία Κουσία είναι γενική διευθύντρια στο Συμβούλιο Ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας
