Να λοιπόν που δυο δημοσκοπήσεις ήταν αρκετές για να επανέλθουμε στην «προτεραία» κατάσταση μας. (Το «προτεραία» είναι λεκτικό απομεινάρι της κρίσης των Ιμίων, για όσους θυμούνται.) Καθ' ότι οι δημοσκοπήσεις, ως επιστημονικό εργαλείο, αποτυπώνουν ψυχρά την πραγματικότητα, δίχως να τις πιάνει τρέμουλο από τις φωνές, τις κατάρες και τις μεγαλοστομίες.
Φυσικά, η στιγμιαία φωτογραφία που έδειξαν δεν είναι ρόδινη για την κυβέρνηση, πλην αυτό ήταν λογικό και αναμενόμενο. Ο Μητσοτάκης διανύει την χειρότερη στιγμή της διακυβέρνησης του, ήταν δυνατόν να μην έχει απώλειες; Εδώ με το γατάκι σου παίζεις και σου αφήνει γρατζουνιές που κάνουν μια βδομάδα να σβήσουν, από τέτοια μετωπική θα γλύτωνε ο Κυριάκος δίχως να τσαλακωθεί καν; Δεν γίνεται.
Αυτά όμως που δεν ήταν ούτε λογικά ούτε αναμενόμενα, ήταν τα γλίσχρα δημοσκοπικά κέρδη του ΣΥΡΙΖΑ από την υπόθεση της υποκλοπής Ανδρουλάκη. Όταν έχεις κάνει την εαρινή σου επίθεση με το σύνολο των δυνάμεων σου και έχοντας επιστρατεύσει ως και την τελευταία εφεδρεία των κατηγοριών και των χαρακτηρισμών σου, το μόνο αποδεκτό αποτέλεσμα είναι η κατάρρευση του εχθρικού μετώπου. Όχι το «κερδίσαμε μια μοναδούλα».
Θα μου πείτε, μια μοναδούλα σήμερα, μια τον άλλο μήνα, μια την μεθεπόμενο, ώσπου να φθάσουν οι εκλογές θα το 'χουν φέρει το παιχνίδι στα ίσα. Ναι, αυτή είναι η ελπίδα της Κουμουνδούρου κι αφού εκείνοι είναι ευτυχείς μ’ ένα σχέδιο σαν και τούτο, εμένα δεν μου πέφτει λόγος. Απλώς επισημαίνω ότι «ποιοτικές ζημιές» δεν παθαίνουν μόνο οι κυβερνήσεις, ενίοτε τις παθαίνουν και οι αντιπολιτεύσεις.
Η παγίωση δηλαδή της πεποίθησης ότι βρέξει-χιονίσει ο Μητσοτάκης είναι μακράν πρώτος, πως όσα εμπόδια κι αν συναντήσει, όσες αντιξοότητες κι αν αντιμετωπίσει, όσα λάθη κι αν κάνει, όση πολεμική κι αν υποστεί, πάλι παραμένει πρώτος και με διαφορά, βάζει στην πολιτικο-κοινωνική εξίσωση μια ακόμα ποιοτική παράμετρο. Ότι ο κόσμος τον θέλει ή ότι ο κόσμος τον θέλει ακόμα ή ότι ο κόσμος τον θέλει περισσότερο απ’ τους άλλους. Σας φαίνεται αμελητέο; Αμ δεν είναι.
Διότι, σε τελευταία ανάλυση (που λένε και οι Μαρξίζοντες), η δημοκρατία στηρίζεται σε μια αρχή. Αυτός που είναι πρώτος στις προτιμήσεις του κόσμου, αυτός κυβερνά. Βεβαίως υπάρχει η απλή αναλογική στον δρόμο του, αλλά η διαρκής επίκληση αυτού του τεχνητού εμποδίου εμπεριέχει εν τέλει μιαν αχλή ανηθικότητας. Διότι αντί σ’ έναν αγώνα δρόμου να θαυμάζουμε τον πρώτο, δοξάζουμε την μαγκιά του δεύτερου που του έβαλε μια νάρκη στο κουλουάρ να την πατήσει και να κόψει το πόδι του. Καμιά φορά, αυτά την εκνευρίζουν ξέρετε την εξέδρα και αντιδρά με τρόπο που δεν είναι προβλέψιμος…
