Του Ανδρέα Ζαμπούκα
Ας ξεκινήσουμε από μια μεγάλη αλήθεια: οτιδήποτε ελληνικό υπάρχει ως σήμερα, υφίσταται μόνο ως γεγονός, συνήθεια ή κουλτούρα. Δηλαδή ως πολιτισμός πράξεων και όχι ως παρακαταθήκη θεωριών.
Τι θέλω να πω; Οποιοδήποτε σύγγραμμα, οποιοσδήποτε κώδικας και οποιαδήποτε αφήγηση της εθνικής παράδοσης δεν θα ξεπερνούσε το φράγμα του ιστορικού χρόνου αν δεν υπήρχε κάποιος ρεαλιστικός λόγος για την μεταφορά τους. Όπως ας πούμε, η Αναγέννηση, ο Ευρωπαϊκός διαφωτισμός, η Βιομηχανική Επανάσταση, η σύγχρονη έρευνα, η κλασική αρχιτεκτονική και τα πολιτικά συστήματα της φιλελεύθερης αστικής δημοκρατίας.
Τι σημαίνει αυτό; Ότι μόνο δια της ανάπτυξης της Δύσης παρέστη ανάγκη να ανασυρθεί το ελληνικό DNA από το θαμμένο παρελθόν του Αρχαίου Κόσμου. Και όσο για εκείνους που πιστεύουν στη συνέχεια του έθνους και σε άλλες ορθόδοξες φαντασιώσεις, πρέπει να ξέρουν ότι με τις φουστανέλες, τα θυμιατά και τα πανηγύρια ούτε ελληνικό κράτος θα υπήρχε σήμερα ούτε και εθνική συνείδηση.
Η συγκυρία επομένως της εξόδου της ανθρωπότητας από τον Μεσαίωνα γέννησε και την νέα Ελλάδα.
Παρόλα αυτά, μέχρι σήμερα, εδώ και δύο αιώνες, υπάρχουμε ως έθνος. Κάποιοι άλλοι όμως υπάρχουν περισσότερο από μας. Οι γείτονες ας πούμε εξ Ανατολών από 12 εκ. που ήταν το 1920, σήμερα ξεπερνούν τα 70! Κι εμείς, από 7,5 εκ, φτάσαμε μετά βίας, τα 11… Και το 2050, αυτοί θα φτάσουν τα 100 κι εμείς θα λιγοστέψουμε στα 10.
Και όχι μόνο αυτό. Στην γειτονική μας χώρα, ο μέσος όρος ηλικίας, παραγωγικότητας, ανάπτυξης και εκπαίδευσης νέων ανθρώπων, συμπεριλαμβανομένων των ποιοτικών δεικτών, θα είναι ασύγκριτα καλύτερος από μας.
Κατά συνέπεια, το μέλλον αυτής της χώρας η οποία σήμερα μας εξασφαλίζει ταυτότητα και συνείδηση, είναι μάλλον αβέβαιο και σκοτεινό. Γιατί το πιθανότερο είναι ότι, ποσοτικά και ποιοτικά, δεν θα έχουμε λόγο να υπάρχουμε, ως επιδοτούμενος θίασος. Μόνον δια του κρατισμού μας ή δια της προκλητικής μας πολιτισμικής αδράνειας.
Οι προτάσεις τώρα, που γίνονται από τους περισσότερους, για την επίλυση του δημογραφικού είναι τουλάχιστον απλοϊκές. Δεδομένου πως στον δυτικό κόσμο, καμία οικογένεια δεν μπορεί να γεννοβολάει δέκα παιδιά για να αντισταθεί στην πληθυσμιακή έκρηξη των Τούρκων, των Ινδών, των Κινέζων και των Αφρικανών.
Μόνο μία διέξοδος υπάρχει για να συνεχίσει να υφίσταται Ελλάδα και Ευρώπη σε εκατό χρόνια από σήμερα: η οργάνωση μιας πιο δυναμικής και δημιουργικής Εκπαίδευσης που θα ενσωματώσει στις εθνικές κοινωνίες τους μετανάστες. Με γλώσσα, κουλτούρα, επιστήμες και σύνδεση κατάρτισης και αγοράς εργασίας. Ό τι δηλαδή έγινε και στο παρελθόν με την διεύρυνση της πόλης κράτους ή την εθνικοποίησης των τοπικών κοινωνιών, μετά τον 19ο αιώνα.
Ας μην δουλευόμαστε μεταξύ μας. Δεν είμαι πολύ σίγουρος πόσοι από μας έχουν καθαρό «ελληνικό αίμα». Είμαι όμως βέβαιος ότι λίγο πολύ, έχουμε ελληνική συνείδηση. Κάτι που δημιουργήθηκε – έστω και με ανορθόδοξο τρόπο- στα σχολεία. Όπως είμαι απόλυτα πεπεισμένος ότι πολλοί συμπολίτες μας σαν τον Γιάννη Αντετοκούνμπο είναι το ίδιο η και περισσότερο Έλληνες με όλους εμάς.
Αντί λοιπόν, να ακολουθούμε μια επιδοματική πολιτική – κι αυτή χρειάζεται- ή να προσπαθούμε να ανεβάσουμε την libido για να κάνουμε πιο πολλά ελληνόπουλα, καλό θα ήταν να οργανώσουμε τα εκπαιδευτικά μας συστήματα σε ολόκληρη την Ευρώπη. Και να τα στρέψουμε στην αφομοίωση των μεταναστών με συνεπή και αποτελεσματικό τρόπο. Συνδέοντάς τα βεβαίως, με την οικονομία και την ανάπτυξη. Και όχι με τα ευχολόγια ανεύθυνων πολιτικών.
Στον ελληνικό και δυτικό κόσμο οι κοινωνίες δεν είναι μάζες. Ούτε και οι γυναίκες ευγονικές «κουνέλες». Πάντα θα κυριαρχεί η ποιότητα ζωής και τα κεκτημένα ενός αστικού πολιτισμού. Αυτές λοιπόν, οι ανοιχτές κοινωνίες μπορούν με την Εκπαίδευση και τις αγορές τους να γεννήσουν του νέους Έλληνες και τους νέους Ευρωπαίους.
Η παιδεία είναι το σπέρμα που πάντα γεννούσε τους Έλληνες. Αν δεν υπάρχει παιδεία δεν θα υπάρχουν στο μέλλον και Έλληνες.
