Της Μαρίας Χούκλη
Οι απόψεις δίιστανται, αν η Ιστορία επαναλαμβάνεται πάντοτε σαν φάρσα ή σαν τραγωδία.
Η Ιστορία, λοιπόν, μπορεί να επαναληφθεί σαν φάρσα, σαν τραγωδία ή σαν # farsotragodia.
Πόσες φορές ακόμη θα παιχθεί το έργο “Αγανακτισμένοι”; Παρόλο που αλλάζει το καστ, αμα ξέρεις την υπόθεση το πολύ πολύ να συγκρίνεις πόσα εισιτήρια έκοψε το ταμείο σε προηγούμενα ανεβάσματα και πόσα τώρα, ποιοί πρωταγωνιστές ήταν πιο καλοί στο ρόλο τους, την ένταση και τη διάρκεια του χειροκροτήματος.
Καμμία χώρα δεν κυβερνιέται μόνο με το θυμικό, με ρεβανσιστικές λογικές, με συνθήματα και διαδικτυακά κινήματα. Έγινε μοντέρνα η δυτική Δημοκρατία, αλλά για να λειτουργήσει ωφέλιμα και δίκαια για τους περισσότερους, πρέπει να συνεχίσει να είναι δημοκρατική. Η διάρρηξη των κανόνων εκτονώνει, όμως δεν προσφέρει λύση. Αντιθέτως διαιωνίζει την λογική της ποδοσφαιροποίησης της πολιτικής.
Στην πολιτική τα πράγματα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Είναι το μόνο ασφαλές κριτήριο για να αξιολογηθούν το εφικτό ή η πλάνη των διακηρύξεων, να υλοποιήθηκαν τα υπεσχημένα. Μέχρι να γίνει το τελικό ταμείο, οι κυβερνήσεις οφείλουν να κυβερνούν και οι αντιπολιτεύσεις οφείλουν να ελέγχουν ουσιαστικά τους κυβερνώντες. Τίποτα εκ των δυο δεν συμβαίνει. Λόγια,λόγια,λόγια. Πόσο βολική, όμως, για τα δυο στρατόπεδα η ύπαρξη του συγκεκριμένου άλλου. Ισοϋψείς κάτω από τον πήχη.
Ας αφήσουμε τα έργα και τις ημέρες της συγκυβέρνησης. Ακόμη και στην κομματική εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ φιλοξενούνται πλέον επικριτικές απόψεις για την πενιχρή σοδειά ανακούφισης της καθημερινότητας, για τους πήλινους υπολογισμούς σχετικά με τα αναμενόμενα έσοδα όταν οι ληξιπρόθεσμες οφειλές έχουν φθάσει στο 50% (!) του ΑΕΠ ή για τις αμετροπείς δηλώσεις υπουργών που όταν δεν πλήττουν το DNA του αριστερού ακτιβισμού, αντιπολιτεύονται εαυτούς.
Μεγάλο έλλειμα συμπαγούς, πειστικής, βιώσιμης πρότασης υπάρχει και στην απέναντι όχθη. Δεν είναι σοβαρό πολιτικό πρόταγμα απλώς να φύγουν οι νύν γιατί “δεν τους θέλει ο λαός” . Πόθεν τεκμαίρεται η διαπίστωση; Από το θυμό των ομοίων; Από τις δημοσκοπήσεις; Από τα κοινωνικές ηλεκτρονικές πλατφόρμες; Το Σύνταγμα που θέλει να υπερασπιστεί η επικείμενη συνάθροιση στην πλατεία Συντάγματος άλλους κανόνες ορίζει για την άσκηση την ανάδειξη και την απομάκρυνση των κυβερνήσεων.
Οι πολιτικές δυνάμεις ορθώς υπερασπίζονται κόντρα στις Φίλιες ερμηνείες , το δικαίωμα της διαμαρτυρίας ακόμη και με συλλαλητήρια τύπου #paraititheite. Κάνουν λάθος, όμως, να συμπεριφέρονται ως ξενιστές, προσδοκώντας σε τρώση της εικόνας της κυβέρνησης.
Αν για την αντιπολίτευση η εξοργιστική δήλωση του υπουργού Παιδείας ήταν μάνα εξ ουρανού και φύλλο συκής για να στηρίξει το συλλαλητήριο της Τετάρτης, το ίδιο συνέβη και για την κυβέρνηση. Σε μια δύσκολη στιγμή -την δυσμενέστερη από το περασμένο καλοκαίρι, τότε που υπέγραψε το “αριστερό” Μνημόνιο- δεχόμενη και πυρά εκ των ένδον, η συγκέντρωση του επιτακτικού hastag της προσφέρει στο πιάτο το φωτοστέφανο του βαλλόμενου από “ανίερες” συμμαχίες. (Καλόν είναι ,βεβαίως, να μην ξεχνά ότι βρίσκεται στην εξουσία εξαιτίας μιας τέτοιας ανίερης συμμαχίας.)
- Γιατί μέσα στην Σύγκλητο μια τέτοια απραξία;
Τι κάθοντ' οι Συγκλητικοί και δεν νομοθετούνε;
-Γιατί οι #paraiththeite θα φθάσουν σήμερα.
Υπάρχει, πάντως, το εξής ενδεχόμενο και για τους μέν και για τους δε.
Βάρβαροι να μην υφίστανται.
