της Μαρίας Χούκλη
Χαμηλόφωνα, χωρίς οργή, όμως με έκδηλη απόγνωση ο άνθρωπος μας εξηγούσε τα παρανοϊκά μαθηματικά της ζωής του. Αν και έχει ένα από τα πιο ονομαστά, καθαρά και φθηνά εστιατόρια του νησιού, τα ετήσια έσοδά του είναι πενιχρά λόγω της μικρής τουριστικής σεζόν και εξαιτίας του γεγονότος ότι το νησί -παρόλο που είναι πανέμορφο- δεν συγκαταλέγεται στους δημοφιλείς καλοκαιρινούς προορισμούς. Ο εστιάτορας βγάζει, δεν βγάζει είκοσι χιλιάδες ευρώ το χρόνο. Κάνοντας πρόχειρους υπολογισμούς, πιστεύουμε ότι λέει την αλήθεια.
Και μετά αρχίζει η τρέλα των υποχρεώσεων προς το δημόσιο ταμείο. Φορολογία, ασφαλιστικές εισφορές και ΕΝΦΙΑ συμποσούνται σε είκοσι μία χιλιάδες ευρώ. Κερδίζει είκοσι χιλιάδες και πρέπει να πληρώσει είκοσι μία.
Να συμπιέσει το κόστος δεν μπορεί, να αυξήσει τις τιμές δεν γίνεται γιατί θα χάσει πελατεία, άρα πώς θα ζήσει την οικογένειά του; Αδιάφορο για το κράτος.
«Ή θα το κλείσω ή δεν θα πληρώσω» ψέλλισε σχεδόν με ντροπή.
Ο αξιοπρεπέστατος εστιάτορας είναι προφανώς ένας από τους χιλιάδες που βιώνουν το ίδιο αδιέξοδο. Είναι τα βατράχια που πληρώνουν τον παχυδερμισμό των μεγαθήριων της θορυβώδους φοροδιαφυγής και την ανικανότητα (απροθυμία) του κράτους να τους γραπώσει.
Χιλιοειπωμένα τα της άδικης και βαριάς φορολογίας θα σκεφτείτε. Σωστά, αλλά αντί να σπαζοκεφαλιάζει το Μέγαρο Μαξίμου πώς θα βρει λύση για να μην αφανιστεί η μικροεπιχειρηματική πανίδα στους ωραίους εκτός mainstream ελληνικούς τόπους, επιδίδεται σε πράξεις εκλογικής προπαίδειας.
Ψωμί δεν είχαμε, τυρί μας ήρθε.
Έχει διαλυθεί ο οικονομικός ιστός κι εξαιτίας του κορσέ των capital controls -ένας χρόνος σήμερα- οι μαύροι κύκνοι πυκνώνουν πάνω από την Ευρώπη, οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις απογοητεύουν και καταβυθίζονται, αλλά εμείς ισχυριζόμαστε ότι αρκεί η υιοθέτηση της απλής αναλογικής για να διορθωθούν οι εγχώριες παθογένειες.
Το θεωρεί ζήτημα αριστερής τιμής ο ΣΥΡΙΖΑ. Πάλι προτάσσεται το φαίνεσαι και όχι το είναι της αδήριτης πραγματικότητας. Με δεδομένους τους ισχύοντες συσχετισμούς -δεν βλέπω τι μπορεί να τους αλλάξει- η αναλογική θα οδηγήσει σε κοινοβουλευτική και κυβερνητική Βαβέλ. Δεν θα γίνουμε ξαφνικά Ελβετία όταν τα κόμματα και οι άτολμοι επικεφαλής τους αδυνατούν να συνεννοηθούν για τα ελάσσονα. Όταν η Βουλή ακόμη και τώρα συχνά θυμίζει επιθεώρηση στο Δελφινάριο.
Επειδή όλοι παροικούμε την Ιερουσαλήμ, καταλαβαίνουμε ότι το Μαξίμου και αυτό απεργάζεται -κατά τα ελληνικά πολιτικά ειωθότα- εκλογικό σύστημα που θα του επιτρέψει να μακροημερεύσει. Από κοντά και πονηροί πρόθυμοι της αντιπολίτευσης.
Όχι ότι δεν χρειάζεται να καταργηθεί το τερατώδες πριμ εδρών στο πρώτο κόμμα. Αλλοιώνει σε αισχρό βαθμό την λαϊκή ψήφο και υπάρχουν τρανταχτά παραδείγματα από το πρόσφατο παρελθόν. Επιπλέον το σύστημα που προωθεί η κυβέρνηση δεν είναι «απλή και άδολη» αναλογική, δηλαδή δεν υπαγορεύει την απόλυτη αντιστοίχιση του ποσοστού ψήφων με το ποσοστό των εδρών. Βάζει όρους και όρια.
Το εκλογικό σύστημα πάντως, δεν είναι το μείζον πρόβλημα της χώρας στην σημερινή συγκυρία.
Θα μπορούσε να συμφωνηθεί από τις πολιτικές δυνάμεις, τουλάχιστον τις πέντε από τις επτά, ένας αναλογικότερος εκλογικός νόμος, και ως ένα πρώτο βήμα που θα μειώσει την πόλωση, ώστε να ασχοληθούν με τα πιεστικότερα και σοβαρότερα ζητήματα. Για παράδειγμα, πώς θα δημιουργηθούν πολλές βιώσιμες θέσεις εργασίας ώστε να μειωθούν οι κεφαλικοί φόροι που έχουν πέσει επί δικαίους και αδίκους.
