Μια επικίνδυνη για τα εθνικά συμφέροντα και την επιβίωση όλων μας, παρανόηση σε κομμάτι της κοινής γνώμης (δυστυχώς και σε τμήμα των διαμορφωτών αυτής, ήτοι σχολιαστών των Μ.Μ.Ε. και όχι μόνο) εξακολουθεί να μαστίζει κυριολεκτικά και να παραμορφώνει τη φύση της αντιληπτής φύσης του διεθνούς συστήματος.
Ακούμε καθημερινά πως η Ελλάδα δεν είναι... Βέλγιο ή Ολλανδία -οι οποίες σήμερα δεν υφίστανται εξωτερικές απειλές - για να διατηρεί ένοπλες δυνάμεις, επαρκώς εξοπλισμένες και κατά συνέπεια δεν χρειάζονται εξοπλιστικές δαπάνες, οι οποίες είναι “μαύρη τρύπα”. Δηλαδή ότι οι δαπάνες αυτές δεν αποδίδουν συνολικά στην οικονομία και επακόλουθα τα ανάλογα κονδύλια, θα μπορούσαν να διοχετευθούν για να διορθώσουν χρόνιες αδυναμίες στην Παιδεία, την κοινωνική Πρόνοια, τις μεταφορές και επικοινωνίες και, και…
Το ακούμε συνεχώς, παρά το γεγονός ότι οι κρίσεις στα εθνικά θέματα και τα “θερμά επεισόδια” διαδέχονται το ένα το άλλο, παρά το γεγονός ότι ούτε μήνας δεν πέρασε από το τελευταίο παρόμοιο περιστατικό.
Ουδείς από τους κοινωνούς όλων αυτών των αντιλήψεων δεν δύναται να κατανοήσει πως, τόσο οι δυο αυτές -και όχι μόνο- χώρες (τις οποίες μονότονα και ολότελα λανθασμένα επικαλούνται) όχι μόνο διατηρούν - ομολογουμένως μειωμένες σε σχέση με τον …Μεσοπόλεμο- Ένοπλες Δυνάμεις, αλλά και φροντίζουν να τις εξοπλίζουν με κάτι περισσότερο από... σφενδόνες.
Σημειωτέον πως τόσο το Βέλγιο, όσο και η Ολλανδία διαθέτουν αμυντικές βιομηχανίες που σφύζουν από δραστηριότητα, παρά το γεγονός πως η καθημερινότητα και σε αυτές ακόμη, απέχει πολύ από το να χαρακτηρισθεί ειδυλλιακή. Άραγε, αυτές οι χώρες βαδίζουν εκτός λογικής, κινούμενες μόνο από το αδίστακτο κυνήγι κέρδους ή από εωσφορικές δυνάμεις που κινούν αδιόρατα τα νήματα της Παγκόσμιας Ιστορίας;
Δηλαδή, οι “αδαείς” κάτοικοι των χωρών αυτών, δεν καταλαβαίνουν πως… ούτε η Γαλλία, ούτε πλέον και η Γερμανία -οι άμεσοι γείτονες των- δεν απειλούν την εδαφική τους ακεραιότητα, ενώ και λόγω γνωστικής “αδράνειας”, βρίσκονται έναν αιώνα πίσω από τους εξόχως προηγμένους Έλληνες που πιστεύουν ακράδαντα πως το μόνο εμπόδιο για μια “αποστρατικοποιημένη” και αφύλακτη χώρα, είναι η γειτονική Τουρκία;
Ο κατάλογος χωρών φυσικά είναι απείρως μεγαλύτερος, χωρίς να συμπεριλάβουμε σε αυτόν κράτη όπως η Ελβετία, που “με τη βούλα” είναι ουδέτερες και άρα, λογικά, δεν θα έπρεπε να διαθέτουν οτιδήποτε άλλο πέραν της... χωροφυλακής (Gendarme).
