Τις προάλλες η Αυγή δημοσίευσε ένα άρθρο του Πέτρου Κατσάκου με τίτλο «Εθελοντισμός, φερετζές του νεοφιλελευθερισμού». Ακόμη και όσοι δεν το έχετε ήδη διαβάσει, πάνω-κάτω μπορείτε να φανταστείτε το βασικό επιχείρημα: Ο εθελοντισμός είναι το άλλοθι για την αποτυχία του καπιταλισμού. Οι εθελοντές το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δίνουν στα καθεστωτικά μέσα τη δυνατότητα να προβάλλουν τον εθελοντισμό τους κλείνοντας τα μάτια στην υποχρηματοδότηση του ΕΣΥ, τις ελλείψεις σε γιατρούς και μονάδες ΜΕΘ και πάει λέγοντας.
Γνωστά αυτά άλλωστε από την εποχή των Ολυμπιακών Αγώνων, όπου οι αριστερότεροι χλεύαζαν τους εθελοντές που «κάνουν τζάμπα τη δουλειά για τα αφεντικά» - παρά το γεγονός ότι οι εθελοντές πήγαν εκεί με την ψυχή τους, τους άρεσε αυτό που έκαναν, απέκτησαν φιλίες και πολύτιμες εμπειρίες και δεξιότητες για την υπόλοιπη ζωή τους.
Το είδαμε επίσης στην σχεδόν μανιώδη επιμονή της αριστεράς να απορρίπτει με βδελυγμία τη λέξη «φιλανθρωπία» και τα παράγωγά της για τις αξιέπαινες στην πολύ μεγάλη τους πλειονότητα κοινωνικές πρωτοβουλίες των φορέων τους, υποστηρίζοντας ότι στην καπιταλιστική «φιλανθρωπία» αυτοί αντιτάσσουν τάχα την «αλληλεγγύη»- λες και πρόκειται για αντίθετα και ασύμβατα πράγματα.
Σε μια εποχή που κάποιοι μιλούν για στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς τη σοσιαλδημοκρατία, το επιχείρημα περί «φερετζέ» αποδεικνύεται ένα άκρως ανθεκτικό, ζωντανό απολίθωμα λενινισμού. Γιατί ο Λένιν ήταν αυτός που συστηματικά απέρριψε την στρατηγική της σοσιαλδημοκρατίας να βελτιώσει τις συνθήκες ζωής της εργατικής τάξης αρχικά εντός του καπιταλισμού, υποστηρίζοντας ότι όλα πρέπει να υποτάσσονται στην εξυπηρέτηση του τελικού μεγάλου στόχου που δεν μπορεί να είναι άλλος από την εργατική επανάσταση.
Έτσι λοιπόν, κάθε διεκδίκηση από τα εργατικά συνδικάτα στις καπιταλιστικές χώρες, ακόμη κι αν επιφανειακά ή παρεμπιπτόντως μπορεί να βελτιώσει την κατάσταση των μη προνομιούχων, είναι άχρηστη αν πρωτίστως δεν συμβάλλει στην ωρίμανση των συνθηκών για επανάσταση, στην όξυνση των ταξικών διαφορών, στην επιτάχυνση της αναπόφευκτης εκ των έσω κατάρρευσης του καπιταλισμού. Κάτι που, στα δικά μας, φαίνεται ξεκάθαρα στην στρατηγική του ΠΑΜΕ - κι αν οι κινητοποιήσεις του οδηγήσουν στο κλείσιμο κάποιων επιχειρήσεων, ακόμη καλύτερα γιατί έτσι έρχεται πιο κοντά η επανάσταση. Κι ας μείνουν κάποιοι χωρίς δουλειά - ή εν προκειμένω, ας μείνουν και κάποιες ΜΕΘ χωρίς νοσηλευτές. Στην ιδεολογία που μιλά για μάζες, για τάξεις, για τον αφηρημένο Άνθρωπο με το άλφα κεφαλαίο που είναι σημαντικότερος από τα δισεκατομμύρια των πραγματικών ανθρώπων με το άλφα μικρό, για να γίνει ομελέτα πρέπει πρώτα να σπάσουν αυγά. Οι εθελοντές για όσους σκέφτονται σαν τον συντάκτη του άρθρου της Αυγής δίνουν ανάσα ζωής πρωτίστως στον καπιταλισμό - όχι σε όσους χαροπαλεύουν στις ΜΕΘ. Πρέπει γι’ αυτό να καταγγελθούν, να χλευαστούν, να ακυρωθούν.
Βεβαίως, ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση τελικά έκανε πίσω από τον λενινισμό. Όχι όμως από θέση ιδεολογίας, αλλά από πραγματισμό, συνειδητοποιώντας ότι οι Ελληνίδες και οι Έλληνες δεν είναι διατεθειμένοι να καταστραφούν προκειμένου να του δώσουν την ευκαιρία να οικοδομήσει έναν ακόμη “παράδεισο” του υπαρκτού σοσιαλισμού. Απ’ ό,τι φαίνεται όμως και με το άρθρο αυτό της Αυγής, πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετά το χούι. Και αν σήμερα χρειαζόμαστε όσο γίνεται αποτελεσματικότερο ΕΣΥ, όσο γίνεται αποτελεσματικότερη συνεργασία με τον ιδιωτικό τομέα, όσο γίνεται περισσότερους ευσυνείδητους εθελοντές που ρισκάρουν ακόμη και τη ζωή τους, αν σήμερα τα χρειαζόμαστε όλα αυτά μαζί χωρίς τίποτε να περισσεύει, αυτό το θέλουμε ακριβώς για να μη βγουν αχρείαστα ψυχές συνανθρώπων μας - ανθρώπων με άλφα μικρό, που μέρος της ελληνικής αριστεράς συνεχίζει να υποτάσσει στις αποτυχημένες ιδεοληψίες της.
