Του Αλέξανδρου Σκούρα
Έχοντας υπάρξει καπνιστής, συμπάσχω με όσους τουρτουρίζουν προκαταβολικά στην ιδέα ότι, αν τελικά κατ' εξαίρεση προς τα ειωθότα εφαρμοστεί αυτός ο τελευταίος της μακράς σειράς των αντικαπνιστικών νόμων, κανα-δυό μήνες τον χρόνο μπορεί να χρειαστεί να καπνίζουμε στο αγιάζι έξω από καφετέριες, εστιατόρια κλπ. (Από την άλλη, ως νέος γονιός συμπάσχω περισσότερο με όσους ψάχνουν με τα κυάλια χώρους ελεύθερους από καπνό για τους ίδιους και τους δικούς τους ανθρώπους και δεν βρίσκουν).
Καταλαβαίνω επίσης τη βούληση της κυβέρνησης να κάνει ακόμη και ανορθόδοξα βήματα προκειμένου αυτή τη φορά, αυτός ο νόμος να εφαρμοστεί και να μην πάει σούμπιτος κι αυτός στο θεσμικό καλάθι των αχρήστων μαζί με όλους τους προηγούμενους. Όμως η ευφάνταστα παράδοξη σκέψη του Υπουργού Υγείας να επιδοτηθεί η αγορά εξωτερικών σομπών μάλλον στέλνει ένα λάθος μήνυμα.
Πρώτον, η εξαγγελία επιδότησης αγοράς συσκευών δεν ανήκει σε μια κανονική περιγραφή των καθηκόντων ενός Υπουργού Υγείας, εκτός αν μιλάμε για συσκευές με άμεση σχέση με θέματα υγείας όπως πχ τα ηλεκτρικά αμαξίδια ή οι συσκευές οξυγόνου - οι σόμπες ξεκάθαρα δεν ανήκουν σ' αυτή την κατηγορία, για να αφήσουμε στην άκρη ότι διευκολύνουν αυτό ακριβώς που διακηρυκτικά η κυβέρνηση θέλει να μας κάνει δυσκολότερο.
Δεύτερον, οι καταστηματάρχες που δεν προτίθενται να αγοράσουν τέτοιες σόμπες ή η χωροταξία του καταστήματός τους δεν επιτρέπει την τοποθέτησή τους, εύλογα θα διαμαρτυρηθούν για την άνιση αντιμετώπισή τους έναντι των συναδέλφων και ανταγωνιστών τους. Τι θα έπρεπε τότε να κάνει η κυβέρνηση; Να δώσει μήπως μια κατ' αποκοπήν επιδότηση σε όλους τους καταστηματάρχες ανεξάρτητα του πώς θα τη χρησιμοποιήσουν; Πού θα σταματούσε μια τέτοια πορεία σκέψης;
Τρίτον, γιατί χρήματα που εντέλει προέρχονται από το πορτοφόλι όλων μας, καπνιστών και μη, θαμώνων ή όχι, να πάνε σ' αυτόν τον σκοπό; Έχουμε μήπως λύσει όλα τα υπόλοιπα προβλήματά μας; Ειδικά στον χώρο της υγείας, τα κενά σε ιατρικό, νοσηλευτικό και διοικητικό προσωπικό, και οι ελλείψεις σε υποδομές ή ακόμη και σε είδη πρώτης ανάγκης συνεχίζουν να χαρακτηρίζουν τις δημόσιες υπηρεσίες υγείας. Μήπως αντί να επιδοτούμε σόμπες για καφετέριες, να κάνουμε πρώτα κάτι για όλα αυτά τα σημαντικότερα;
Στο κάτω-κάτω, οι καταστηματάρχες που θα κρίνουν ότι τους συμφέρει να βάλουν σόμπες για τους καπνιστές θα τις βάλουν - πολλοί το έχουν άλλωστε ήδη κάνει - όπως έβαλαν και συνδρομητική για τους φιλάθλους. Η θεωρία των μεταρρυθμίσεων λέει βεβαίως πως πολλές φορές για να πετύχει μια αλλαγή θα πρέπει να εξαγοραστούν όσοι ευνοούνταν από την προηγούμενη συνθήκη. Ανεξάρτητα του αν αυτό είναι δίκαιο ή άδικο για τους υπόλοιπους, μάλλον μια τέτοια εξαγορά είναι εδώ περιττή. Και επιπροσθέτως θα ήταν και αστεία.
