Σαν πολύ δεν ασχοληθήκαμε με τον Τσίπρα; Τρεισήμισι ώρες έδινε συνέντευξη στη Θεσσαλονίκη και δεν τον άκουσαν ούτε τα λιγοστά μελάκια του κόμματος του στις μισοάδειες οργανώσεις τους, εμείς θα καταναλώσουμε τη φαιά ουσία μας για να αποδομήσουμε το δήθεν «κυβερνητικό πρόγραμμα» του; Ακροατές δεν έχει και ακροατές με το ζόρι θα του φέρουμε εμείς, δια της αντιπαράθεσης με το συνονθύλευμα ιδεοληψιών και ονειρώξεων του; Ελάτε τώρα.
Εδώ υπάρχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα για να ασχοληθούμε. Η οικονομία τρέχει με ρυθμούς πέραν κάθε φαντασίας και εμείς αντί να κοιτάξουμε πως θα εκμεταλλευτούμε αυτή τη συγκυρία για να συνέλθει λίγο ο κοσμάκης, θα μπαίνουμε ανάμεσα στον Κούλογλου και τον Πολάκη; Άστους εκεί να κουρεύονται κι εμείς να δούμε πως διάολο θα φτιαχτεί καμιά καινούρια δουλειά για τα νέα παιδιά και με ποιον υγιή τρόπο θα φτάσει η εκρηκτική ανάπτυξη στην τσέπη των πολλών.
Εδώ κύριοι, υπάρχει ένα θέμα ουσίας. Αυτή η απότομη εκτόξευση από την ύφεση στη γιγάντια ανάπτυξη και από τα άδεια μαγαζιά στο «κλείσε τραπέζι στο τσιπουράδικο μια βδομάδα πριν», έχει και τα αρνητικά της. Το μυαλό των ανθρώπων δεν ακολουθεί κατά πόδα τους ρυθμούς της οικονομίας. Αργεί λιγάκι να προσαρμοστεί, μερικές φορές δε προτιμά και να κάνει το κορόιδο παρά να καταλάβει τι συμβαίνει γύρω του.
Η δωδεκάχρονη κρίση (περίοδος μνημονίων και κορονοϊού) κατασκεύασε δύο τύπους ανθρώπων. Επιχειρηματίες που επιβίωσαν μεν (και μπράβο τους) αλλά που έμαθαν να μην πληρώνουν ή να ψευτοπληρώνουν τον εργαζόμενο τους. Επίσης, εργαζόμενους που έμαθαν να ζητιανεύουν μια δουλίτσα, να μην έχουν απαιτήσεις, να ζουν μέσα στην ανασφάλεια της πιθανής ανεργίας και να ακουμπάνε στα κρατικά επιδόματα που ήταν περίπου κι όσο ο ψευτομισθός τους.
Ε λοιπόν και τα δυο πρέπει ν’ αλλάξουν. Δεν γίνεται ο μαγαζάτορας να βλέπει τα τραπέζια του γεμάτα, αλλά να μην παίρνει περισσότερο προσωπικό. Δεν γίνεται η βιοτεχνία, η βιομηχανία ή η εμπορική αντιπροσωπεία να βλέπουν τις πωλήσεις να ανεβαίνουν, αλλά να μην προσλαμβάνουν. Κι αν βάζοντας μια αγγελία βλέπουν ότι δεν έχουν προσφορά εργασίας, να ανεβάσουν τους μισθούς, δεν γίνεται αλλιώς. Να μοιραστούν τα οφέλη της ανάπτυξης.
Αντιστοίχως, ο εργαζόμενος πρέπει να καταλάβει ότι μπήκαμε σε καινούρια εποχή, στην οποία το χρήμα δεν βγαίνει από τα κρατικά ταμεία ως επίδομα ή ως σακούλα με τρόφιμα, αλλά ότι υπάρχει εκεί έξω στην αγορά απ’ όπου πρέπει να το πάρει με τη δουλειά του και τη δεξιότητα του. Κανένας Μητσοτάκης ή Τσίπρας δεν πρόκειται να του γεμίσουν την τσέπη και κανένας Χατζηδάκης δεν πρόκειται να τον προφυλάξει 100% από τις κακοτοπιές μιας σκληρής ανταγωνιστικής πιάτσας.
Το κράτος και οι νόμοι του πρέπει να παίξουν τον ρυθμιστικό τους ρόλο, πρέπει να προσφέρουν δυνατότητες κέρδους στον επιχειρηματία και προστασία στον εργαζόμενο από ακραίες πρακτικές. Το κράτος βλέποντας το επίπεδο της οικονομίας πρέπει να εξασφαλίσει μεγαλύτερο κατώτατο μισθό από τον σημερινό, πρέπει να κλείνει παραθυράκια που επιτρέπουν εργοδοτικές παρανομίες, αλλά δεν μπορεί να τα κάνει όλα. Αφήστε που αν αποπειραθεί να τα κάνει όλα (όπως υπόσχεται ο Αλέξης) θα τραβήξει χειρόφρενο στη συνολική ανάπτυξη, χαντακώνοντας και επιχειρηματίες και εργαζόμενους.
