Του Θανάση Διαμαντόπουλου
Ώστε έτσι, ε; Σύμφωνα προς τη «νομολογία» που διαμόρφωσε ο μεγάλος Ιωάννης Βαρβιτσιώτης, όταν ήταν επικεφαλής των ευρωβουλευτών του κόμματος, η ΝΔ θεωρεί πως η αξιολόγηση των ιστορικών συμβάντων ανήκει αποκλειστικά στους ιστορικούς (και όχι στους πολιτικούς)! Οπότε εύλογα κανείς διερωτάται: και η διαχείριση των ακόμη ανοικτών πληγών, που κληροδότησαν στο σήμερα τα ιστορικά συμβάντα, επίσης στους ιστορικούς κατ' αποκλειστικότητα ανήκει;
Και τα Γκούλαγκ και οι δίκες της Μόσχας και οι μαζικές εκτελέσεις των «ύποπτων» γιατρών και ο εξανδραποδισμός των ιστορικά μεγάλων λαών της Μεσευρώπης –αλλά και κάποιων των Βαλκανίων, στους οποίους την τελευταία στιγμή η μοίρα θέλησε να μην ενταχθούμε και εμείς- και οι βίαιες μετακινήσεις πληθυσμών στα βάθη της Σιβηρίας και η εν πολλοίς εξολόθρευσή τους και οι μαζικότατες εκκαθαρίσεις αντιπάλων αλλά και πρώην συμμάχων της ηγεσίας του καθεστώτος και η συνακόλουθη χαρτοκοπτική στις επίσημες φωτογραφίες του Πατερούλη και ο Μπέρια και ο Βισίνσκι και η αρχή της τεκμαιρόμενης ενοχής και το σύμφωνο Μολότοφ-Ρίμπεντροπ που οδήγησε στον εκ νέου διαμελισμό της Πολωνίας και την προσάρτηση από την πλευρά της Σοβιετίας των υπερήφανων βαλτικών χωρών, όλα αυτά αποτελούν θέματα του παρελθόντος που πρέπει να μένουν ανέγγιχτα από τους πολιτικούς του σήμερα;
Τα οποία, επομένως, το ευρωπαϊκό κοινοβούλιο δεν επιτρέπεται να ανακινεί, να αναψηλαφεί, να καταγγέλλει, να καταδικάζει ή, έστω, να μνημονεύει;
Και έτσι η ΝΔ όφειλε –δια της ευρωκοινοβουλευτικής της ομάδας και με μία μόνον απόκλιση- να καταδικάσει, επί της ουσίας, δια της στάσης της την «ανίερη» προσπάθεια αναμόχλευσης του λησμονημένου παρελθόντος (ή, εν πάση περιπτώσει, του παρελθόντος που πρέπει να παραδοθεί στη λήθη); Και ας είναι εξαιρετικά πιθανό στα έδρανα του ευρωκοινοβουλίου, δίπλα στους αποσχόντες ή καταψηφίσαντες βουλευτές του ελληνικού φιλελεύθερου κόμματος, να κάθονται παιδιά όσων μαρτύρησαν στην περίοδο που αναφερόμαστε…
Λοιπόν, δεν ξέρω αν το κόμμα της κυβερνητικής μας πλειοψηφίας όφειλε να κρατήσει αυτή τη στάση. Ξέρω, όμως, πως δεν είχε άλλη επιλογή. Πως ήταν αναπόφευκτο να κρατήσει μια τέτοια στάση. Πρώτον, διότι έχει εδώ και πάρα πολλά χρόνια παραιτηθεί από τη μάχη της μνήμης, από τη μάχη σωστότερα κόντρα στην ιστορική αμνησία. (Δεν μιλάω για εκδικητική αναμόχλευση του παρελθόντος –αυτά ευτυχώς τελείωσαν. Μιλάω για το δικαίωμα του παρόντος να έχει πρόσβαση στην πραγματικότητα της ιστορίας).
Και δεύτερον, επειδή οι κατεξοχήν σύμμαχοι του κυβερνώντος κόμματος στο χώρο της επικοινωνίας και της γνωμοδιαμόρφωσης έχουν εδώ και χρόνια προσφέρει στασίδι και δικαίωμα αενάου, θυμωμένης έως υστερικής, συχνά και τρομοκρατικής για τους αλλόγνωμους –πάντως άνευ οιασδήποτε αντίκρουσης ή αντίλογου- ασύστολης προπαγάνδας στην ηγερία και υμνήτρια του πιο αμετανόητου ολοκληρωτισμού που γνώρισε ποτέ η ανθρωπότης.
Ως εκ τούτου έχω νέα για τους πολιτικούς της μεγάλης φιλελεύθερης παράταξης του τόπου μας. Ή μάλλον έχω μια πληροφορία να τους μεταφέρω σε σχέση με το επιχείρημα πως η πολιτική δεν πρέπει να ασχολείται με το παρελθόν:
Σύμφωνα προς της προσέγγιση του άγιου της ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας Θωμά Ακινάτη, ο χρόνος έχει μόνον παρόν. Πιο συγκεκριμένα, κατά τον μεγάλο θεολόγο και φιλόσοφο, υπάρχουν τρεις χρόνοι: Το παρόν του παρελθόντος… Το παρόν του παρόντος… Το παρόν του μέλλοντος. Και, προφανώς, η διαχείριση όλων αυτών των εκδοχών του παρόντος είναι ευθύνη της –υπεύθυνης- πολιτικής.
Τα σέβη μου κ. Μητσοτάκη…
