της Μαρίας Χούκλη
«Μεγάλη καρδιά, κανένα σχέδιο». Έτσι είχε περιγράψει ο Γκέρχαρντ Σρέντερ την διάδοχό του στην γερμανική καγκελαρία. Η Αγκελα Μέρκελ δείχνει μια εισέτι φορά να επιβεβαιώνει τον χαρακτηρισμό. Την ώρα που άλλοι πιάνουν το Λονδίνο από το λαιμό, ζητώντας να μας αδειάσει εδώ και τώρα την γωνιά αφού επέλεξε το Brexit, εκείνη μιλά σαν αυστηρή μητέρα.
Κατανοεί, είπε, ότι η βρετανική κυβέρνηση χρειάζεται χρόνο για να αναλύσει την κατάσταση που προέκυψε από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Πόσο χρόνο; Δεν προσδιόρισε, διαφορετικά η δήλωσή της θα ήταν οιονεί τελεσίγραφο. Όχι μόνο για τον Κάμερον, αλλά και για την ίδια.
Η καγκελάριος μοιάζει να έχει κεραυνοβοληθεί από τις εξελίξεις, παρατηρεί ο εκδότης και επικεφαλής του ομίλου Handelsblat, ο οποίος δεν σταματά εκεί:η εικόνα της Μέρκελ τα τελευταία 24ωρα, λέει, του θυμίζει την ρήση του Νίτσε «είμαι ακόμη ζωντανός αλλά δεν μπορώ να δω τρία βήματα παρακάτω».
Το τζίνι βγήκε από το μπουκάλι και φαίνεται αδύνατο να ξαναμπεί μέσα με το γνωστό κόλπο «μαστίγιο και καρότο».
Ο,τι μέχρι πρότινος φάνταζε αδιανόητο συμβαίνει μπροστά στα μάτια μας με τέτοια συχνότητα που τα μάτια μας τείνουν να το συνηθίσουν. Από φορά σε φορά η έκπληξη μας μειώνεται και αν κάποτε ήταν είδηση η εμφάνιση ξεδιάντροπων λαϊκιστών, φανφαρόνων, μισαλλόδοξων και ανίκανων πολιτικών, τώρα τείνει να γίνει ο κανόνας.
Υπάρχει παγκοσμίως καθίζηση των πολιτικών ελίτ και άνοδος ενός πολύχρωμου θιάσου ποπουλιστών δημαγωγών προς τους οποίους στρέφονται τα εκλογικά ακροατήρια. Γιατί;
Η παρολίγον ανάδειξη ακροδεξιού προέδρου στην Αυστρία, το Brexit και η πιθανότητα να εγκατασταθεί στον Λευκό Οίκο ο χυδαίος Τραμπ δεν είναι ιστορικά ατυχήματα. Ούτε η ενίσχυση του Ραχόϊ που όποια πέτρα κι άν σηκώσεις στην Ισπανία θα υπάρχει ένας φάκελλος με υποθέσεις διαφθοράς στις οποίες εμπλέκεται το κόμμα του.
Η απάντηση που δίνει ο εκδότης της Handelsblat είναι ότι δεν φταίει η άνοδος των λαϊκιστών για την απώλεια του πολιτικού ελέγχου από τα κόμματα του κατεστημένου αλλά η απώλεια του ελέγχου από τις πολιτικές ελίτ επέτρεψε την αύξηση της επιρροής του λαϊκισμού. Οι μάζες είναι σαν τους πανικοβλημένους επιβάτες ενός αεροπλάνου που πέφτει με ιλιγγιώδη ταχύτητα και φωνάζουν για να ξυπνήσουν τον κυβερνήτη που έπαθε vertigo. Προφανώς δεν μπορούν εκείνοι να πιλοτάρουν σωστά το αεροσκάφος αλλά και ο χειριστής πρέπει να συνέλθει εγκαίρως και να ανακτήσει τον έλεγχο της πτήσης.
Καλά τα ιδεώδη, οι αξίες, τα υψιπετή προτάγματα και οι μεγάλες καρδιές. Όμως, στο τέλος της ημέρας χρειάζεται κάτι πιο χειροπιαστό για να νιώσεις αξιοπρεπής μέσα στο δέρμα σου. Κρατιέσαι απ όπου μπορείς. Αργά και επώδυνα καταλαβαίνεις ότι οι σημαίες δεν τρώγονται.
