Του Αλέξανδρου Σκούρα
Ενώ καθόμουν ήρεμος χθες το βράδυ στον υπολογιστή και «σέρφαρα» στα κοινωνικά δίκτυα, είδα μία δημοσίευση που έλεγε «Κυρίες και κύριοι, Θέλετε να μην βρεθείτε απροετοίμαστοι απέναντι στην επόμενη απεργία; Θέλετε να γνωρίζετε το ημερολόγιο συμμετοχής σας ως απεργός, αποχής σας από τη δουλειά, αδράνειας μένοντας στο σπίτι σας για να μην ταλαιπωρηθείτε; Το σκεφθήκαμε για σας πριν από σας και είναι εδώ για τη δική σας καλύτερη εξυπηρέτηση. Το καλύτερο ενημερωτικό site για να είστε όλοι έτοιμοι τις δύσκολες αυτές ημέρες…»
Αυτή η δημοσίευση έχει μία γερή δόση ειρωνείας, όπως όταν βλέπουμε μικροεπιχειρηματίες στα διάφορα φεστιβάλ να παράγουν κέρδη από πωλήσεις t-shirt με τη φάτσα του Τσε. Όμως, το παραμύθι είναι γνωστό. Κάθε φορά που έρχεται η δεξιά, οι αγώνες των πεζοδρομίων ανθίζουν. Απεργίες, κινητοποιήσεις, στάσεις εργασίας και διαδηλώσεις μετατρέπονται από ξεχασμένες εικόνες περασμένων εποχών στη νέα καθημερινότητα. Μάλιστα, τις προσεχείς ημέρες οι Έλληνες φορολογούμενοι θα περάσουν ιδιαίτερη ταλαιπωρία καθώς απεργούν τα τρένα, ο προαστιακός, το μετρό, τα λεωφορεία, τα τρόλεϊ, ο ηλεκτρικός, οι δημοτικοί υπάλληλοι, οι εφοριακοί, οι νοσοκομειακοί γιατροί, οι πολεοδομίες, οι νομαρχίες, και δάσκαλοι - καθηγητές.
Κάθε κατηγορία εργαζομένων έχει τα δικά της αιτήματα. Άλλοτε πρόκειται για αδικίες, άλλοτε για αντιδράσεις σε νομοσχέδια, άλλοτε για «δίκαιες» απαιτήσεις. Ειδικά στην παρούσα φάση, με μία νέα και ισχυρή κυβέρνηση στο τιμόνι της χώρας, τα συνδικάτα πρέπει να μετρήσουν τις δυνάμεις τους και να δώσουν στην κυβέρνηση το μήνυμα να μην παίρνουν τα μυαλά της πολύ αέρα με τις μεταρρυθμίσεις ξεχνώντας ποιοι πραγματικά κάνουν κουμάντο στη χώρα. Διότι εδώ τίθεται τέτοιο ζήτημα. Όταν τα συνδικάτα δημοσίων υπαλλήλων, που τους πληρώνουν οι φορολογούμενοι προκειμένου να τους παρέχουν υπηρεσίες και αγαθά, έχουν τη δύναμη να παραλύσουν την κυκλοφορία της πρωτεύουσας, να αφήσουν τα σχολεία χωρίς καθηγητές και δασκάλους, τα νοσοκομεία με προσωπικό ασφαλείας και τους δήμους χωρίς λειτουργούς, τότε μιλάμε για παράλυση του κράτους. Φυσικά, αυτά δεν είναι καινούρια φαινόμενα αλλά αποτελέσματα προηγούμενων πολιτικών που έδωσαν τεράστιες εξουσίες στα διάφορα συνδικάτα που με τη σειρά τους, επί σειρά ετών, την εκμεταλλεύτηκαν στο έπακρο.
Από τη στιγμή που το κράτος έχει ενεργό ρόλο στην οικονομία, οι φιλελεύθερες δημοκρατίες βρίσκονται αναγκαστικά σε μία μόνιμη διαμάχη συγκρουόμενων δικαιωμάτων. Το δικαίωμα στην απεργία των εργαζομένων στις συγκοινωνίες έρχεται σε σύγκρουση με το δικαίωμα των εργαζομένων να πάνε στις δουλειές τους. Το δικαίωμα των ασφαλισμένων στην ιατρική περίθαλψη έρχεται σε σύγκρουση με το δικαίωμα στην απεργία των γιατρών. Αυτό ισχύει και για τα υπόλοιπα επαγγέλματα φυσικά. Όμως υπάρχει μία παγίδα. Όταν απεργούν οι υπάλληλοι μίας ιδιωτικής εταιρίας τη ζημιά της απεργίας την πληρώνουν οι ιδιοκτήτες και οι μέτοχοι. Οι πελάτες τους έχουν συνήθως κάποια εναλλακτική. Όμως, αυτό δεν ισχύει για τους φορολογούμενους που υπολογίζουν για παράδειγμα στο μετρό για την καθημερινή τους μετακίνηση προς και από την εργασία τους. Ναι, οι πλουσιότεροι συμπολίτες θα βρουν εναλλακτική σε κάποιο ταξί, όμως για τους περισσότερους Έλληνες τη σημερινή εποχή αυτή η επιλογή είναι απαγορευτική.
Άμεση λύση στο πρόβλημα δεν μπορεί να βρεθεί. Όμως, η μεταρρύθμιση στα εργασιακά, με τις αλλαγές που φέρνει στη λειτουργία των συνδικάτων, ενδέχεται να αποτελέσει μία καλή αφετηρία απέναντι σε φαινόμενα κατάχρησης του δικαιώματος στην απεργία εις βάρος των δικαιωμάτων των φορολογουμένων.
