Του Νίκου Φιλιππίδη
Το καλοκαίρι του 2014, η Ελλάδα είχε ήδη βγει στις αγορές δύο φορές και οι τράπεζες της είχαν καταφέρει να μηδενίσουν την έκθεση τους (μετά την εκτίναξη στα 123 δις. τον Δεκέμβριο του 2012) στον «ακριβό» - και σημάδι αστάθειας για μια οικονομία – έκτακτο μηχανισμό ρευστότητας της Τράπεζας της Ελλάδας, τον γνωστό πλέον ELA.
Όσο πλησίαζε η προεδρική εκλογή τόσο εκδηλωνόντουσαν και τα πρώτα σημάδια επιστροφής της αβεβαιότητας στην οικονομία και η αρχική δειλή αύξηση του ELA. Τον Δεκέμβριο του 2015 ανέβηκε η εξάρτηση των ελληνικών τραπεζών από τον ELA στο 1 εκατ. ευρώ, ενώ μετά την εκλογή του ΣΥΡΙΖΑ εκτινάχτηκε στα 5 δις. ευρώ.
Εκεί που πραγματικά απογειώθηκε η εξάρτηση από τον ELA ήταν τον Φεβρουάριο του ίδιου έτους, όταν η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), αποφάσισε ότι σταματάει να κάνει δεκτά τα ελληνικά ομόλογα ως ενέχυρα για να παρέχει ρευστότητα στις ελληνικές τράπεζες (waiver), ανεβάζοντας το ύψος του ELA στα 65 δις. ευρώ.
Μεσολάβησε το υψηλό της τελευταίας διετίας τον Ιούνιο του 2015 των 86,8 δις. ευρώ, το οποίο διαδέχτηκε η σταδιακή υποχώρηση του τους επόμενους μήνες με μοναδική παραφωνία την μικρή άνοδο του ELA λίγο πριν το κλείσιμο της 1ης αξιολόγησης τον Μάρτιο του 2016.
Το σκηνικό επαναλαμβάνεται και τώρα. Επειδή ωστόσο όπως είναι γνωστό συνήθως «η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα» η αύξηση του ELA αυτή τη φορά είναι πολύ πιο επικίνδυνη. Ίσως να προσιδιάζει περισσότερο στον Ιανουάριο του 2015 και λιγότερο στον περυσινό Μάρτιο.
Στις 3 Μαρτίου η στήλη ανέφερε ότι «πολλοί εκτιμούν επιπλέον ότι πιθανή νέα αύξηση του ορίου του ELA θα αποτελούσε ισχυρό χτύπημα για το εγχώριο τραπεζικό σύστημα και θα απομάκρυνε την πιθανότητα ένταξης στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης».
Τώρα ο κίνδυνος είναι πολύ μεγαλύτερος. Μην έχει κανείς αμφιβολία, ότι το παραμικρό λάθος ή πισωγύρισμα του κ. Τσίπρα και της Κυβερνησής του, θα το ακολουθήσει η νέα διακοπή του waiver από την ΕΚΤ και μια καταστροφή το μέγεθος της οποίας δύσκολα μπορεί να εκτιμηθεί...
