Μα γιατί ασχολείσαι με την Αριστερά, τόσο συχνά; Γιατί αναφέρεσαι διαρκώς στα δύο άκρα του πολιτικού τόξου; Γιατί δεν ασχολείσαι μόνο με το σήμερα και με το αύριο, αλλά ταξιδεύεις μέσα από τη αρθρογραφία σου πίσω στη χρόνο, σε θέματα που έχουν λυθεί και ξεπεραστεί από την ιστορία; Σε αυτά τα ερωτήματα των αναγνωστών, απαντώ σήμερα.
Ίσως το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της καθημερινής αρθρογραφίας είναι η ανταπόκριση και οι παρεμβάσεις των αναγνωστών. Δεν αναφέρομαι στα trolls, που αναρτούν χολερικά σχόλια στα μέσα κοινωνικά δικτύωσης όπου αναδημοσιεύονται τα άρθρα. Αναφέρομαι στα μηνύματα που φτάνουν, από πολίτες που πραγματικά ενδιαφέρονται και που άλλοτε συμφωνούν και άλλοτε διαφωνούν με τα άρθρα. Μηνύματα και ερωτήματα σαν κι αυτά που προαναφέρθηκαν.
Η αλήθεια είναι ότι να ασχολείται κανείς με τους επαγγελματίες επαναστάτες του ΚΚΕ, δεν έχει πολιτικό νόημα. Η δραστική συρρίκνωση του, οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην εξαφάνιση του μέσα στα επόμενα χρόνια, ακολουθώντας με χρονική υστέρηση την πορεία των υπολοίπων κομμουνιστικών κομμάτων της Δύσης.
Μιλάμε για ένα κόμμα που διατηρείται γαντζωμένο στο παρελθόν του, στιγματισμένο από σωρεία «λαθών», που όχι μόνο δεν έχει αντιληφθεί την αποσταλινοποίηση της Σοβιετικής Ένωσης και την κατάρρευση της, αλλά εξακολουθεί να ζει και να αναπνέει στην εποχή του Σταλινισμού στη Σοβιετική Ένωση. Όλες δε οι ιστορικές αναφορές του, ακόμα και στην ιστοσελίδα του, βασίζονται σε μουσεία και μνημεία της εποχής του εμφυλίου. Όπως είναι το μουσείο για την προσφορά ανταρτών και κατοίκων της ευρύτερης περιοχής στους «λαϊκούς αγώνες της δεκαετίας 1940 – 1950» στις Πρέσπες, το μουσείο για τον «Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας», στη Θεοτόκο στο Γράμμο, το μνημείο προς «τιμήν των εκτελεσμένων την περίοδο του ΔΣΕ (1946-1949)» στην Τρίπολη, το μνημείο για τους «νεκρούς του ΔΣΕ στην μάχη της Φλώρινας (1949)», στη Φλώρινα και το «κεντρικό μνημείο για τους μαχητές του ΔΣΕ», στη Λυκοράχη του Γράμμου.
Είναι άραγε αυτά, θέματα που απασχολούν τους Έλληνες πολίτες; Δίνουν απαντήσεις αυτά τα μνημεία, στις προκλήσεις του σήμερα και στις αγωνίες του αύριο; Φυσικά και όχι.
Η φθορά και η συρρίκνωση του ΚΚΕ είναι οφθαλμοφανέστατη. Για να καταλαβαίνουμε τι λέμε, οι 620.000 ψήφοι που είχε συγκεντρώσει το ΚΚΕ το 1981, έχοντας θέσει σαν στόχο την επίτευξη του 17%, για τη συμμετοχή του στη δεύτερη κατανομή των βουλευτικών εδρών, σήμαναν και την έναρξη του εκλογικού του κατήφορου. Το 2007 είχε φτάσει στις 583.000 ψήφους, το 2012 στις 536.000, το 2015 στις 388.000, για να καταλήξει στις εκλογές του 2019 στις 299.000 ψήφους.
