Ότι έχουν φαγωθεί να ρίξουν τώρα τον Μητσοτάκη, δεν υπάρχει αμφιβολία. Ότι αυτοί που κάθονται στο τιμόνι της μπουλντόζας αδυνατούν να περιγράψουν τι θα συμβεί στη χώρα την επομένη της κατεδάφισης, είναι επίσης ηλίου φαεινότερο. Η προοπτική που οι επίδοξοι κατεδαφιστές προσφέρουν στο κοινό τους, σταματά στον θριαμβευτικό κουρνιαχτό της πτώσης. Μετά «βλέπουμε». Κάτι θα γίνει, ο Θεός είναι μεγάλος, στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και άλλα συναφή κεχαριτωμένα.
Συμπαθάτε με, αλλά και στα έθνη και στις δημοκρατίες και στις οικονομίες υπάρχουν αδιέξοδα. Ειδικά όταν έχεις δέκα που προσπαθούν με νύχια και με δόντια να τα δημιουργήσουν κι έναν που παλεύει νύχτα-μέρα να τα αποφύγει. Υπάρχουν σοβαροί άνθρωποι που πιστεύουν ότι το σκηνικό που στήνεται πάνω στην πανηλίθια υπόθεση της υποκλοπής Ανδρουλάκη ήταν προσχεδιασμένο κι έχει ευρύτερους στόχους. Εγώ δυσκολεύομαι να το πιστέψω. Τους ακούω πάντως.
Μιλούν για μεγάλα ντόπια συμφέροντα που θέλουν να βάλουν χέρι στα λεφτά του Ταμείου Ανάκαμψης. (Τα οποία λεφτά, έτσι και βρεθούμε σε μια μακρά περίοδο ακυβερνησίας θα χαθούν, να μου το θυμάστε.) Μιλούν για τεράστια γεωπολιτικά παιχνίδια Πουτινικής έμπνευσης και χρηματοδότησης, που φτιάχνουν στον ευρωπαϊκό χάρτη ένα αποσταθεροποιημένο Γάμα που περιλαμβάνει Ιταλία, Ελλάδα, Βαλκάνια, Ουγγαρία και πάει λέγοντας. Μιλούν για ένα Ερντογανικό σχέδιο που αποζητά μια Ελλάδα ακέφαλη και αδύναμη, μ’ ένα μισητό Μητσοτάκη στη θέση του κυνηγημένου Γκιουλέν.
Εγώ δυστυχώς πιστεύω ότι η Ιστορία, συχνότερα κινείται από ταπεινά κίνητρα παρά από μεγαλεπήβολους αριστοτεχνικούς σχεδιασμούς. Ο Αλέξης θέλει να ξαναγίνει πρωθυπουργός, ο Ανδρουλάκης έψαχνε τρόπο να πλασαριστεί στο σκηνικό ως ρυθμιστής και τον βρήκε. Πάνε μέρα-μέρα, βήμα-βήμα, ροκανίζουν, υποσκάπτουν, στήνουν ταμπούρια, σκάβουν χαρακώματα. Κάθε μέρα ένα μικρό βηματάκι προς το γκρέμισμα. Πώς θα είναι το μεγάλο «μετά» έτσι και πετύχουν στα μικρά τους βήματα; Θα δουν.
Το μέγα ζήτημα δεν είναι πως το βλέπουν αυτοί οι δυο, αλλά πώς βιώνει ο απλός κόσμος τη σημερινή πολιτική αναταραχή. Αντιλαμβάνεται ότι κοντοζυγώνει μέγας κίνδυνος για τη χώρα ή χαζεύει τη μάχη σαν πολιτικό θέαμα, σαν ταινία επί της οθόνης που όσο συγκλονιστική κι αν είναι δεν θα επηρεάσει την πραγματική ζωή του; Αν συμβαίνει το πρώτο, τότε ο Κυριάκος θα τα βγάλει πέρα, ξέρει από τέτοια. Αν συμβαίνει το δεύτερο, τότε περπατάμε όλοι μαζί και ολοταχώς, προς την είσοδο ενός ακόμη σκοτεινού τούνελ.
