Της Ελίνας Γαλανοπούλου
Είμαστε παιδιά της μεταπολίτευσης γιατί τότε κοινωνικοποιηθήκαμε και αποκτήσαμε πολιτική συνείδηση. Η Βουλή μας είχε κόμματα με αρχηγούς που άφησαν στην άκρη τα όπλα και τις αμαρτίες του Εμφυλίου, που συμφώνησαν να μην τον επικαλούνται, που έκαναν πολιτική πράξη την καθιέρωση του πολιτεύματος της Δημοκρατίας και αναγνώρισαν το Σύνταγμά μας ως τον ύψιστο κανόνα λειτουργίας της χώρας.
Βιώσαμε έντονα τον ανταγωνισμό ανάμεσα στα δυο μεγάλα κόμματα, τα μπλε και πράσινα καφενεία ήταν στη πράξη τα ορμητήρια των προεκλογικών εκστρατειών, οι εκπομπές πολιτικού περιεχομένου γέμιζαν τα βράδια μας, οι συζητήσεις στα οικογενειακά τραπέζια πολλές φορές γίνονταν καυγάδες, οι νεοδημοκράτες και οι πασόκοι φιλονικούσαν με πάθος και σιωπούσαν με σεβασμό όταν ερχόταν η σειρά του οπαδού του ΚΚΕ να αρθρώσει λόγο γιατί πάντα υπήρχε χώρος για τις μειοψηφίες.
Όμως τη καλημέρα δε τη κόβαμε, στις παρέες δε χωριζόμασταν, δε ξεκόβαμε φίλους και συγγενείς επειδή δε ψήφιζαν το κόμμα μας, ξέραμε ότι ζούσαμε το παρόν και βλέπαμε προς το μέλλον. Αυτό μας έσωσε όταν ξεκίνησε η κρίση που κατέστρεψε πολλούς. Τα δυο κόμματα μπόρεσαν να συνεργαστούν με το όποιο κόστος έχοντας επίγνωση κατ αρχήν των ευθυνών τους, επωμιζόμενα τα αποτελέσματα των θητειών τους στη διακυβέρνηση και τελικά μολονότι βγήκαν ζημιωμένα, αναγνώρισαν τα λάθη τους, εξελίχτηκαν, στάθηκαν σταθερά στις αρχές τους και σήμερα παλεύουν να λειτουργήσουν όπως κάθε κόμμα οφείλει.
Περάσαμε πολύ δυσάρεστες και πολλές φορές εφιαλτικές διαδικασίες και βρισκόμαστε στο παρόν στο ξεκίνημα μιας νέας προεκλογικής περιόδου. Τα μικρά κόμματα που δημιουργήθηκαν με τη κρίση σε οικονομία, σε πολιτική, σε αξίες, έπεσαν «θύματα» διαδικασιών που δεν ήταν γνώριμες, όχι γιατί δε θα τις φανταζόμασταν αλλά γιατί κανένας αρχηγός και κανένα επιτελείο δεν είχαν ως τώρα διανοηθεί να ασκήσουν. Τα ήθη και τα έθιμα που ακολουθούσαμε δεν άφηναν ούτε καν υποψία για τακτικές εξωφρενικά ανήθικες.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι τα τελευταία χρόνια εκπαιδευτήκαμε στο ψέμα που ντύνεται αλήθεια, στις φήμες που ενώ γίνονται πράξη διαψεύδονται, στις σπιλώσεις ονομάτων, οικογενειών και κομμάτων που βασίζονται σε τίποτα, στη τζάμπα μαγκιά, στη τρομοκρατία της απρέπειας, της χυδαιότητας, της φτώχειας, της ανασφάλειας.
Το 2019 ξεκίνησε με διάλυση κομμάτων που ίσως να μη ξαναδούμε στη Βουλή. Η τακτική του διαίρει και βασίλευε κατέστησε μαριονέτες που χυδαιολογούν στριγγλίζοντας τους ΑΝΕΛ, μουδιασμένο και άλαλο γκρουπάκι το ΠΟΤΑΜΙ, πλίνθους και κεράμους σε αταξία την Ένωση Κεντρώων.
Η Ν.Δ. αντιμετωπίζει από πολύ καιρό τη προσπάθεια διάλυσής της με την υπόγεια ενίσχυση της ΧΑ και της ακροδεξιάς αλλά μάλλον το συνήθισε, ενώ το ΚΙΝΑΛ δέχεται χτυπήματα κάτω από τη ζώνη. Ο ΣΥΡΙΖΑ φορτώνει συνεχώς και αδιαλείπτως τη παράταξή του με πρόσωπα άλλων κομμάτων ασχέτως προέλευσης, ιδεολογίας, διατυπωμένων απόψεων και κουλτούρας. Μαζεύει ότι βρεθεί μπροστά του, ότι προστρέξει στη πόρτα του, ακόμα και όσους δεν εξελέγησαν και στέκονται θυμωμένοι στη γωνία αδημονώντας για μια νέα θέση στα πράγματα.
Αν αναρωτηθεί κανείς: Μα καλά αυτοί όλοι μαζί δε πιάνουν ούτε 20.000 ψήφους, γιατί τους παίρνει; Η απάντηση είναι πολύ απλή. Δε μαζεύει ψήφους για τις εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ, η χρησιμότητα των ετερόκλιτων βασίζεται αφ'' ενός στην αναγκαία δύναμή του στη Βουλή ως τις εκλογές και αφ'' ετέρου στο να διαλύσει τους αντιπάλους του εκ των έσω.
Δε θυμάμαι κανέναν αρχηγό και κανένα αξιοπρεπές κόμμα να έχει λειτουργήσει ως ηλεκτρική σκούπα ρουφώντας ρετάλια. Όλοι αυτοί που μέσα στα κόμματά τους ήταν χρυσές μετριότητες και τραβούσαν ψήφους στις περιφέρειές τους, έξω από αυτά θα είναι ανύπαρκτοι. Θα αντικατασταθούν πολύ εύκολα, αλλά οι επιλογές τους θα ξεχαστούν πολύ δύσκολα.
Η τεχνολογία της επικοινωνίας θα τους τραβήξει στο πάτο και ο μέσος ψηφοφόρος θα βρει αλλού τον αντιπρόσωπό του. Η τακτική του εμφυλίου που οδήγησε τα βήματα αυτής της κυβέρνησης, ο διχασμός που μας εξαγρίωσε και ξύπνησε άγριες διαθέσεις, η επιθυμία να πάρουν κάποιοι πίσω το αίμα των παππούδων τους δε θα έχουν συνέχεια. Παροδικά κερδήθηκαν εδάφη αλλά τελικά η ανάγκη για επιβίωση και η επιθυμία για καλύτερες ημέρες θα μας συσπειρώσουν, ώστε να ξαναβγούμε στο σημείο της προσδοκίας. Ας συνεχίσουν να δίνουν πόνο..
