της Μαρίας Χουκλη
Φαιά τοπία γύρω- γύρω, πολιορκούν αυτές τις ωραίες, φωτεινές μέρες του φθινοπώρου. Γιγαντιαίων διαστάσεων τρομοκρατική τρομοκρατική επίθεση στη Σομαλία με 300 νεκρούς, οι ακροδεξιοί της Αυστρίας επιστρέφουν στην κυβέρνηση με 26%, σε νευρική κρίση η Ισπανία προσπαθεί να λύσει το γόρδιο δημοψήφισμα της Καταλονίας, νέο μέτωπο αποσταθεροποίησης ανατολικά της χαίνουσας πληγής της Συρίας.
Εις τα καθ'' ημάς, ρυθμίσεις χρεών επί χρεών γίνονται βρόχος δια βίου για τους πολίτες, η οικονομία ανακάμπτει, αλλά οι ντουλάπες βρίθουν σκελετών, πρέπει να γνωρίζεις από αλγόριθμους για να μπορέσεις να λύσεις το μυστήριο του ηλεκτρονικού εισιτηρίου για τα μέσα μαζικής μεταφοράς, δυο γυναίκες δημοσιογράφοι βρίσκονται σε πολυήμερη απεργία πείνας για την διάλυση του ασφαλιστικού ταμείου μας.
Εν τω μεταξύ από το μακρινό Σικάγο μάθαμε ότι η Ελλάδα επιστρέφει.
Ποια Ελλάδα άραγε; Δεν ξέρω πλέον ποια είναι η χώρα μου, ούτε τι θέλει, ούτε πως θα την βρει η τρίτη δεκαετία του 21ου αιώνα.
Ως σύνθημα είναι καλό, σύντομο και απομνημονευσιμο. Επικοινωνιακό, όπως θα έλεγαν οι ειδικοί του χώρου.
Να σταθούμε όμως λίγο στο περιεχόμενο του;
Επιστρέφει αλλά ποια Ελλάδα και πού; Γιατί εκεί όπου απευθυνόμαστε για να πουλήσουμε το προϊόν Ελλάς, έχουν άλλες προσλαμβάνουσες τι σημαίνουν επιχειρείν, ανεξαρτήτου θεσμοί, ερευνητικά κέντρα καινοτομίας, συνέργεια πανεπιστημίων με την αγορά, ανεπηρέαστη δικαιοσύνη, Media που ασκούν ανελέητη κριτική στο πολιτικό σύστημα.
Δεν υπάρχουν στρεβλώσεις και εκεί; Πολλές.
Δεν υπάρχουν ανισότητες; Πολλές.
Δεν ενδημούν θύλακοι διαφθοράς και ανομίας; προφανώς, αλλά εκεί τουλάχιστον και γνωρίζουν ποιοι είναι και ξέρουν πού θέλουν να πάνε.
Γνωρίζουν -και εδώ θα δανειστώ ένα απόσπασμα από το άρθρο του Κώστα Σημίτη στα Νέα του Σαββάτου «ότι χρειάζονται νέες προσεγγίσεις στα προβλήματα, κατανοητές ερμηνείες όσων συμβαίνουν, αποτελεσματικές λύσεις αντί για μεγάλα λόγια και καταιγισμούς ανεκπλήρωτων υποσχέσεων. Ζούμε στον 21ο αιώνα», αναφέρει ο πρώην πρωθυπουργός «σε ένα οικονομικό και τεχνολογικό περιβάλλον που καθορίζεται από την παγκοσμιοποίηση και την ανατρεπτική αλλαγή στον τρόπο ζωής και εργασίας. Η απάντηση στα θέματα που προκύπτουν δεν μπορούν να δοθούν με ακραίους εθνικισμούς ή πρότυπα του «υπαρκτού σοσιαλισμού». Ούτε με την εμμονή σε κοινωνικές και κρατικές δομές που καθορίζονται από οργανωτικά και διοικητικά πρότυπα μιας άλλης εποχής».
Ακόμη και όσοι στέκονται επικριτικά στα έργα και την Πολιτεία του κυρίου Σημίτη, πρέπει να αναγνωρίσουν πώς έχει δίκιο όταν λέει ότι αυτό είναι το στοίχημα και για την Ελλάδα. Δεν θα το κερδίσει αν οι πολιτικές ηγεσίες αποφύγουν να είναι ειλικρινείς στην περιγραφή της κατάστασης, τον χρόνο που θα απαιτηθεί για την επιστροφή στην ομαλότητα, στις προτεραιότητες. Τα πράγματα δεν αλλάζουν από τη μια μέρα στην άλλη όμως, δίχως να εκριζωθούν οι ισχύουσες πρακτικές κατανομής εξουσιών και διανομής πόρων σύμφωνα με εμπεδωμένες πελατειακές ρυθμίσεις -στον δημόσιο και στο ιδιωτικό τομέα- τίποτα δεν θα αλλάξει. Το βλέπετε να συμβαίνει, έστω να αποπειράται;
Αν πάντως, η Ελλάδα του μέλλοντος ήταν φωτογραφία, ξέρετε από αυτές της στιγμής, θα μου άρεσε να έχει το πρόσωπο της Κατερίνας Στεφανίδη που πετάει στα ύψη, που γοητεύει τους αιθέρες, αλλά ταυτοχρόνως πατάει γερά στη γη . Που χαμογελάει και φωτίζονται όλοι γύρω της.
Πιο γρήγορα, πιο ψηλά, πιο δυνατά.
Ναι, αυτήν την Ελλάδα θα ήθελα να διαφημίζουμε στις Αμερικές στις Κίνες και στις Ευρώπες.
