Του Κυριάκου Αθανασιάδη
Πόσα αναδρομικά πρέπει να δοθούν στους συνταξιούχους; Και σε ποιους ακριβώς; Και οι άλλοι; Θα τους πιστωθούν ποτέ κι αυτούς 100, 150, 200 ευρώ; Επίσης, πότε ακριβώς θα αρχίσουν οι προσλήψεις των επιπλέον 10.000 δημοσίων υπαλλήλων τώρα που χωρίστηκε η Εκκλησία από το κράτος και απαλλαχτήκαμε από τους παπάδες; Το 2020; Ή το '21, πάνω στα διακόσια χρόνια από την Επανάσταση; Και με το πλεόνασμα, υπερπλεόνασμα, πώς το λένε, τι θα γίνει; Πότε θα το βάλουμε κάτω να το μοιράσουμε; Ποιοι δικαιούνται ένα κομμάτι του; Ποιοι μεγαλύτερο; Ποιο περισσότερα; Και ποιοι καθόλου;
Δεν ξέρουμε. Αυτά είναι πράγματα για τα μεγάλα κεφάλια, όχι για εμάς. Για τον Τσίπρα, τον Σπίρτζη, τον Φλαμπουράρη, τον Παππά, τον Καμμένο, τέτοιους. Για τα Μεγάλα Κεφάλια. Είναι για αυτούς που μοχθούν και ξενυχτούν για το μέλλον της χώρας. Που βέβαια είναι λαμπρό. Λαμπρό, και σίγουρο.
Στο μεταξύ, καναδυό χιλιάδες χιλιόμετρα πιο ψηλά, σε μία μικρή, «ασήμαντη» πόλη —θα έλεγαν κάποιοι, και ενδεχομένως όχι και τόσο άδικα—, σε μία ήσυχη κοινότητα είκοσι χιλιάδων κατοίκων, το Κλάτοβι (άκου εκεί Κλάτοβι…), κάπου στη δυτική Βοημία της Τσεχίας, μόλις αποπερατώθηκε η εξ υπαρχής κατασκευή ένα καινούργιου εργοστασίου, δίπλα σε ένα παλιό που υπήρχε εκεί. Μία επένδυση πολλών εκατομμυρίων, δωρεάν μάλιστα, από ΕΣΠΑ, που πριν καν ξεκινήσει κανονική παραγωγή μέσα στους επόμενους μήνες, θα απασχολεί τουλάχιστον πενήντα ανθρώπους, από εργάτες μέχρι υψηλά κατηρτισμένους επιστήμονες.
Τι θα φτιάχνει; Θα φτιάχνει εξαρτήματα για το Ariane 6, τον διάδοχο του Ariane 5. Ο Ariane 6 θα είναι ο νέος πύραυλος του Ευρωπαϊκού Διαστημικού Οργανισμού, του ΕΔΟ (European Space Agency — ESA), η νέα γενιά δηλαδή διαστημικών σκαφών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Το συμβόλαιο υπογράφτηκε ανάμεσα στην MT Aerospace, την εταιρία-κολοσσό που κατασκευάζει τους Ariane για τον ΕΔΟ (αλλά και τα Airbus), και τη μικρή τοπική εταιρία Aerotech Czech. Η Aerotech Czech έχει έδρα αυτό το Κλάτοβι που λέγαμε, τη γραφική πόλη των είκοσι χιλιάδων κατοίκων στα δυτικά της χώρας, κάπου κοντά στα σύνορα. Είναι παράδοση στην Κεντρική Ευρώπη, να μη μεταφέρονται ούτε η έδρα ούτε οι εγκαταστάσεις μιας εταιρίας ακόμη και όταν αυτή μεγαλώνει πολύ. Μένουν εκεί από όπου ξεκίνησαν: στο χωριό τους.