Δηλαδή μέσα σε 40 χρόνια, το ΚΚΕ έχει δει την εκλογική του δύναμη, να μειώνεται κατά 51,6% και κατά 44% μέσα στην τελευταία δεκαετία. Παρ’ όλα αυτά, το ΚΚΕ αντί να αντιλαμβάνεται, ότι είναι συρρικνωμένο και απομονωμένο, δηλώνει ότι είναι δικαιωμένο και δυναμωμένο. Το ίδιο βέβαια υποστηρίζουν όλες οι σέχτες και οι μυστικιστικές παραθρησκευτικές οργανώσεις ανά τον κόσμο, που ζουν στο δικό τους παράλληλο σύμπαν.
Τι κρατάει το ΚΚΕ όρθιο; Το γενικότερο αποτύπωμα του στη κοινωνία, που είναι δυσανάλογα μεγάλο σε σχέση με τη εκλογική του δύναμη. Και αυτό οφείλεται στην ύπαρξη μιας πολυπληθούς σκληρής ομάδας επαγγελματικών στελεχών, δηλαδή ανθρώπων που είναι κατ’ επάγγελμα επαναστάτες / υπάλληλοι του μηχανισμού του Περισσού. Επαγγελματικά στελέχη που κάνουν καριέρα αμειβόμενοι είτε απευθείας από το Κόμμα με τα σκοτεινά ταμεία, είτε μέσω της κατοχής θέσεων σε συνδικαλιστικά όργανα.
Έτσι αυτοί οι επαγγελματίες επαναστάτες έχουν αναλάβει τη δημιουργία καθημερινής αναταραχής και αναστάτωσης, εναντίον της κοινωνικής, οικονομικής και επιχειρηματικής κανονικότητας. Ο σκοπός τους; Να υποθάλπουν αντιδράσεις, «αγώνες», αντιστάσεις, απεργίες, διαδηλώσεις και πορείες, ώστε να δικαιολογούν το μισθό τους, να προσπαθούν να στρατολογήσουν νέα μέλη και να κτυπούν «το σύστημα».
Τι και αν οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις τους κρίνονται εκ των υστέρων από τα δικαστήρια, παράνομες και καταχρηστικές; Αφού δεν υπάρχουν επιπτώσεις πάνω τους, είναι κάτι που επαναλαμβάνουν ανενόχλητοι. Διότι οι κινητοποιήσεις τους αποτελούν μια ιερή αγελάδα, που ουδείς τολμά να αγγίξει.
Πιστεύουν πράγματι αυτό που υποστηρίζουν, ότι «νομοτελειακά οδηγούμαστε στον κομμουνισμό» και ότι το «προλεταριάτο θα πάρει τη εξουσία»; Φυσικά και όχι. Αστεία πράγματα. Είπαμε, είναι επαγγελματίες επαναστάτες, όχι αιθεροβάμονες. Απλά αυτό το παραμύθι τους κρατάει στη ζωή.
Και αυτό που υποστηρίζουν, ότι δεν αποδέχονται την αστική δημοκρατία και την αστική δικαιοσύνη, είναι για τα αυτιά των αδαών. Αφού μια χαρά κάθονται στα έδρανα της Βουλής της αστικής δημοκρατίας, μια χαρά καρπώνονται τους μισθούς τους και μια χαρά λύνουν τις διαφορές τους με τρίτους (όπως είναι οι πρώην υπάλληλοι τους που απολύονται κατά καιρός από τις επιχειρήσεις του κόμματος), μέσω τις αστικής νομοθεσίας και δικαιοσύνης.
