Δύο είναι οι ειδήσεις αυτής της εβδομάδας που αξίζουν ιδιαίτερη προσοχή.
Η πρώτη αφορά τις αποκαλύψεις του Τούρκου, εξόριστου πια, δημοσιογράφου Αμπντουλάχ Μποζκούρτ που δημοσιεύτηκαν στην ιστοσελίδα Nordic Monitor. Αναφέρεται στον ρόλο του στελέχους των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών Σαντίκ Ουστούν στην περσινή απόπειρα στρατιωτικού πραξικοπήματος εναντίον του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, της οποίας την επέτειο εορτάσαμε την περασμένη Τετάρτη.
Σύμφωνα με τον Μποζκούρτ επρόκειτο για μια καλοστημένη υπόθεση με στόχο την εκκαθάριση του τουρκικού στρατού από τους μη φίλα διακείμενους προς τον Τούρκο πρόεδρο αξιωματικούς. Οι τελευταίοι κατηγορήθηκαν ως «γκιουλενιστές», ενώ στην πραγματικότητα επρόκειτο, σύμφωνα πάντα με τον Μποζκούρτ, για αφοσιωμένα στην Ατλαντική Συμμαχία στελέχη των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων που είχαν πάρει τις αποστάσεις τους από τις επιχειρήσεις της Τουρκίας στη Συρία και τη Λιβύη.
Καθόλου συμπτωματικά ο Ουστούν υπηρετεί σήμερα στη Λιβύη ως τοποτηρητής της τουρκικής κυβέρνησης και υποστηρικτής της φιλοτουρκικής διοίκησης της Τρίπολης.
Καθόλου επίσης τυχαία ο τότε αρχηγός του τουρκικού επιτελείου εθνικής άμυνας Ακάρ βρίσκεται σήμερα στη θέση του υπουργού Αμυνας, υπαγορεύοντας και τις νεο-οθωμανικές θέσεις της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής. Κι έτσι εξηγούνται και οι αποκλίσεις που εδώ και καιρό καταγράφονται συγκριτικά με τη γραμμή που ακολουθούσε ο Τσαβούσογλου στις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Η σκλήρυνση του τουρκικού αναθεωρητισμού και η «στρατιωτικοποίηση» της τουρκικής διπλωματίας επί υπουργίας Ακάρ αντανακλούσε προφανώς τις ανακατατάξεις στο εσωτερικό των κέντρων λήψης αποφάσεων του καθεστώτος Ερντογάν εν όψει της στροφής επί το οθωμανικότερο της στρατηγικής για την επιβολή της τουρκικής επικυριαρχίας στην ευρύτερη περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου, της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής.
Η απόφαση για τη μετατροπή της Αγίας Σοφίας σε μουσουλμανικό τέμενος δεν ήταν παρά το επόμενο βήμα προς την κατεύθυνση της επίδειξης δύναμης που ο Ερντογάν είχε προαποφασίσει να κάνει προκειμένου να σπάσει τον πιο αδύνατο κρίκο του δυτικού συστήματος ασφαλείας που ήταν η Ευρωπαϊκή Ενωση. Είχε μελετήσει καλά τα κενά που παρουσιάστηκαν σε αυτό το σύστημα εξαιτίας της αναδίπλωσης των ΗΠΑ στο δόγμα «πρώτα η Αμερική» και της δομικής αδυναμίας της Ευρωπαϊκής Ενωσης να ενοποιήσει την εξωτερική της πολιτική.
Η διαπίστωση ότι «η Ε.Ε. είναι πολύ αδύναμη για να δώσει απαντήσεις σε επιθέσεις που πλήττουν τις αξίες της και το σύστημα του δικαίου της» ήρθε αμέσως μετά τη σύνοδο των υπουργών Εξωτερικών που πραγματοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα στις Βρυξέλλες, καταλήγοντας σε μια ακόμα καταγραφή των ενδοευρωπαϊκών αντιθέσεων στις σχέσεις των κρατών-μελών με την Τουρκία του Ερντογάν.
Το γεγονός ότι η διαπίστωση αυτή έγινε από τη γερμανική Züddeutsche Zeitung είναι η δεύτερη αξιοπρόσεκτη είδηση αυτής της εβδομάδας. Και είναι ακόμα πιο αξιοπρόσεκτο το ερώτημα που θέτει η καθόλου τυχαία γερμανική εφημερίδα, αφού παρατηρεί ότι «η αξιοπιστία της Ε.Ε. φθείρεται και η ικανότητά της για πράξεις αποδυναμώνεται». «Πού είναι η αλληλεγγύη με τους Βρετανούς στις διαμαρτυρίες για το Χονγκ Κονγκ; Πού είναι η αλληλεγγύη της με την Ελλάδα στη διένεξη με την Τουρκία;».
Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και η Handelsblat του Ντίσελντορφ, που απηχεί τις απόψεις του γερμανικού οικονομικού κατεστημένου. «Οι ενταξιακές διαπραγματεύσεις με την Τουρκία πρέπει να διακοπούν» καταλήγει η τελευταία προσθέτοντας, όμως, ότι «η Τουρκία είναι ένας στρατηγικός εταίρος της Ευρώπης, που σε μεγάλο βαθμό μπορεί να (της) προσφέρει στήριξη».
Ξεκινώντας την ανάλυσή του με την παρατήρηση ότι «η Ευρώπη απορροφά προοδευτικά τις μυριάδες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή και τη Βόρεια Αφρική, ο Dr. James M. Dorsey δημοσιεύει αυτήν την εβδομάδα στην επιθεώρηση του ισραηλινού Ινστιτούτου Στρατηγικών Αναλύσεων BESA άρθρο στο οποίο σημειώνει ότι «σαν να μην ήταν αρκετοί οι πόλεμοι στη Συρία και τη Λιβύη, που βρίσκονται στο κατώφλι της Ευρώπης, η υποστήριξη των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων προς τον αγωγό φυσικού αερίου East Med... αφήνει την Ευρώπη με λίγες, αν υπάρχουν, επιλογές από το να εμπλακεί (ενεργά) σε αυτούς».
Συμπωματικά (;) η εβδομαδιαία γαλλική επιθεώρηση Le Point κυκλοφόρησε αυτήν την Πέμπτη με εξώφυλλο «Ερντογάν: Πόλεμος προ των πυλών» και υπέρτιτλο «Αγία Σοφία, Συρία, Λιβύη, Μεσόγειος».
Σύμφωνα με τον Dorsey «αφού οι προσπάθειες της Ευρωπαϊκής Ενωσης να συγκρατήσει τους πολέμους στην περιοχή απέτυχαν και τώρα προσπαθεί να ελέγξει την πανδημία και τις οικονομικές επιπτώσεις της, οι πόλεμοι συνεχίζονται διά αντιπροσώπων» με τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία και την Αίγυπτο να στρέφονται εναντίον της Τουρκίας και του Κατάρ που βλέπει τον East Med ως απειλή για το μέλλον των πωλήσεων του δικού του φυσικού αερίου. «Τώρα που οι καταστροφικές συνέπειες της ευρωπαϊκής αδράνειας είναι προφανείς και ο Haftar δεν έχει πλέον την ευκαιρία να καταλάβει την εξουσία, μια ευρωπαϊκή αλλαγή πολιτικής είναι απαραίτητη», σχολιάζει ο Dorsey, παραθέτοντας τη δήλωση του Wolfram Lacher, εξειδικευμένου μελετητή της Λιβύης. Και συμπληρώνει με σημασία: «Τα ΗΑΕ βρίσκονται εδώ και καιρό στην προσπάθεια οικοδόμησης μιας ενισχυμένης επιρροής στην Ανατολική Μεσόγειο. Οι όλο και στενότεροι δεσμοί (τους) με το Ισραήλ, του οποίου οι σχέσεις με την Τουρκία είναι περίπλοκες, αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο». Καταλήγει, όμως, λέγοντας ότι «παρά την παρουσία γαλλικών, αμερικανικών και ισραηλινών εταιρειών στην κυπριακή ΑΟΖ, τίποτε δεν φαίνεται να σταματά την Τουρκία».
Μόνο που στην Jerusalem Post της 15ης Ιουλίου δημοσιεύεται άρθρο που, εμμέσως πλην σαφώς, απαντά στο τι θα μπορούσε εφεξής να βάλει φρένο στον τουρκικό αναθεωρητισμό. «Η στάση της Τουρκίας, μέσω των επαφών με τη Χαμάς μετατρέπεται σταδιακά σε μια πολύ σοβαρή απειλή για το Τελ Αβίβ» σημειώνει η ισραηλινή εφημερίδα. Και συνεχίζει: «Η θρησκευτική ηγεσία του Ιράν, όπως και η ηγεσία του κόμματος AKP στην Τουρκία, εμπνευσμένη από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα, βλέπει τον κόσμο μέσα από δυαδικούς φακούς. Υπάρχει η «ισλαμική ummah (ενιαία κοινότητα) και μετά όλοι οι άλλοι. Και για τους σημερινούς ηγέτες του Ιράν και της Τουρκίας, η άνοδος του θρησκευτικού εξτρεμισμού δείχνει την επιθυμία κινητοποίησης της περιοχής ενάντια στο Ισραήλ».
Η απόφαση του Ερντογάν για την Αγια-Σοφιά τράβηξε προφανώς τον συναγερμό για τη σημασία της κλιμάκωσης της τουρκικής προκλητικότητας.
Μένει να δούμε αν θα ξυπνήσει τη γερμανική κυβέρνηση και τις συν αυτή ευρωπαϊκές κυβερνήσεις. Γιατί οι άλλοι θα περιμένουν τις αμερικανικές εκλογές για να σκεφθούν αν θα ξυπνήσουν.
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο του Σαββατοκύριακου 18-19 Ιουλίου
