Τις τελευταίες ημέρες έχει ξεσπάσει στη χώρα ένα νέο κύμα σχολικών καταλήψεων. Σύμφωνα με δημοσιεύματα, αυτή τη στιγμή περισσότερα από 700 γυμνάσια και λύκεια της χώρας τελούν υπό κατάληψη. Μπορεί η αφορμή για αυτές τις καταλήψεις να είναι η πανδημία όμως όλοι γνωρίζουν πως κάθε γενιά Ελλήνων μαθητών έχει διδαχθεί να επιζητά διακαώς αφορμές σαν και αυτή προκειμένου να επιδοθεί στο πλέον παράλογο, αντιδημοκρατικό και αντιπαραγωγικό εθιμοτυπικό των καταλήψεων.
Στις δημοκρατίες είναι σύνηθες φαινόμενο ορισμένες ομάδες πολιτών να υποβάλλουν αιτήματα, άλλοτε δίκαια άλλοτε παράλογα, προς τις κυβερνήσεις τους. Η απουσία τέτοιων αιτημάτων έναντι της κυβέρνησης σε περίοδο πανδημίας θα ήταν ιδιαίτερα παράδοξη, αν λάβουμε υπόψη τα σοβαρά προβλήματα υποδομών που αντιμετωπίζει το κράτος μας και ακόμα περισσότερο το δυσλειτουργικό μας εκπαιδευτικό σύστημα που κάθε χρόνο χάνει περισσότερο έδαφος στις διεθνείς κατατάξεις. Το ζητούμενο στο θέμα των καταλήψεων δεν είναι το αν οι μαθητές έχουν δίκιο ή άδικο στα αιτήματά τους. Το ζητούμενο είναι η ανοχή που δείχνει η πολιτεία μας σε αυτή την βαθύτατα αντιδημοκρατική πράξη.
Εδώ και δεκαετίες οι μαθήτριες και μαθητές του κρατικού σχολείου γνωρίζουν ότι υπό κατάλληλες συνθήκες μπορούν να προβούν σε μία κατεξοχήν παράνομη πράξη, αυτή της κατάληψης, χωρίς την παραμικρή συνέπεια για τους ίδιους και τους γονείς τους. Τα μέσα ενημέρωσης, οι τοπικοί άρχοντες, ακόμα και οι εκάστοτε ηγέτες της αντιπολίτευσης, αντιμετωπίζουν συχνά τους καταληψίες όχι ως άτομα που προσβάλλουν την έννομη τάξη, το κράτος δικαίου, και τα δικαιώματα των συμμαθητών τους που επιθυμούν να συνεχίσουν τις σπουδές τους αλλά χαϊδεύοντας τα αυτιά τους και προβάλλοντάς τους ως ήρωες, ενεργούς αυριανούς πολίτες που μάχονται για τα πιστεύω τους.
Η παθητική στάση της δικαιοσύνης και γενικότερα της πολιτείας στις καταλήψεις δίνει ένα σαφέστατο μήνυμα στη νεολαία της χώρας μας. Οι νόμοι μπορεί να υπάρχουν στα χαρτιά αλλά αυτό δεν συνεπάγεται απαραίτητα με την εφαρμογή τους. Η πολιτεία, με τη στάση της, δηλώνει ξεκάθαρα στους μαθητές της χώρας ότι στον τόπο που ζουν οι νόμοι εφαρμόζονται επιλεκτικά και ότι η πρόφαση του κοινωνικού αιτήματος επαρκεί ώστε οι παρανομίες τους να συγχωρεθούν. Μία από τις πολλές προεκτάσεις αυτής της συμπεριφοράς τη βλέπουμε στις οθόνες της τηλεόρασης όποτε οι γνωστοί-άγνωστοι σπέρνουν τον τρόμο στο κέντρο της Αθήνας, όποτε μία πορεία ξεφεύγει από τα όρια και γίνεται βίαιη, ή όποτε αποφάσιζαν οι καταληψίες των Εξαρχείων να καταστρέψουν δημόσια και ιδιωτική περιουσία προκειμένου να εκφράσουν την αντίθεσή τους με το “αστικό κράτος”.
Θύμα αυτής της απαράδεκτης στάσης της πολιτείας είναι η γνωστή μεν, αθόρυβη δε πλειοψηφία. Οι μαθητές που θέλουν να μάθουν γράμματα, οι γονείς που δεν έχουν που να αφήσουν τα παιδιά τους όσο κρατά η κατάληψη, οι καθηγητές που θέλουν να φωτίσουν τα μυαλά των νέων, και οι φορολογούμενοι που πληρώνουν τόσο ακριβά για ένα μεγάλο και σπάταλο κράτος που τους επιστρέφει τόσα λίγα.
Η κυβέρνηση εκλέχθηκε πριν από 14 μήνες προβάλλοντας το δόγμα νόμος και τάξη χωρίς εξαιρέσεις για όλους. Αυτή τη στιγμή έχει την ευκαιρία να δείξει προς πάσα κατεύθυνση ότι η προεκλογική υπόσχεση δεν ήταν “κούφια” και ταυτόχρονα να δώσει ένα μεγάλο μάθημα στην επόμενη γενιά των Ελλήνων. Η ελευθερία συνεπάγεται με υποχρεώσεις και η κατάχρησή της με συνέπειες.
