Της Μαρίας Χούκλη
“Εγώ οδηγώ προς τη θλιμμένη χώρα,
εγώ προς τον απέθαντο τον πόνο,
εγώ προς τις ψυχές τις κολασμένες...”
Όταν θα γραφτεί η Ιστορία του καιρού μας, μόνο μαύρες σελίδες ταιριάζουν στο κεφάλαιο “Συρία”. Μαύρες σελίδες και πάνω τους με αιμάτινα γράμματα τα ονόματα των ηγετών της εποχής. Τόσο εκείνων που προκαλούν τη σφαγή όσο και εκείνων που την ανέχονται, καλυπτόμενοι πίσω απο ανισόρροπες ισορροπίες.
“...Φτάσαμε πια στον τόπο που έλεγά σου,
τα πλήθη όπου θα δεις τα πονεμένα,
που το αγαθό του λογικού ''χουν χάσει...
Εδώ σκουξιές και στεναγμοί και θρήνοι
στον άναστρον αγέρα αχολογούσαν,
που απ'' την αρχή τα κλάματα με πήραν.
Γλώσσες λογής λογής, βαριές βλαστήμιες,
ουρλιάγματα θυμού και λόγια πόνου,
δαρμοί χεριών κι αχνές φωνές ή γαύρες,
σηκώναν χλαλοή που αιώνια γύρα
στον άχρονο, μουντό σβουρίζει αγέρα,
σαν άμμος που στροβίλα στροβιλίζει...”
Τριακόσιες χιλιάδες άνθρωποι σκοτώθηκαν στη Συρία απο την αρχή του πολέμου, σύμφωνα με μέτριους υπολογισμούς. Ούτε οι αριθμοί, ούτε οι εικόνες απο το Χαλέπι συγκινούν κανέναν. Για λιγότερους νεκρούς ζωγράφισε την Γκερνίκα ο Πικάσο. Πιο ακριβές φαίνεται πώς ήταν οι ζωές που εξαερώθηκαν στους Δίδυμους Πύργους.
“...Μα οι ολόγυμνες ψυχές οι κουρασμένες
αλλάξαν χρώμα κι έτριξαν τα δόντια,
τ'' άσπλαχνα ευτύς τα λόγια ως εγρικήξαν.
Βλαστήμουν το Θεό και τους γονιούς τους,
το σόι του ανθρώπου, τον καιρό, τον τόπο,
πατέρων τους και πρόγονων το σπόρο...”
Κακό πράγμα να γεννηθείς σε λάθος τόπο, σε λάθος στιγμή.
“...Είπε, κι ευτύς ο βουρκωμένος κάμπος
με τόσο βρούχος σείστη που απ'' τον τρόμο
μ'' ιδρώτα η μνήμη ακόμα με μουσκεύει.
Έβγαλε η δακρυσμένη γης αγέρα
κι άστραψε εντός του πορφυρή μια λάμψη
που κάθε μέσα μου αίστηση νικήθη·
και σαν υπνοκρουσμένος πέφτω χάμω...”*
Όσα συμβαίνουν στο Χαλέπι, ξεπέρασαν την γραμμή του ανθρώπινου.
*Δάντης, Η Θεία Κωμωδία: Κόλαση, Στα ελληνικά από τον Νίκο Καζαντζάκη, Eκδόσεις Ελένη Καζαντζάκη