Το ζήτημα είναι, ότι στις νεαρές ηλικίες, οι ιδεοληψίες του ΚΚΕ πολλές φορές αγκαλιάζουν τον ρομαντισμό των νέων και τις γενικότερες ουμανιστικές τους αντιλήψεις. Ειδικότερα στη δευτεροβάθμια και τριτοβάθμια εκπαίδευση, η παρέμβαση του εκπαιδευτικού προσωπικού είναι ασφυκτική, όσον αφορά τη μεταφορά στερεοτύπων και προτύπων μιας άλλης εποχής που δεν υπάρχει πια. Γιατί δε είναι μόνο η συνειδητή αριστερόστροφη προπαγάνδα που γίνεται από τους εργατοπατέρες της ΟΛΜΕ και του πανεπιστημιακού διδακτικού προσωπικού. Είναι η συμπεριφορά τους και οι πρακτικές τους, με πιο πρόσφατη αυτή των απεργιών κάθε λίγο και λιγάκι, της αντίστασης στις μάσκες, στα εμβόλια, στην τηλεκπαίδευση και της απαξίωση της εκπαιδευτικής διαδικασίας. Πρακτικές που παραπέμπουν στην αντίληψη ότι όλοι έχουμε δικαιώματα, αλλά καμία υποχρέωση.
Σαν αποτέλεσμα, η πλειονότητα των νέων ψηφοφόρων εμφανίζεται ιδεολογικά αριστερόστροφη. Όχι προς όφελος του ΚΚΕ, αλλά προς όφελος των πιο μοντέρνων κομμάτων όπως είναι ο ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα Βαρουφάκη. Δεν είναι τυχαίο ότι τα κόμματα της αριστεράς έλαβαν αθροιστικά 48% στους ψηφοφόρους 17-24 ετών και σχεδόν 48% στους πολίτες 25-34 ετών. Μάλιστα από τα ευρήματα των exit polls, το 2019 ο ΣΥΡΙΖΑ είχε επικρατήσει στις ηλικίες 17 έως 24 ετών λαμβάνοντας 38% έναντι 30% για τη ΝΔ και στις ηλικίες 25 έως 34 ετών λαμβάνοντας 36% έναντι 30% αντίστοιχα.
Στα δημοσκοπικά και εκλογικά ευρήματα, φαίνεται ότι οι νέοι στρέφονται στην αριστερά, όχι επειδή πιστεύουν στις υποσχέσεις της και στο οράματα της, όχι επειδή έχουν αναμνήσεις από τον εμφύλιο και τους «τιμημένους αγωνιστές», όχι επειδή ευελπιστούν στον ολοκληρωτικό μοντέλο της Σοβιετικής Ένωσης ή της Κούβας, αλλά επειδή κινητοποιούνται συναισθηματικά από τους «αγώνες», την «αντίδραση», την «αντίσταση» κ.α.
Για αυτόν τον λόγο η αριστερά μισεί την οικονομική ανάπτυξη, την κοινωνική ειρήνη, την ευημερία, την υποχώρηση της ανεργίας, την ομαλότητα στην εκπαίδευση, τη συνεννόηση και τη συναίνεση. Διότι η αριστερά τρέφεται από την ένταση και την αντίδραση. Αλιεύει πιστούς μέσα από τη λίμνη της αγανάκτησης και των συνθημάτων.
Δεν έχουμε λόγο να αντιπαρατεθούμε στην ιδεολογία του ΚΚΕ, που κυριαρχεί στην αριστερά. Είναι ξεπερασμένη. Το ΚΚΕ ούτως ή αλλιώς, φθίνει. Η πραγματικότητα το αναγκάζει σε συρρίκνωση, διότι η μη προσαρμογή του στις νέες συνθήκες, το οδηγεί στην εξαφάνιση. Στο 2021, δεν μπορείς να πορεύεσαι με τη λογική των αρχών του περασμένου αιώνα. Δεν μπορείς να δίνεις απαντήσεις στις προκλήσεις της ψηφιακής ανοικτής κοινωνίας, με ανελεύθερα ολοκληρωτικά πρότυπα. Απέναντι σε μια ανοικτή ψηφιακή κοινωνία, το ΚΚΕ ονειρεύεται ακόμα συρματοπλέγματα και τείχη υπεράσπισης των ιδανικών του κομμουνισμού.
Έχουμε όμως κάθε λόγο να απαιτούμε την εφαρμογή του νόμου απέναντι στην διαρκή παραβατικότητα των επαγγελματικών στελεχών του ΚΚΕ, που καταστρατηγούν κάθε γράμμα του νόμου.
