Η αποκατάσταση της κανονικότητας φαίνεται πως προχωρά πολύ καλά αν κρίνουμε από τη χθεσινή απεργία που θύμισε παλιές καλές προ κρίσης εποχές. Για μια ακόμη φορά λοιπόν ταλαιπωρηθήκαμε, για μια ακόμη φορά οι δημόσιες συγκοινωνίες κλείσανε, για μια ακόμη φορά κλείσανε και οι δρόμοι, για μια ακόμη φορά κάποιοι έκαναν επαναστατική γυμναστική στις πλάτες μας, για ένα νομοσχέδιο μάλιστα που ούτε τολμηρό είναι, ούτε καν έχει τον παραμικρό αντιλαϊκό χαρακτήρα.
Μεγάλοι χαμένοι αυτής της ιστορίας, για μια ακόμη φορά, οι πιο αδύναμοι - αυτοί που πρέπει οπωσδήποτε να πάνε στη δουλειά τους και χρειάστηκε να πάρουν αυτοκίνητο ή ταξί, να βλαστημήσουν την ώρα και τη στιγμή καθηλωμένοι στους δρόμους, να ξεκινήσουν μια ώρα νωρίτερα για τη δουλειά και να φτάσουν μια ώρα αργότερα στα σπίτια.
Ακόμη και αν η απόφαση της χθεσινής απεργίας ελήφθη με την προβλεπόμενη από τον νέο νόμο διαδικασία - πράγμα μάλλον πολύ αμφίβολο - το πράγμα παραμένει βαθιά προβληματικό. Με ποιο δικαίωμα κάποιοι να μπορούν να εκβιάζουν εκατομμύρια συμπολίτες τους, μόνο και μόνο επειδή έτυχε να βρίσκονται σε θέσεις εργασίας κρίσιμες για την καθημερινότητά μας; Γιατί να πληρώνουμε όλοι μας, θέλουμε - δεν θέλουμε, συμφωνούμε - δεν συμφωνούμε με το επαναστατικό πνεύμα των απεργών τις βαριές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες τέτοιων απεργιών;
Η σημερινή κυβέρνηση έχει δεσμευθεί ρητά να εξορθολογίσει το πλαίσιο των απεργιών. Αυτό θα πρέπει να σημαίνει ότι για συγκεκριμένες ομάδες εργαζομένων - για παράδειγμα στις δημόσιες μεταφορές, στην καθαριότητα, στην εκπαίδευση, στην υγεία - οι προϋποθέσεις κήρυξης απεργίας και εκτέλεσής της θα πρέπει να γίνουν αυστηρότερες.
Οι δήθεν ευαίσθητοι υπέρμαχοι της απεργίας με αποφάσεις των είκοσι ατόμων, του κλεισίματος των δρόμων με άλλους είκοσι, των ζημιών εκατομμυρίων ευρώ ημερησίως, της τεράστιας ταλαιπωρίας για εκατομμύρια πολίτες, της πρόκλησης ακόμη και κινδύνων για τη δημόσια υγεία προκειμένου να διεκδικήσουν κάποιοι δήθεν “δίκαια αιτήματα”, θα πουν ότι όσοι διαμαρτυρόμαστε για τη χθεσινή κατάσταση κάνουμε “κοινωνική μηχανική”, και επιδιώκουμε να στρέψουμε τη μία κοινωνική ομάδα εναντίον της άλλης.
Βλέπετε, γι’ αυτούς τους δήθεν ευαίσθητους η συμπεριφορά όσων καθήλωσαν χθες τις δημόσιες συγκοινωνίες, ή όσων άλλοτε κατέβαζαν τους διακόπτες της ΔΕΗ λες και ήταν τσιφλίκι τους, η συμπεριφορά όσων αφήνουν κάθε τόσο - και συνήθως τις γιορτές και στους καύσωνες - να ξεχειλίζουν οι κάδοι των απορριμμάτων, δεν είναι αντικοινωνική - είναι μια αγνή έκφραση διεκδίκησης στην οποία όλοι πρέπει να στοιχηθούμε… γιατί έτσι.
Ένα είναι σίγουρο: Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών που ζητά επιστροφή στην κανονικότητα, δεν έχει αυτό κατά νου. Το πλαίσιο για τις απεργίες, ιδίως για το δημόσιο και ιδιαίτερα για υπηρεσίες κρίσιμες για την καθημερινότητα του πολίτη, πρέπει να εξορθολογιστεί, δηλαδή να αυστηροποιηθεί. Σήμερα κιόλας.