Η Aerotech Czech πάντως, αν και φυσικά άγνωστη στους πολλούς εταιρία, δεν είναι πρωτάρα στους Ariane. Είχε δουλέψει και στο προηγούμενο μοντέλο, από το 2014 και μετά. «Όμως με τον Ariane 5 μάς είχαν αναθέσει να φτιάξουμε απλώς κάποια εξαρτήματα της ατράκτου», λέει ο Άλες Γόμολκα, διευθυντής παραγωγής. «Τώρα, ευτυχώς, αναβαπτιστήκαμε: θα σχεδιάσουμε εξ ολοκλήρου και εν συνεχεία θα κατασκευάσουμε ολόκληρα μέρη του σκάφους. Πολλά μέρη. Η υπόθεση του σχεδιασμού, βλέπετε, ήταν κεφαλαιώδους σημασίας για το εργοστάσιό μας, καθώς όταν φτιάχνεις τα εξαρτήματα και βλέπεις ότι κάτι δεν δένει σωστά, επικοινωνείς άμεσα με το τμήμα σχεδιασμού σου και σου λύνει το πρόβλημα στο άψε-σβήσε, χωρίς να μεσολαβούν άλλες εταιρίες και άλλοι φορείς».
Συνολικά, η Aerotech Czech θα σχεδιάσει και θα παραγάγει 140 διαφορετικά εξαρτήματα για τον πύραυλο. Κάποια από αυτά θα είναι μέρος της θωράκισής του. Όλα τους θα τεσταριστούν στη χώρα, είτε στο ίδιο το Κλάτοβι, είτε λίγο ανατολικότερα, στην Πράγα. Για τον λόγο αυτό, άλλωστε, το Τσεχικό Κέντρο Αεροδιαστημικής Ερεύνης (VZLU: υφίσταται με παραπλήσιο όνομα από το 1922 και δοκιμάζει τα τσεχικά αεροσκάφη από τότε) κατασκεύασε σε μία περιοχή της πρωτεύουσας ένα πελώριο μηχάνημα ελέγχου, βάρους 55 τόνων, που μπορεί να ασκήσει πίεση 700 τόνων (τόσο θα ζυγίζει όλος ο Ariane 6) σε οποιοδήποτε, οσοδήποτε μικρό, εξάρτημά του.
Η Aerotech Czech δεν είναι μόνη στο παιχνίδι αυτό. Είναι μία μόνο από τις πολλές τσεχικές εταιρίες που συμμετέχουν, άλλη περισσότερο και άλλη λιγότερο —πιο περιφερειακά—, στο ευρωπαϊκό διαστημικό πρόγραμμα. Άλλες εταιρίες ασχολούνται με την ανάπτυξη ειδικού λογισμικού για τον ΕΔΟ και τις αποστολές του, και άλλες με την κατασκευή της ειδικής πλατφόρμας εκτόξευσης.
Ο Ariane 6 θα φέρει στην άτρακτό του και την τσεχική σημαία όταν εκτοξευθεί σε δύο χρόνια από σήμερα, κάπου μέσα στο 2020.
Αλλά ας γυρίσουμε πάλι στα δικά μας:
Τι θα γίνει επιτέλους με την Taxi Beat; Θα την κλείσουμε καμιά φορά; Και πότε θα μπορέσουμε να διεκδικήσουμε ξανά τον 13ο μισθό; Βγήκαμε από τα μισητά Μνημόνια, δεν βγήκαμε; Τι καθόμαστε λοιπόν; Και με κείνα τα επιδόματα πλυσίματος χεριών τι θα γίνει; Δεν πρέπει να επανέλθουν επιτέλους; Γιατί τα χέρια μας τα πλένουμε. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο.
Απέναντι στη σύγκρουση της Ευρώπης και όλου του κόσμου με τα παιδιά μας —ενός κόσμου που ετοιμάζεται με ό,τι έχει και με ό,τι μπορεί να βρει, να ανακαλύψει, να κερδίσει, να επινοήσει, να σκαρφιστεί και να εφαρμόσει—, εμείς νίπτουμε τας χείρας μας.
ΚΑΙ ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΠΙΔΟΜΑ ΓΙ' ΑΥΤΟ.