Ουδείς αναρωτάται, με ποιο κόστος, οικονομικό, κοινωνικό και στο επίπεδο ακόμη του περιεχομένου της δημοκρατίας, η Ολλανδία “κατάφερε” να εξασφαλίσει την ουδετερότητα της στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Η Ολλανδία βέβαια παρά την ουδετερότητα, δεν τη... ”γλίτωσε” στον Β’ Π.Π., αλλά έκτοτε, απ’ ότι φαίνεται, οι Ολλανδοί, έμαθαν από το πάθημα τους.
Στην περίπτωση μας, δεν θα είχε ίσως καν νόημα να επισημανθούν οι μεγάλες συνεισφορές της Άμυνας και Ασφάλειας και στο επίπεδο της οικονομίας.
Πολύ απλά, είτε γιατί οι διακινητές των εξωπραγματικών αυτών αντιλήψεων, πραγματικά δεν διαθέτουν τις έλλογες προσλαμβάνουσες (I.Q. ίσως;), είτε γιατί πολιτικά οι αντιλήψεις τους είναι οριστικά και αμετάκλητα εχθρικές προς την πραγματικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο.
Οι αντιλήψεις αυτές, δυστυχώς, δεν απέχουν καθόλου από τις ευρύτατα διαδεδομένες “Θεωρίες Συνωμοσίας”, μια και κρίνονται εκ του αποτελέσματος και της επίδρασης τους σε μια κοινωνία με ουκ ολίγα προβλήματα.
Οι συμπολίτες μας αυτοί, “ξέρουν” πως για όλα τα προβλήματα μας φταίνε “σκοτεινά κέντρα”, “ξέρουν” πως “Αυτά”, μας “βάζουν να τσακωνόμαστε”, “ξέρουν” πως αυτά θα επέμβουν να δράσουν “πυροσβεστικά”, ξέρουν εντέλει πως,... τόσο το χειρότερο για την ανθρώπινη ιστορία όταν αυτή δεν συνάδει και συμφωνεί με τις “εκτιμήσεις” τους.
Έχει ειπωθεί -σωστά- πως όποιος διαθέτει όλες τις “απαντήσεις” σε “ερωτήματα” (ακόμη και υπαρξιακά), διαθέτει σχεδόν απόλυτη δύναμη να επηρεάζει και τις εξελίξεις. Ιδίως εφόσον οι “απαντήσεις” είναι “απλές” και εύληπτες γι αυτούς που η ζωή τους αποτελείται από τον περιορισμένο “μικρόκοσμο” τους και μόνο.
Εν κατακλείδι, μέσα σε αυτό το περιβάλλον γνωστικής αφασίας, όσοι ασχολούνται (όχι “επαγγελματικά” αλλά επιστημονικώς) με την εξωτερική πολιτική, τις Διεθνείς Σχέσεις, την Άμυνα και την Ασφάλεια, καταλήγουν στο χρονικό σημείο που ο Γαλιλαίος, “υποχρεώνονταν” να επιμένει πως η Γη, δεν είναι το κέντρο του Σύμπαντος, πως τα αντικείμενα δεν διαθέτουν ψυχή και υπόσταση αυθύπαρκτη.
Αντιλήψεις σαν αυτές που περιγράφηκαν ανωτέρω, ανάγονται σε “αξιώματα” και οδηγούν ξανά σε ένα νέο Μεσαίωνα ιδεοληψιών όπου π.χ. οι Πανδημίες εντάσσονται απαραίτητα σε ένα προϋπάρχον Παγκόσμιο διαβολικό σχέδιο ή αποτελούν θεία τιμωρία.
Όλα αυτά, δεν δίνουν λαβή σε ιδιαίτερα αισιόδοξες εκτιμήσεις για το μέλλον της ελληνικής κοινωνίας, καθόσον σε τελική ανάλυση αμβλύνουν, και καταληκτικά εξουδετερώνουν ακόμη και τα στοιχειώδη ένστικτα επιβίωσης σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.
* Ο Αφεντούλης Λαγγίδης είναι Δρ. Διεθνών Σχέσεων, Δ/ντής Ερευνών, Κέντρο Ανατολικών Σπουδών, Πάντειο Πανεπιστήμιο
