Του Αλέξανδρου Σκούρα
Πολλές φορές λέμε κάτι ανεπεξέργαστα, είτε εν θερμώ, είτε χωρίς να εξετάσουμε τις συνέπειες των λόγων μας, και θέτουμε έτσι σε κίνηση μια σειρά αρνητικών συνεπειών που αν καθόμασταν δυο λεπτά να τις σκεφτούμε προκαταβολικά, εύκολα θα τις αποφεύγαμε χωρίς μάλιστα να θυσιάσουμε καν το αξιακό περιεχόμενο της θέσης μας.
Μια τέτοια απερίσκεπτη δήλωση νομίζω πως έκανε και ο βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ Γιαννούλης, ο οποίος ζήτησε να είναι ποινικά κολάσιμο το ψήσιμο χοιρινού και η κατανάλωση αλκοόλ έξω από δομές φιλοξενίας αιτούντων άσυλο, οι οποίοι κατά πλειονότητα είναι μουσουλμάνοι.
Βεβαίως δεν είναι ένδειξη της πιο ευγενούς και φιλάνθρωπης ψυχής το να οργανώσεις και να συμμετάσχεις σε τέτοιου είδους μπάρμπεκιου. Τέτοιες ενέργειες υπερβαίνουν τα όρια της θεμιτής ηθικά διαμαρτυρίας, αλλά και είναι ξένες προς τη χριστιανική πίστη όπως πρόσφατα μας υπενθύμισε ο επίσκοπος Δημητριάδος Ιγνάτιος.
Από αυτό το σημείο όμως της ηθικής κατάκρισης, μέχρι του να ζητείται η ποινική τιμωρία τέτοιων δράσεων υπάρχει μια τεράστια απόσταση που δεν καλύπτεται ούτε με λογικά άλματα.
Η καταστολή σε κάθε περίπτωση πρέπει να είναι η τελευταία μας καταφυγή. Και πρέπει να περιορίζεται από σαφείς και καθολικούς κανόνες. Αν λοιπόν εισακούγαμε την απερίσκεπτη πρόταση του βουλευτή Γιαννούλη, δεν θα έπρεπε ταυτόχρονα να τιμωρούμε ποινικά και όσους ψήνουν ή τρώνε «επιδεικτικά και προκλητικά» κρέας τη Μεγάλη Πέμπτη; Δεν θα έπρεπε να τιμωρούμε ποινικά τον διαχειριστή της σελίδας Άγιος Παστίτσιος; Δεν θα έπρεπε να τιμωρούμε ποινικά την προβολή του Τελευταίου Πειρασμού ή της Ζωής του Μπράιαν (αρχικός άκυρος τίτλος στα ελληνικά: «Ένας προφήτης, μα τι προφήτης»);
Αυτή είναι η λογική συνεπαγωγή της πρότασης του κ. Γιαννούλη - την οποία υποθέτω πως δεν θα έβλεπε ο ίδιος θετικά. Όμως ένα φιλελεύθερο κράτος δεν σπεύδει με τον βούρδουλα για πράγματα απλώς ενοχλητικά. Επιλέγουμε να μην τιμωρούμε την σκατοψυχία γιατί θεωρούμε την ύπαρξή της και τη δυσαρέσκεια που μας προκαλεί θεμιτό τίμημα έναντι της απευκταίας εναλλακτικής να πολυμπλέκεται το κράτος με την ελευθερία του λόγου μας. Και έχουμε πάρει αυτή την απόφαση ύστερα από δοκιμές και λάθη αιώνων.
Τι αντίδοτο έχουμε λοιπόν; Την ηθική κατακραυγή. Την με επιχειρήματα σκληρή κριτική απέναντι στους απανταχού σκατόψυχους. Το να ζητάμε από το κράτος να κάνει τη δική μας δουλειά είναι ένα επικίνδυνο αίτημα που φανερώνει και μια ασυγχώρητη διανοητική ραθυμία. Μια ραθυμία ακριβώς αντίθετη της διαρκούς επιφυλακής που αποτελεί προϋπόθεση για να συνεχίσουμε να απολαμβάνουμε τα δικαιώματα και τις ελευθερίες της φιλελεύθερης δημοκρατίας.
