Μην βιαστείτε να χαρακτηρίσετε ανόητη την ερώτηση για το ποιες ψήφους χρειάζεται ένας πολιτικός. Πέραν του προφανούς «όλες», στην περίπτωσή μας η πραγματική ερώτηση είναι προς ποια κατεύθυνση θα χρειαστεί να στρέψει την προσοχή του ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Προς το κέντρο ή προς τα δεξιά; Αν ήσασταν εσείς ο (η) αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας πού θα ποντάρατε τις μάρκες σας; Θα πείτε ότι στα κόμματα διαβάζουν δημοσκοπήσεις και δεν χρειάζεται έτσι να «τζογάρουν». Σωστό κι αυτό!
Το πρόβλημα με τις δημοσκοπήσεις είναι ότι αποτελούν φωτογραφία της στιγμής και είναι δύσκολο να βασιστεί κανείς απολύτως σε αυτές σε μια περίοδο μεγάλης αστάθειας, όπως η σημερινή. Αποτελεί, βέβαια, έναν μπούσουλα. Το άλλο πρόβλημα είναι ότι το αποτέλεσμα της έρευνας εξαρτάται τόσο από τις ερωτήσεις που έχουν γίνει όσο και από την ικανότητα του ερευνητή να δει ανάμεσα από τις γραμμές.
Σήμερα, λοιπόν, δεν υπάρχει δημοσκόπηση που να «βλέπει» «πρόβλημα» προς τα δεξιά της Νέας Δημοκρατίας. Υπάρχει γη δυτικότερα της Δύσης, αλλά αυτή έχει καταληφθεί εδώ και καιρό από τα ορκ της Χρυσής Αυγής και των Πουτινόφιλων. Τα τείχη έχουν κτιστεί εδώ και πολύ καιρό, απ’ όταν ακόμη ο Αντώνης Σαμαράς άνοιγε τις πόρτες του Κορυδαλλού για τους εγκληματίες της ακροδεξιάς και δεν φαίνεται να είναι εφικτό να μπορεί κανείς να περπατήσει πέραν αυτών και να αναζητήσει εκεί πιθανές χαμένες ψήφους.
Ακόμη και η προσπάθεια που έγινε για να δημιουργηθεί ένας πολιορκητικός κριός με τους Μπογδάνο και Λατινοπούλου, με σαφή και διακριτό ακροδεξιό λόγο, αποδείχτηκε ανίκανος να αποτελέσει διαβατήριο για την διείσδυση στα λεγόμενα «απαγορευμένα εδάφη». Το πιο πιθανό είναι η αυτονόμηση αυτής της ακροδεξιάς φράξιας να περάσει ορισμένους λίγους ψήφους «απέναντι», αντί των πολλών που είχε σχεδιαστεί για να φέρει. Τι ειρωνεία! Μοιάζει με πομπή μεταφοράς μέσα στην νύκτα λαθρομεταναστών στην άλλη όχθη του ποταμού. Μικρή πομπή, αλλά διακριτή. Σαν κι αυτές τις πομπές που θέλησε να περιπαίξει ο Μπογδάνος στις ανοικτές του ομιλίες στα σοκάκια της Α' Αθηνών.
Να το μαζέψουμε! Πρόβλημα φαίνεται να υπάρχει προς Βελόπουλο και Κασιδιάρη. Αλλά αυτό το πρόβλημα προϋπήρχε και δεν είναι κάτι καινούργιο. Είναι ένα κοινό που για τους δικούς του λόγους έχει πάρει διαζύγιο από τον αστικό χώρο και δεν πρόκειται να επιστρέψει. Λίγο πιο δω υπάρχει ο Μπογδάνος. Κάτω από άλλες συνθήκες θα μπορούσε να δημιουργήσει «πρόβλημα». Αλλά με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να κρατά την στάση που κρατά στα ελληνοτουρκικά και να ικανοποιεί το συντηρητικό κοινό, το να υπάρξει αξιόλογη διαρροή ψήφων προς τα εκεί είναι σχεδόν αδύνατο.
Το κέντρο; Το κέντρο είναι ένα «περίεργο τραίνο». Μονίμως διαμαρτυρόμενο, διαρκώς ανήσυχο και ουδέποτε ενωμένο. Το κέντρο, λοιπόν, αισθάνεται αρκετά οικεία με τον κ. Μητσοτάκη. Τον θεωρεί δικό του άνθρωπο και δεν πρόκειται να τον προδώσει, δεδομένου ότι οι κεντρώοι πρωθυπουργοί δεν είναι και το πιο συχνό φαινόμενο στην ελληνική πολιτική σκηνή. Υπήρξε διαρροή ψήφων που περισσότερο είχαν να κάνουν με τον επαναπατρισμό ψήφων προς το ΠΑΣΟΚ. Αλλά εκεί σηκώνει πολύ συζήτηση για το αν επρόκειτο πράγματι για κεντρώους ψηφοφόρους ή για σοσιαλδημοκράτες που είχαν συσπειρωθεί περιστασιακά γύρω από την Νέα Δημοκρατία και σε μια απέλπιδα προσπάθεια να απαλλαγεί ο τόπος από την «πρώτη φορά αριστερά».
Το κέντρο, λοιπόν, νιώθει καλά όσο ο πρωθυπουργός μειώνει τους φόρους, την γραφειοκρατία, όσο ενισχύει την επιχειρηματικότητα και όσο μας θυμίζει ότι η χώρα αυτή είναι μια δυτική χώρα. Και σε αυτό ειδικά το τελευταίο βοήθησε σημαντικά ο Βλαδίμηρος. Η κυβέρνηση τάχθηκε χωρίς δεύτερη συζήτηση με την Ουκρανία, γεγονός που δεν πέρασε απαρατήρητο από αυτό το κοινό.
Άρα; Προς τα πού πρέπει να κοιτάξει ο κ. Μητσοτάκης; Θα λέγαμε ότι δεν υπάρχει λόγος να αλλάξει κάτι απ’ αυτά που ήδη κάνει. Έχει πάρει ο ίδιος τα ηνία στα υπουργεία που διαχειρίζονται τα εθνικά θέματα και έχει εμπιστευτεί φιλελεύθερους και κεντρώους σε θέσεις κλειδιά για την Οικονομία, όπως οι Χατζηδάκης, Πιερρακάκης, Σκυλακάκης. Ο κ. Μητσοτάκης δεν έχει λόγο να κοιτάξει περισσότερο προς την μία ή προς την άλλη πλευρά. Δεν χρειάζεται καν να δει πέρα από το… δυτικό τείχος (δεν ταιριάζει και στην ιδιοσυγκρασία του), αλλά και δεν χρειάζεται να επιμείνει και πέραν του κέντρου. Η σοσιαλδημοκρατία είναι άλλο, διαφορετικό χωράφι που θα προσέδιδε άλλα πολιτικά χαρακτηριστικά στο κόμμα του κ. Μητσοτάκη, κάτι το οποίο στο τέλος θα έκανε ζημιά. Κι οι καρποί που διαθέτει ήδη το χωράφι της ΝΔ της αρκεί για μια ακόμη τετραετία. Έστω κι αν αυτή η τετραετία θα είναι ελέω εκλογικού νόμου μοιρασμένη με κάποιον άλλον εταίρο.
Θανάσης Μαυρίδης
