Του Αλέξανδρου Σκούρα
Τα τελευταία χρόνια, προσπαθώντας να εξηγήσουμε την κρίση, συχνά αναφερόμαστε στο παραμύθι με το ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς. Η αφήγηση αυτή λέει ότι λόγω της κληρονομιάς του εμφυλίου και της χούντας, η αριστερά ανέκτησε το ηθικό πλεονέκτημα και από τότε κυριαρχεί ιδεολογικά στις συνειδήσεις των Ελλήνων καθορίζοντας το πλαίσιο του δημοσίου διαλόγου. Δεν υποστηρίζω ότι η θεωρία είναι λάθος, αντίθετα μας βοηθά να καταλάβουμε αρκετά πράγματα για την κρίση, την άνοδο των ριζοσπαστικών άκρων, και κυρίως πως ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να γίνει κυβέρνηση. Όμως, η θεωρία είναι και θα παραμείνει ελλιπής για όσο καιρό ο μέσος ψηφοφόρος πιστεύει ότι η αριστερή ιδεολογία είναι καλή στη θεωρία αλλά σκάρτη στην πράξη.
Για να καταρρεύσει το λεγόμενο ηθικό πλεονέκτημα πρέπει να εμπεδωθεί από όλους τους ανεξάρτητους και προβληματισμένους πολίτες ότι η κομμουνιστογενής αριστερά, είτε αυτή είναι του ΣΥΡΙΖΑ, του ΑΝΤΑΡΣΥΑ, του Ρουβίκωνα ή του ΚΚΕ, είναι εχθρική προς τη φιλελεύθερη δημοκρατία, τις ατομικές ελευθερίες και τα δικαιώματα. Μπορεί στο μυαλό του ανενημέρωτου πολίτη να ακούγεται παράδοξο ότι συγκεκριμένα κομμάτια της αριστεράς είναι εχθρικά προς αυτές τις αξίες διότι για χρόνια τώρα οι απανταχού αριστεροί μιλούν διαρκώς για αλληλεγγύη, δικαιώματα και δημοκρατία. Όμως, και εδώ είναι η σημαντική διαφορά, η αριστερά θα μιλήσει για αυτά τα πράγματα μόνο όταν κυβερνούν άλλοι. Όταν οι ίδιοι οι αριστεροί σκοτώνουν πολίτες στους δρόμους, καταστέλλουν συγκεντρώσεις με δακρυγόνα, σφαίρες και τανκς, καταλύουν την ελευθερία του τύπου και της έκφρασης, φυλακίζουν αντιφρονούντες και καταπατούν το Σύνταγμα, η αριστερά που περιγράφω αδιαφορεί.
Το καλύτερο παράδειγμα είναι η ανακοίνωση συμπαράστασης του ΣΥΡΙΖΑ προς τον δικτάτορα της Βενεζουέλας Νίκολας Μαδούρο. Ο πλέον έκπτωτος πρόεδρος της Βενεζουέλας έχει διαπράξει όλα τα παραπάνω τα τελευταία χρόνια. Όμως, η κομμουνιστογενής αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ έχει σαφή τοποθέτηση απέναντι στα εγκλήματά του. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα και προκειμένου να προδώσει τους συντρόφους του τσαβισμού, προτιμά να γυρίσει την πλάτη σε ολόκληρο τον ελεύθερο κόσμο και να συμπορευτεί με το Ιράν, την Τουρκία και τον Πούτιν ως η μόνη χώρα της Ευρώπης που συμπαρίσταται στον δικτάτορα της Βενεζουέλας.
Βέβαια, αυτά περνούσαν απαρατήρητα όταν η άκρα αριστερά δεν κυβερνούσε αλλά ήταν ένα μικρό κόμμα που έδινε σκληρό αγώνα για να μπει στη Βουλή. Σήμερα όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το κυβερνών κόμμα και ενώ δεν μπορεί να μιλήσει εκ μέρους όλων των ελεύθερων πολιτών της χώρας μας, μπορεί να συνεχίσει να μας διασύρει στον υπόλοιπο πλανήτη. Το ευτυχές της όλης υπόθεσης είναι ότι από τη στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε τη διακυβέρνηση της χώρας, τίποτα δεν περνά απαρατήρητο. Όλοι εκείνοι οι πολιτικοί και διανοούμενοι που περιφέρονταν με το βιβλίο της Ναόμι Κλάιν και μιλούσαν για τον διαβολικό Μίλτον Φρίντμαν και τον Πινοσέτ - παραποιώντας την αλήθεια και διασύροντας έναν από τους σπουδαιότερους οικονομολόγους του 20ου αιώνα - σήμερα που ο Μαδούρο σκοτώνει και “εξαφανίζει” αντιφρονούντες σφυρίζουν αδιάφορα.
Ποιο είναι το συμπέρασμα από αυτή τη στάση; Ότι ένα μεγάλο μέρος των προβεβλημένων αριστερών πολιτικών και διανοουμένων ενδιαφέρεται για τη δημοκρατία, τα δικαιώματα και την αλληλεγγύη εργαλειακά. Αν θεωρούσαν αυτά τα ιδανικά ως πανανθρώπινες αξίες, θα τα αναγνώριζαν και στους ταλαίπωρους Βενεζολάνους που εδώ και χρόνια βιώνουν την αθλιότητα του τσαβισμού. Τέλος, μην ξεχνάμε ότι ο Μαδούρο είναι μόνο το τελευταίο παράδειγμα αυτής της διπρόσωπης προσήλωσης στον ανθρωπισμό. Ο Τσάβεζ, για όσους αναγνώστες δεν το γνωρίζουν, προτού εκλεγεί είχε υπάρξει αποτυχημένος επίδοξος δικτάτορας. Ο πρωθυπουργός μας ήταν ο μοναδικός ηγέτης κράτους της Ε.Ε. που παρέστει στην κηδεία του δικτάτορα Φιντέλ Κάστρο. Μέχρι και απόπειρα εξιδανίκευσης των μαζικών δολοφονιών του Μάο έχει αποπειραθεί το συγκεκριμένο τμήμα της αριστεράς.
Καλό θα είναι λοιπόν κάθε φορά που σκεφτόμαστε ότι υπάρχει ηθικό πλεονέκτημα της αριστεράς να θυμόμαστε ότι αυτό οφείλεται μεν στους άδικους και κατακριτέους διωγμούς που υπέστησαν οι φορείς αυτής της ιδεολογίας στη χώρα μας αλλά και στην άγνοια των γονιών, των παιδιών, και των δασκάλων μας σε ότι αφορά τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας που διαπράττονται τα τελευταία 100 χρόνια από τους φορείς της συγκεκριμένης ιδεολογίας.
